Νέα γυναίκα μόνη… τρώει

1' 55" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ν​​αι, το γνωρίζω. Το φαγητό, εκτός από ανάγκη, είναι μέσο κοινωνικής συναναστροφής. Μια θαυμάσια ευκαιρία για ανταλλαγή απόψεων, για μοίρασμα συναισθημάτων, για καλοπέραση και γέλιο και για πολλά άλλα πολύ ευχάριστα, που ενίοτε, βέβαια, όταν το αλκοόλ τρέξει ανεξέλεγκτο, μπορεί να γίνουν και δυσάρεστα. Ειδικά για οικογένειες με «σκελετούς» κρυμμένους σε ντουλάπες.

Ελα, όμως, που μερικές φορές μου αρέσει να τρώω μόνη. Οχι στην κουζίνα του σπιτιού μου, ούτε στο… πόδι σε ένα κατάστημα με γρήγορα –και άθλια ως επί το πλείστον– γεύματα. Αλλά σε ένα καλό εστιατόριο, απολαμβάνοντας εν συνόλω όλη την εμπειρία της υπέροχης αυτής ιεροτελεστίας. Το επιδιώκω, συχνά.

Ξεκινάω φυσικά από την προσεκτική ανάγνωση του μενού. Η απόφαση δεν είναι εύκολη. Απαιτεί περισσότερη σκέψη, καθώς η απουσία συνδαιτυμόνα σού στερεί τη δυνατότητα να μοιραστείς κάποιο επιπλέον πιάτο, δοκιμάζοντας έτσι περισσότερες γεύσεις.

Σειρά έχει ο κατάλογος με τα κρασιά. Εκεί, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Συνήθως οι επιλογές σε ποτήρι είναι περιορισμένες –αν και έχουν γίνει βήματα από αρκετούς επιχειρηματίες της εστίασης–, και το να πιω ένα μπουκάλι κρασί, αδύνατο. Μου έχει συμβεί, αν και σπανίως, να λειτουργήσει υπέρ μου η εικόνα της γυναίκας που βρίσκεται μόνη της σε ένα τραπέζι, με τον σερβιτόρο να γίνεται εξαιρετικά εξυπηρετικός και πρόθυμος, σερβίροντάς μου σε ποτήρι όποιο κρασί ήθελα.

Βέβαια, έχει συμβεί και το αντίθετο, σε ταβέρνα νησιού. Να με αγνοούν επί 35 λεπτά. Αισθάνθηκα αόρατη. Την τρίτη φορά που ζήτησα να εξυπηρετηθώ μου απάντησαν «δεν περιμένετε παρέα;», ενώ ήδη από την αρχή είχα δηλώσει ότι δεν περιμένω κανέναν.

Πάντως, θυμάμαι καθαρά τις πρώτες φορές που βρέθηκα μόνη μου για φαγητό σε ένα εστιατόριο. Απέφευγα το βλέμμα μου να συναντηθεί με κάποιο άλλο. Είχα την αίσθηση ότι υπήρχε πάνω από τα κεφάλια κάποιων στην αίθουσα ένα συννεφάκι και διάβαζα τις σκέψεις τους:

«Μα γιατί μια γυναίκα να πάει μόνη της για φαγητό; Εντάξει να μην έχει σύντροφο. Αλλά, έναν φίλο, μια φίλη;».

Με τον καιρό έπαψε να με νοιάζει και ξεθάρρεψα. Παρατηρούσα εγώ τους άλλους, περισσότερο τα ζευγάρια που έτρωγαν βουβά. Κάποιες φορές χρονομετρούσα το διάστημα που έκαναν να ανταλλάξουν μια κουβέντα μεταξύ τους.

Γυναίκα μόνη, τρώει. Νομίζω ότι στον ευρωπαϊκό Βορρά αυτή η εικόνα δεν προκαλεί καμία εντύπωση. Στον φλογερό Νότο των φασαριόζικων οικογενειακών και φιλικών τραπεζιών, μάλλον παραμένει σε μεγάλο βαθμό ανοίκεια.

Είναι απλώς μια εικόνα. Δεν προσφέρεται για επιβράβευση, ούτε για συμπόνια.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή