Χωρίς κόμπο η άκρη του σχοινιού

Χωρίς κόμπο η άκρη του σχοινιού

2' 19" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Α​​γνοώντας την αντίσταση που προβάλλουν η εμπειρία, η κρίση, η λογική, και πιστεύοντας ότι μπορούν περισσότερα από όσα τους υπόσχεται το σύμπαν, πολλοί επιδίδονται σε αντιπαραθέσεις και ξεσπάσματα πέραν κάθε ορίου.

Σε μεταδοτικό στερεότυπο έχουν εξελιχθεί η αυτοπροβολή και η υπερβολή στην πολιτική. Οι τοποθετήσεις του τύπου «η δικαστική εξουσία εργάζεται υπέρ των συμφερόντων των καναλαρχών και των φοροκλεπτών», «όλοι μαζί μπορούμε να δείρουμε τη γυναίκα μας, να κλέψουμε το κράτος… να γλείψουμε τον Παττακό, να λείψουμε από την ιστορία, να την παραλείψουμε, να πάμε εκκλησία, να ψηφίσουμε δηλαδή Ν.Δ…. ακούγοντας τον Σαββόπουλο Αμοράλ της κλοπής τραγουδιών και όλα να ταιριάξουν», «ο ΣΥΡΙΖΑ κρατάει φανάρι στους ομοφυλόφιλους», «στα δημοσιονομικά συγκυβερνάμε με την τρόικα. Πολλές φορές μας πιάνουν το χέρι και μας γράφουν το νομοσχέδιο». Οι κραυγές έξωθεν, «για μας ανεξαρτησία σημαίνει να μπορείς να λες τον γκιαούρη, γκιαούρη», «οι Ελληνες τρώνε τα λεφτά μας σε σουβλάκια». Οι εκρήξεις, «όχι Κολομβία, Σοβιετία θα σας κάνουμε φιλελέδες και συνοδοιπόροι του Κυριάκου», «βοθροκάναλα της διαπλοκής», «καλοταϊσμένα παράσιτα»…

Το «μηδέν άγαν» δεν αποτελεί σήμερα το ρητό μας. Η αμετρία αναφύεται παντού. Παράδειγμα: Η έκρηξη των ψευδών ειδήσεων και όχι μόνο λόγω του ηλεκτρονικού πλανητικού χωριού, της μετάδοσης ειδήσεων από το ίδιο το κοινό, της κλιμακούμενης εμπιστοσύνης στην «αλήθεια» των «απ’ έξω», αλλά μιας πρωτοφανούς ορμής να καταλυθεί κάθε αίσθηση μέτρου. Ο πολλαπλασιασμός των ρατσισμών – φυλετικός, εθνικός, θρησκευτικός, κοινωνικός, οικονομικός, πολιτισμικός, πολιτικός, κομματικός, οπαδικός. Η εστίαση στα αρνητικά, η έμφαση στην οικτρή καθημερινότητα για ενδυνάμωση των εντυπώσεων, οι φυλές των αγανακτισμένων, η μανία για διάκριση διά της υπερέκθεσης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η ροπή προς το παρατραβηγμένο, το εξωφρενικό, η μόδα της αποτύπωσης του οριακού (πόσοι νέοι κυρίως άνθρωποι δεν έχουν χαθεί στην προσπάθεια να αυτο-απαθανατιστούν σε ακραίες ή επικίνδυνες καταστάσεις, στην κορυφή ενός ουρανοξύστη, μέσα σε φωτιές, στο χείλος του γκρεμού). Αυτοθαυμασμός, αυτο-λατρία, εγωτισμός σε υψηλές δόσεις. Δημοφιλία, ακόμη και αρνητική, με κάθε κόστος. Επιφαινόμενα πιο ελκυστικά από το αληθινό βάρος των στιγμών.

Διαρκώς στην υπερβολή για την άγρια χαρά αυτού καθαυτού του αντίκτυπου, για το αίσθημα υπεροχής. Η έκσταση της προβολής γίνεται αυτοσκοπός. Και τρέχουμε προς το πιο φανταχτερό πρότυπο, δανειζόμαστε την πιο παρακινδυνευμένη και σκανδαλιστική άποψη, σαν μόνο μέσα από την έμφαση να μπορεί να κατανοηθεί το πραγματικό.

Κι όμως, το κανονικό περισσότερο βρίσκεται μέσα στην έλλειψη παρά στην υπερβολή, έλεγε ο Ισοκράτης. Η υπερβολή εκμηδενίζει τη δύναμη και των πιο ισχυρών λέξεων. Κάθε υπερβολικό πράγμα η φύση δεν το ανέχεται. Εκείνο που θα έπρεπε να μας θυμίζει πόσο ευάλωτοι είμαστε δεν είναι η ξαφνική εμφάνιση μιας ανυπέρβλητης αντιξοότητας, ενός μεγάλου κακού, αλλά οι μικρές προειδοποιήσεις ότι πέφτουμε στο κενό που αφήνουν η μεγαλορρημοσύνη και ο κομπασμός.

Η διάρκεια και η συνοχή μιας κοινότητας συμπίπτουν με τη διάρκεια και τη συνοχή των ορίων της. Για να αντέξουμε, ας δέσουμε έναν κόμπο στην άκρη του σχοινιού.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή