Οι καλοκαιρινές μνήμες είναι ίσως οι τελευταίες που διαγράφονται από το φύσει αδύναμο ανθρώπινο μνημονικό. Οι χαλαρότεροι ρυθμοί του θέρους, οι διακοπές, η αλλαγή παραστάσεων, η εξαιρετική αντοχή ή η αυτοματοποιημένη ωραιοποίηση των παιδικών αναμνήσεων και αρκετοί ακόμη παράγοντες συντείνουν στη διαιώνιση του θέρους. Οι υπόλοιπες εποχές, φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη, έρχονται και φεύγουν σαν να είναι φτιαγμένες μόνο για να περιβάλλουν τους τρεις μήνες που έχουν λάβει στον νου του σύγχρονου (δυτικού) ανθρώπου τεράστιες διαστάσεις. Κάτι όμως έχει αλλάξει. Οι μνήμες δεν είναι πια αέρινες, διάφανες και δυσδιάκριτες, αφημένες στην επίδραση του χρόνου που τα πάντα αμβλύνει και επαναφέρει στο ταπεινό μέγεθος της μακράς διάρκειας.
Οι μνήμες είναι πια αποτυπωμένες στα κοινωνικά δίκτυα, στο Instagram, στο facebook, στο twitter, στο Snapchat και σε ένα σωρό ακόμη εφαρμογές τις οποίες μεταφέρουμε στο κινητό μας. «Φυλακίζουν» στιγμές, τοπία, πρόσωπα, ματιές, ως εργαλεία, προέκταση του φυσικού διανοητικού αμυντικού μηχανισμού καθενός εξ ημών, που καθαρίζουν τη σκέψη από το περιττό, το δυσάρεστο, το δυσοίωνο. Στην αρχαιότητα και στον Μεσαίωνα οι επαγγελματίες των τεχνών του λόγου, ρήτορες και μη, πάσχιζαν να δημιουργήσουν εικόνες μέσα στο μυαλό τους, μικρά διαμερίσματα τα οποία αντιστοιχούσαν σε σκέψεις, έννοιες, καταστάσεις (τα διάφορα στάδια εξέλιξης της λεγόμενης «μνημοτεχνικής» περιγράφονται με αριστοτεχνικό τρόπο στην «Τέχνη της Μνήμης» που έγραψε το 1966 η Φράνσις Γέιτς και μεταφράστηκε και εκδόθηκε το 2013 από το Μορφωτικό Ιδρυμα της Εθνικής Τραπέζης). Η ανθρώπινη δυσκολία να εγκλωβίσει, να φέρει στα μέτρα της πεπερασμένης μνήμης τις αχανείς εκτάσεις του ορατού και –κυρίως– του άυλου διανοητικού κόσμου πέρασε από την αποστήθιση, στην καταγραφή και πια στην ψηφιακή αποθήκευση και την απευθείας ανάκληση της μνήμης μέσω του Διαδικτύου (άπαντες «γκουγκλάρουμε» περισσότερο απ’ όσο παραδεχόμαστε).
Τελικά, μεταθέτοντας ένα κομμάτι της διανοητικής και εν πολλοίς ψυχολογικής λειτουργίας μας στον ψηφιακό κόσμο, αλλοιώνουμε άθελά μας ένα σκέλος της φυσικής νοημοσύνης μας. Από τις τεχνικές ενίσχυσης της μνήμης, ζούμε πια στηριγμένοι σε τεχνητή μνήμη. Προχωρούμε ασυνείδητα σε έναν νέο κόσμο, απαλλαγμένο από τους περιορισμούς της ανθρώπινης φύσης, ίσως, δίχως να έχουμε αντιληφθεί τη μετάβαση.