Λίγα λεπτά στην πλατεία Κολωνακίου αρκούν για να έχει κανείς την εικόνα. Και όταν λέω «πλατεία», εννοώ την επιφάνεια της πλατείας που την περασμένη δεκαετία ανακατασκευάστηκε βάσει σχεδίων των αρχιτεκτόνων Δημήτρη και Σουζάνας Αντωνακάκη. Αν έρχεσαι για πρώτη φορά στη ζωή σου στην Αθήνα και σε πληροφορήσουν ότι το Κολωνάκι είναι η καλύτερη περιοχή στο κέντρο για διαβίωση, με τα ακριβότερα διαμερίσματα και μαγαζιά, θα μείνεις με πολλές απορίες. Αλλά επάνω στην πλατεία, η κατάσταση είναι σουρεαλιστική.
Εννοείται ότι η πλατεία δεν συντηρείται. Αυτό πλέον θεωρείται αυτονόητο. Από όσο διαπίστωσα καθαρίζεται πάνω πάνω, αλλά όλα τα στοιχεία της καταρρέουν. Ο αρχικός σχεδιασμός προέβλεπε ατμοσφαιρικές γωνιές, κόγχες γαλήνης μέσα στον κήπο και τώρα που μεγάλωσαν τα φυτά αυτό θα μπορούσε να γίνει κατανοητό. Αριστερά και δεξιά, όμως, έχουν εγκατασταθεί άστεγοι. Προφανώς, δεν θέλουν να μετακινηθούν γιατί υπάρχει ολόκληρο νοικοκυριό προς την πλευρά της Πατριάρχου Ιωακείμ. Κανονικό σπιτάκι. Από την άλλη πλευρά, προς Κανάρη, την ώρα που ήμουν εγώ, υπήρχαν μόνο τα μαξιλάρια και ήταν μία σκηνή στα όρια του μη πιστευτού. Τα λευκά μαξιλάρια, μόνα σε ένα σκηνικό κενό και έρημο, είχαν και συγκινησιακό βάρος, σαν εικαστική εγκατάσταση, αλλά ταυτόχρονα συμβόλιζαν την κατάργηση του δημόσιου χώρου. Η πλατεία λειτουργεί σε ένα ποσοστό 30%. Το μεγάλο ποσοστό εμφανούς μπετόν περιλαμβάνει και τα παγκάκια, που είναι βουτηγμένα στους ρύπους. Μου έκανε εντύπωση που υπήρχαν άνθρωποι που τα χρησιμοποιούσαν και αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ανάγκη για στάση στην πλατεία, όπως συνέβαινε πάντα. Κανείς, όμως, δεν ενδιαφέρεται να προσφέρει ένα μίνιμουμ ποιοτικού περιβάλλοντος.
Η νέα πλατεία όταν παραδόθηκε είχε δεχθεί σκληρή κριτική. Σε αντιδιαστολή, η παλιά πλατεία είχε κάτι το παλαιοαθηναϊκό και φιλήσυχο. Δέχομαι ότι η νέα πλατεία έχει πολύ μπετόν και δεν διευκολύνει τα αμαξίδια, αλλά έχει και χώρο για πολύ πράσινο και επίσης έχει ένα παιχνίδι με τις πολλές κρυπτικές γωνιές και τις αλέες. Το πράσινο έχει πλήρως εγκαταλειφθεί. Οι αλέες είναι ξεχαρβαλωμένες. Τα ξύλινα στοιχεία σάπια. Ο κόσμος κάθεται σε ρυπαρά τσιμεντένια παγκάκια. Αν δεν υπήρχαν τα παλιά, ψηλά δέντρα, θα ήταν η ακριβής εικόνα της κατάντιας μας.