Φροντίδα, φαγητό και μόρφωση σε χιλιάδες παιδιά από τον «άγιο» της Ουγκάντα

Φροντίδα, φαγητό και μόρφωση σε χιλιάδες παιδιά από τον «άγιο» της Ουγκάντα

3' 15" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Είναι μια κωμόπολη… θα έλεγα. Μερικά σπίτια είναι ξύλινα, τα πιο “καλά”. Αλλά έχει και πολλές παράγκες από διάφορα υλικά», περιγράφει ο ιερέας Αντώνης Μουτιάμπα την περιοχή όπου μένει στην Ουγκάντα. Εκεί έχει φτιάξει –με τη συνεργασία πολλών άλλων ανθρώπων, όπως διευκρινίζει– την ορθόδοξη ενορία «Παμμακάριστος», που περιλαμβάνει κοιτώνες φιλοξενίας, σχολείο δημοτικό και γυμνάσιο, ένα Κέντρο Υγείας.

Πάνω από 1.200 παιδιά από φτωχές οικογένειες, κάποια μάλιστα χωρίς οικογένεια, βρίσκουν φροντίδα, φαγητό αλλά και μόρφωση. «Κυρίως μόρφωση», τονίζει. Γιατί αυτό είναι που μπορεί να κάνει τη διαφορά: «Πρέπει ο νους του ανθρώπου να μάθει για να μπορεί να καταλάβει και να προχωρήσει. Η μόρφωση σου δίνει τα κλειδιά να καταλάβεις την ύπαρξή σου, να συνειδητοποιήσεις ότι δεν είσαι κάρο να σε πηγαίνει όπου θέλει ο άλλος», λέει ο παπα-Αντώνης. «Και βέβαια χρειάζεται δουλειά. Ολόκληρα χωριά με νέους κάθονται χωρίς να έχουν τίποτα να κάνουν», εξηγεί.

Γι’ αυτό και το επόμενο σχέδιο της ιεραποστολής, που δραστηριοποιείται στην Ουγκάντα τα τελευταία 15 χρόνια, είναι η δημιουργία μιας τεχνικής σχολής και η οργάνωση της καλλιέργειας καφέ. «Χρειαζόμαστε ξυλουργικά μηχανήματα για τα αγόρια και ραπτομηχανές για τα κορίτσια. Εχουμε γη, μπορούμε να καλλιεργούμε καφέ, αλλά χρειαζόμαστε ανθρώπους να ξέρουν πώς να εξάγουμε καφέ», λέει ο παπα-Αντώνης.

Εχω φίλους εδώ

Με τον παπα-Αντώνη συναντηθήκαμε στην Αθήνα. Ο ίδιος, η παπαδιά Χαριτίνη και τα έξι παιδιά τους, από 25 έως 8 χρόνων, βρίσκονταν για λίγες ημέρες στην πόλη. «Εχω πολλούς φίλους εδώ, κουμπάρους, και όλο και κάποιος μου κάνει την τιμή να τον παντρέψω. Εχω ελληνική ιθαγένεια», εξηγεί τον βαθύ δεσμό του με τη χώρα όπου σπούδασε και έζησε για περισσότερα από 20 χρόνια.

Ο Αντώνης Μουτιάμπα, σήμερα 56 χρόνων, γεννήθηκε στην Ουγκάντα, στο Μόντε συγκεκριμένα, και ανατράφηκε από τη Μυροφόρα, «τη γιαγιά μου, που ήταν μια από τις πρώτες ορθόδοξες γυναίκες στην Ουγκάντα και μεγάλωσε εμένα και τρία από τα αδέλφια μου». Μέχρι τα δεκαέξι του, οπότε οι δύο ορθόδοξες ενορίες στην Ουγκάντα και την Κρήτη συνεννοήθηκαν να έρθει ο Μουτιάμπα να σπουδάσει στην Ελλάδα. «Πρώτη φορά φόρεσα παπούτσια στη ζωή μου όταν ανέβηκα στο αεροπλάνο για την Ελλάδα», διηγείται.

Φοβόταν γι’ αυτό το μακρινό ταξίδι; «Ημουν δεκαέξι χρόνων και είχα την ευκαιρία να ανεβώ στο αεροπλάνο και να φύγω. Ημουν ενθουσιασμένος. Δεν φοβόμουν τίποτα».

Στην Κρήτη τελείωσε το σχολείο και μετά σπούδασε στη Γεωπονική Σχολή στην Αθήνα. Ομως αποφάσισε να γίνει ιερέας. «Ημουν τυχερός. Εζησα με έναν άγιο άνθρωπο, τον μητροπολίτη Κισάμου και Σελήνου, Ειρηναίο – πάνε τρία χρόνια τώρα που εκοιμήθη. Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω το δώρο που μου έκανε αυτός ο άνθρωπος». Εζησε στην Ελλάδα 25 χρόνια, παντρεύτηκε τη γυναίκα του και έκανε τα μισά από τα έξι παιδιά του. Μαζί με τη γλώσσα και τις σπουδές, έμαθε και άλλα, πολύ σημαντικά πράγματα. «Εμαθα και τη λέξη “όχι”. Στην Ουγκάντα, μας μαθαίνουν να λέμε μόνο “ναι”. Δεν μιλάς με άνθρωπο, μόνο με αφεντικό».

Ωσπου στα 41 του χρόνια η Εκκλησία τού ζήτησε να επιστρέψει στην Ουγκάντα για να προσφέρει ιεραποστολικό και φιλανθρωπικό έργο. Και γύρισε πίσω.

Πώς ήταν η επιστροφή; «Δύσκολη, ας μη λέμε μεγάλα λόγια. Αλλά το πόσο δύσκολη, έχει σχέση με το τι ζητάς και πόσο εκτιμάς αυτό που έχεις».

Ο μητροπολίτης Ιωνάς στηρίζει επίσης όλη την προσπάθεια. «Ευχαριστούμε πολύ όσους μας βοηθάνε, στηριζόμαστε μόνο σε αυτούς. Για παράδειγμα, κάθε παιδί που πηγαίνει σχολείο πρέπει να πληρώνει 200 ευρώ τον χρόνο. Στην Ουγκάντα η εκπαίδευση είναι ιδιωτική. Ιδιώτες από την Ελλάδα δίνουν πολλά χρήματα και βοήθεια».

«Και η Ελλάδα πώς σας μοιάζει, έχει αλλάξει από τότε που ζούσατε εδώ;», ρωτάω. «Οι άνθρωποι είναι πιο θυμωμένοι. Αλλά και πάλι για εμάς η Ελλάδα είναι παράδεισος. Εσείς σκέφτεστε ότι έχει πέσει ο πήχυς, για εμάς δεν υπάρχει καν πήχυς». Ποιο είναι το πιο δύσκολο σε αυτά που κάνετε, στην Ουγκάντα; «Οταν πρέπει να διαλέξεις, όταν χρειάζεται να διώξεις ένα παιδί γιατί δεν έχεις θέση…». Και πώς το αντιμετωπίζετε; «Σκέφτομαι, ας αλλάξω τώρα αυτά που μπορώ. Και προσπαθώ την επόμενη μέρα να μπορώ περισσότερα».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή