Το φθινόπωρο που μας έρχεται, η κεραμική έχει την τιμητική της στο Μουσείο Μπενάκη και στα παραρτήματά του. Η προτίμηση για την τέχνη αυτή μόνο συγκυριακή δεν είναι. Οποιος έχει επισκεφθεί το Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης θα έχει δει τα εκπληκτικά εκθέματα καμωμένα από πηλό, που μαρτυρούν τον ρόλο που διαδραμάτισε το υλικό αυτό στον πολιτισμό της Ανατολής αλλά και στις συλλογές του Αντώνη Μπενάκη. Είναι λοιπόν ένα οφειλόμενο χρέος το αφιέρωμα στα εκπληκτικά Ιζνίκ, τα κεραμικά της Νίκαιας, το οποίο πρόκειται να εγκαινιαστεί στις 27 Σεπτεμβρίου στην οδό Ασωμάτων 22. Σκοπός του είναι να αναδείξει μια διαδρομή που ξεκινάει στα μέσα του 19ου αιώνα με το πρώτο ενδιαφέρον των Ευρωπαίων, τον σταδιακό σχηματισμό συλλογών και τις πρώιμες μελέτες για το είδος αυτό. Το υλικό προέρχεται από το Μουσείο Μπενάκη και περιλαμβάνει επιλεγμένα αντικείμενα που δεν βρίσκονται στη μόνιμη έκθεση, καθώς και σχετικά κεραμικά του 19ου και 20ού αιώνα από τη Συλλογή Νεοελληνικού Πολιτισμού. Η επιλογή εμπλουτίζεται με αγγεία από άλλες συλλογές καθώς και με παλιές εκδόσεις από τη Βιβλιοθήκη του μουσείου.
Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές που αναδεικνύει η έκθεση είναι η σχέση των Ιζνίκ με την ελληνική κεραμική του 20ού αιώνα, που αφορά κυρίως εργαστήρια του Φαλήρου και της Ρόδου, τα οποία επιχείρησαν την αναβίωσή τους.
Την ίδια ημέρα, λοιπόν, στις 27/9, εγκαινιάζεται στο κεντρικό κτίριο μια έκθεση που καταπιάνεται ιδιαίτερα με το νησί της Δωδεκανήσου και τον περίφημο Ικαρο, το Εργοστάσιο Κεραμικών της Ρόδου, το οποίο λειτούργησε από το 1928 έως και το 1988. Η ιταλική εταιρεία «ICARO» ιδρύθηκε με στόχο την κατασκευή καλλιτεχνικών κεραμικών και κυρίως αντιγράφων των περιζήτητων Ιζνίκ, τα οποία υπήρχαν σε μεγάλες ποσότητες στα αρχοντικά της Λίνδου. Το 1946, λίγο πριν από την αποχώρηση των Ιταλών, ο Ρόδιος επιχειρηματίας Κωνσταντίνος Δ. Χατζηκωσταντής απέκτησε την πλειονότητα των μετοχών της εταιρείας και στη συνέχεια έγινε ο αποκλειστικός ιδιοκτήτης της επιχείρησης με την ελληνική πλέον επωνυμία «Ικαρος». Ο ξαφνικός θάνατός του το 1987 σηματοδότησε το τέλος της προσπάθειας. Τα εκθέματα προέρχονται από τη συλλογή του Γιάννου Θ. Ιωαννίδη και διατρέχουν όλη την περίοδο λειτουργίας του εργοστασίου.
Τη σκυτάλη παίρνει, τον Οκτώβριο, η σύγχρονη διάσταση της κεραμικής, στο παράρτημα της οδού Πειραιώς. Εκεί παρουσιάζεται στις 4/10 η πρώτη αναδρομική έκθεση της Μαρίτσας Τραυλού, σε επιμέλεια Τάκη Μαυρωτά. Περιλαμβάνει περίπου πεντακόσιες γλυπτικές συνθέσεις που σκιαγραφούν τους πειραματισμούς της εικαστικού με τις φόρμες, τις τεχνικές και τα υλικά της κεραμικής τα τελευταία τριάντα χρόνια. Οι πολύχρωμες δημιουργίες της, κυρίως από πορσελάνη αλλά και γκρε (stoneware), είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την οπτική πραγματικότητα και τον απέραντο κόσμο της θάλασσας.