09.00
Ξυπνάω και μαζί με μένα ξυπνάει και η φίλη μου. Νιώθω λιγότερο ξεκούραστος από όταν ξυπνώ νωρίτερα, πριν από το ξυπνητήρι, αλλά δεν πειράζει. Ανοίγω τις κουρτίνες για να δω αν έχει συννεφιά, μια συνήθεια που κληρονόμησα από τη ζωή μου στη Σκωτία. Αναρωτιέμαι αν έχω κάποια πάρα πολύ ελαφριά μορφή μετατραυματικού στρες σε σχέση με τον καιρό και πηγαίνω να φτιάξω πρωινό.
09.45
Παίρνουμε έναν χυμό στο χέρι και πάμε προς το αυτοκίνητο. Η φίλη μου με ρωτάει αν θέλω να οδηγήσω και απαντάω διστακτικά «ναι». Μέχρι σήμερα με πήγαινε παντού, αλλά τώρα που απέκτησα δίπλωμα προσπαθώ να ξεπληρώσω τα χρέη σε όλους τους σοφέρ μου. Φτάνουμε στο στούντιό μου στην Πανόρμου, τη χαιρετώ και αυτή συνεχίζει για τη δουλειά της. Χαϊδεύω τον Ράσελ, το μπόξερ του γείτονα, και μπαίνω στο στούντιο.
10.00
Το στούντιό μου είναι σε μια παλιά διπλοκατοικία με χοντρούς πέτρινους τοίχους και έχει πάντα δροσιά. Δύο φοίνικες κρύβουν την πρόσοψη και μπαίνοντας μέσα νιώθω σαν να είναι το κρησφύγετό μου. Ανοίγω το λάπτοπ μου και βάζω να ακούσω το Plantasia του Mort Garson, έναν δίσκο που ανακάλυψα πέρυσι και έχει γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Ταυτόχρονα, διαβάζω ένα βιβλίο τσέπης με συνεντεύξεις του κινηματογραφιστή George Kuchar από τις εκδόσεις RE/Search για να πάρω μπρος.
11.00
Κάθομαι στο γραφείο που δουλεύω τις μικρές ζωγραφιές και κοιτάζω έργα των προηγούμενων ημερών, που έχω κολλήσει στον τοίχο μπροστά μου μαζί με δεκάδες χαρτάκια post-it με πιθανούς τίτλους και συνειρμικές σημειώσεις. Κάποιες ζωγραφιές μού μιλάνε ήδη, άλλες είναι πιο μυστηριώδεις και με κάνουν να τις κοιτάζω πιο επίμονα. Δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα που θα νομίζω ότι τις έχω καταλάβει. Προς το παρόν νιώθω μεγαλύτερη ικανοποίηση για ένα πορτρέτο του Ντάμπο (από την ταινία της Ντίσνεϊ) σε εφηβική ηλικία. Φαίνεται άβολος και μαζεμένος και μου προκαλεί μια γλυκιά θλίψη που με κάνει να θέλω να αρχίσω να ζωγραφίζω.
11.35
Πάω στον υπολογιστή μου και βάζω να παίζει παλιά επεισόδια της σειράς «Υπαστυνόμος Ρεξ» μεταγλωττισμένα στα ελληνικά. Το τελευταίο έτος των σπουδών μου στη Σχολή Καλών Τεχνών της Γλασκώβης ανακάλυψα ότι σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να με κάνει να συγκεντρωθώ καλύτερα ενώ δουλεύω από το να ακούω επεισόδια αυτής της σειράς. Ετσι, έχω καταλήξει 27 ετών με μυστικό όπλο της δημιουργικής μου διαδικασίας την ερμηνεία του Αιμίλιου Χειλάκη ως ντετέκτιβ Μόζερ. Περίεργο αλλά πρακτικό.
14.30
Τρώω κάτι και γέρνω πίσω στην καρέκλα μου. Κοιτάζω πάλι τις ζωγραφιές και προσπαθώ να σκεφτώ τι τις συνδέει κατηγοριοποιώντας τες με διάφορους τρόπους μέσα στο κεφάλι μου. Διαβάζω όλους τους τίτλους που έχω βρει μέχρι τώρα και ψάχνω μήπως κάποιος εκφράζει και τις υπόλοιπες ζωγραφιές και μπορεί να γίνει ο τίτλος της ατομικής έκθεσης που ετοιμάζω. Σκίζω τα σημεία που μου αρέσουν από μια ζωγραφιά που απέτυχε και τα κολλάω σε ένα καινούργιο χαρτί. Βάζω να ακούσω λίγο ραπ και συνεχίζω να ζωγραφίζω.
17.00
Πηγαίνω στο διπλανό δωμάτιο, όπου δουλεύω μια σειρά από μεγάλους πίνακες. Νιώθω έναν μικρό πανικό και αναρωτιέμαι αν όλοι οι ζωγράφοι είναι κάπως κυκλοθυμικοί. Το μυαλό μου λειτουργεί διαφορετικά όταν δουλεύω μεγάλα έργα. Ισως έχει να κάνει με το γεγονός ότι απαιτούν λήψη περισσότερων αποφάσεων. Ισως επειδή το τίμημα αυτών των αποφάσεων πληρώνεται σε πολλές ώρες ζωγραφικής χωρίς εγγυήσεις. Ανακατώνω μερικά χρώματα και ξεκινώ να δουλεύω αυτόν που με εμπνέει περισσότερο. Είναι από τους λίγους πίνακες που έχω δουλέψει με κάποιο προσχέδιο. Συνήθως τα αποφεύγω. Χάνω το ενδιαφέρον μου αν ξέρω εκ των προτέρων πώς θα μοιάζει το έργο στο τέλος. Αυτός έχει ακόμα περιθώρια να με εκπλήξει.
20.00-01.00
Επιστρέφω σπίτι και ηχογραφούμε λίγη μουσική με τη φίλη μου στον υπολογιστή. Βλέπουμε Steven Universe και πάμε για ύπνο.
Η έκθεση Key to the Kuffs του Δαυίδ Σαμπεθάι παρουσιάζεται στην Eleftheria Tseliou Gallery (Ηρακλείτου 3, Κολωνάκι) μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου. Από τις 10 Ιουλίου θα είναι επισκέψιμη κατόπιν ραντεβού, τηλ. 210-36.18.188, [email protected]