Υπόμνηση του στίγματος

2' 2" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Εχουν περάσει πέντε χρόνια, οι φωτογραφίες τους όμως παραμένουν διαθέσιμες, αναρτημένες σε διάφορες ιστοσελίδες. Ηταν Μάιος του 2012 όταν πρώτη φορά τα πρόσωπα και η ασθένειά τους εκτέθηκαν στο πανελλήνιο. Περισσότερες από 30 οροθετικές γυναίκες είχαν συλληφθεί τότε και οδηγηθεί αδίκως στη φυλακή για «λόγους δημόσιας υγείας». Στα δικαστήρια που ακολούθησαν αθωώθηκαν αμετάκλητα τόσο για το αδίκημα της βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης, όσο και της πορνείας. Δεν προέκυπτε από κανένα στοιχείο ότι εκδίδονταν ή ότι εν γνώσει τους μετέδιδαν τον ιό του HIV. Κάποιες δεν γνώριζαν ότι είναι οροθετικές –το έμαθαν όταν βρέθηκαν υπό κράτηση. Παρά τη δικαστική δικαίωσή τους, όμως, ο στιγματισμός και η διαπόμπευσή τους συνεχίζονται καθημερινά στο Διαδίκτυο.

Πρόσφατα η γενική γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του υπουργείου Δικαιοσύνης, Μαρία Γιαννακάκη, με επιστολή της στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ξένη Δημητρίου έθεσε ξανά το θέμα των φωτογραφιών αυτών των γυναικών. Οπως ανέφερε, η ανάρτηση αυτών των στοιχείων απομειώνει «οποιαδήποτε δυνατότητα αποκατάστασης της ήδη τρωθείσας προσωπικής τους ζωής, χωρίς πλέον να υφίσταται οποιοδήποτε νομικό έρεισμα». Είχε προηγηθεί, τουλάχιστον πριν από ένα χρόνο, αντίστοιχη παρέμβαση της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, η οποία απηύθυνε συστάσεις σε ιστοσελίδες για να «αφαιρέσουν άμεσα τις σχετικές αναρτήσεις». Οι εικόνες όμως δεν σβήστηκαν από το Διαδίκτυο – τουλάχιστον όχι από όλους όσοι τις είχαν αναπαράξει.

Αναζητώντας τέσσερα χρόνια μετά τα γεγονότα του 2012 τι είχαν απογίνει αυτές οι γυναίκες, διαπίστωσα πόσο καταστροφική ήταν η επίδραση της δημοσίευσης αυτών των φωτογραφιών στις προσπάθειές τους να προχωρήσουν. Ο στιγματισμός δυσχέραινε τις απόπειρες αρκετών εκ των γυναικών για απεμπλοκή από τη χρήση ναρκωτικών. Ηταν δύσκολο, για πολλές, να κοιτάξουν μπροστά όταν συνειδητοποιούσαν τι είχε συμβεί. Ηταν μια διαρκής υπόμνηση της αδικίας που είχαν υποστεί.

Παρά τα όσα είχαν περάσει, η πολιτεία δεν οργάνωσε κάποιο σχέδιο υποστήριξής τους. Εθελοντές και οργανώσεις –μόνο– στάθηκαν στο πλευρό τους. Βοήθησαν κάποιες γυναίκες να εκδώσουν ταυτότητα και μία ακόμη που ήταν ομογενής και στερείτο εγγράφων να λάβει άδεια διαμονής για ανθρωπιστικούς λόγους. «Η πολιτεία είχε ασχοληθεί μόνο με το κυνηγητό», είχε δηλώσει τότε στην «Κ» γιατρός που βοηθούσε τις οροθετικές ως μέλος της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης («Από τον στιγματισμό στη λήθη και στον θάνατο», «Καθημερινή» 22/5/2016).

Το 2014, βάσει σχετικής απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, κατοχυρώθηκε το «δικαίωμα στη λήθη» για τη διαγραφή δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα από λίστες αποτελεσμάτων μηχανών αναζήτησης στο Διαδίκτυο. Στην υπόθεση των οροθετικών γυναικών η απαλοιφή των φωτογραφιών δεν θα είναι απλώς μια ετεροχρονισμένη αποκατάσταση της αδικίας, αλλά το απαραίτητο βήμα για να προχωρήσουν στη ζωή τους χωρίς το στίγμα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή