Μέσα στο καλοκαίρι, ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν θα επισκεφθεί τη Σόφια και ο πρωθυπουργός Μπορίσοφ του προγραμματίζει «περιοδεία» στα βουλγαροτουρκικά σύνορα. Οχι για να του δείξει κάποιο τουριστικό αξιοθέατο, αλλά για να τον ξεναγήσει στον μήκους περίπου 200 χιλιομέτρων σιδερένιο αγκαθωτό φράχτη που έφτιαξε η κυβέρνησή του, κατ’ απαίτηση των Ευρωπαίων και κυρίως των Αυστριακών, για να αναχαιτίσει τις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές, που όμως δεν ήρθαν από την Τουρκία – τουλάχιστον στην ένταση που ξέσπασαν προς την Ελλάδα.
Η Βουλγαρία αναλαμβάνει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις αρχές του 2018 και ο ηγέτης της θέλει να στείλει στους Ευρωπαίους το μήνυμα μιας χώρας που σε δύσκολες ώρες επωμίσθηκε επιτυχώς την ανάσχεση μιας μεγάλης για εκείνους απειλής.
Εγγυάται, επομένως, σιγουριά (και) στο ευρωπαϊκό πηδάλιο επί ένα εξάμηνο και, κυρίως, δικαιούται την άμεση ένταξη της χώρας του στη Ζώνη Σένγκεν, αίτημα που η Σόφια διεκδικεί επιτακτικά. Ο φράχτης της Βουλγαρίας βεβαίως, όπως και οι υπόλοιποι στον βαλκανικό διάδρομο, έχει περιπέσει εν πολλοίς σε αχρηστία, καθώς οι ροές έχουν σχεδόν στερέψει μέσω των συνόρων της, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τον Μπορίσοφ να το κεφαλαιοποιήσει διπλωματικά, χωρίς να είναι ο μόνος που το κάνει.
Στα Σκόπια, ο Νίκολα Γκρούεφσκι προσπάθησε, μάλλον ανεπιτυχώς, να «εξαργυρώσει» τον φράχτη της Ειδομένης, που του κόστισε μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, με κάποιο «αντίδωρο» στην ενταξιακή πορεία της FYROM. Παραπάνω, ο Βίκτορ Ορμπαν, που έχει «ζώσει» την Ουγγαρία με ατσάλινα συρματοπλέγματα, μπορεί να δυσφημήθηκε στα μάτια της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης από τις εικόνες αστυνομικών που κακοποιούσαν πρόσφυγες, αντιστάθμισε όμως τη διεθνή κατακραυγή με τεράστια δημοφιλία στο εσωτερικό, εμφανιζόμενος στους πολίτες ως εγγυητής της εθνικής, θρησκευτικής και πολιτικής τους «καθαρότητας» και βεβαίως της ασφάλειάς τους από τους συλλήβδην «τζιχαντιστές» πρόσφυγες και μετανάστες.
Ηταν ο Συντηρητικός υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας Σεμπάστιαν Κουρτς, ανερχόμενος αστήρ της ευρωπαϊκής πολιτικής, ο εμπνευστής και προωθητής του σχεδίου της αγκαθωτής οχύρωσης του βαλκανικού διαδρόμου, και τώρα, με αυτό το «συρμάτινο λάβαρο», βάζει πλώρη για την καγκελαρία στη χώρα του.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι φράχτες φτιάχτηκαν –με την αρχή να κάνει η Ελλάδα στον Εβρο– για να λειτουργήσουν ως φράγματα άμεσης ανάσχεσης των ανθρώπινων ποταμών που κατέφθαναν από τα μικρασιατικά παράλια και την τουρκική Θράκη με προορισμό την Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. Με την υπογραφή και τήρηση της συμφωνίας Τουρκίας – Ε.Ε. όμως, οι ροές, αν δεν σταμάτησαν τελείως, σίγουρα ελαχιστοποιήθηκαν, για να αποδειχθεί πως ο πολιτικοδιπλωματικός «φράχτης» ήταν πιο αποτελεσματικός.
Καθώς μάλιστα τα προσφυγικά ρεύματα από τη Συρία και το Ιράκ δείχνουν να έχουν ελαχιστοποιηθεί ή καθηλώνονται στην Τουρκία και τα μεταναστευτικά από την Αφρική κινούνται προς την Ευρώπη μέσω Ιταλίας απειλώντας να την «πνίξουν», τα αγκαθωτά «φρούρια» σε Ελλάδα, Βουλγαρία, ΠΓΔΜ και Ουγγαρία κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς «δουλειά» και από «ευλογία» να καταστούν βάσανο για τις χώρες εγκατάστασής τους, δεδομένου ότι το κόστος συντήρησης είναι δυσβάσταχτο για τις αναιμικές οικονομίες τους.
Το τι θα γίνουν, εάν η Τουρκία τηρήσει τα συμφωνηθέντα με τους Ευρωπαίους και στη Μέση Ανατολή ηρεμήσουν, όπως όλα δείχνουν, κάπως τα πράγματα, ουδείς μπορεί να προβλέψει. Το πιθανότερο είναι να παραμείνουν –εκτός και αν ξεσπάσει εκ νέου προσφυγική φουρτούνα– ανενεργά και φρουρούμενα, ώστε να μην καταλήξουν στις μάντρες της βαλκανικής μαφίας του σκραπ…