«Κοιτάξτε αριστερά. Στο βάθος βρίσκεται το σπίτι όπου έγιναν τα γυρίσματα του “Αγρυπνος στο Σιάτλ”», μας λέει ο οδηγός του ταξί που έχουμε πάρει για μια μικρή βόλτα στο κέντρο της επονομαζόμενης σμαραγδένιας πόλης. Διασχίζουμε τη λίμνη Ουάσιγκτον πάνω στη μεγαλύτερη πλωτή γέφυρα του κόσμου που ενώνει το κέντρο της πόλης με τα προάστια όταν εμφανίζονται τα πρώτα σπίτια δίπλα στη λίμνη.
Το Σιάτλ είναι παραλίμνιο και παραθαλάσσιο και σκέφτομαι ότι δεν έχει ανάγκη καμία ταινία για να αποκτήσει φήμη ή και χρήμα. Σαν μια ήρεμη δύναμη της Δυτικής Ακτής των ΗΠΑ, η πόλη των 700.000 κατοίκων μετατράπηκε από κέντρο ξυλείας σε εμπορικό σταθμό στον «πυρετό του χρυσού» και «απογειώθηκε» με την έλευση της Μπόινγκ, η οποία ακόμη διατηρεί εκεί τις βιομηχανικές της μονάδες. Η καρδιά της Microsoft βρίσκεται εκεί με πάνω από 120 κτίρια και χιλιάδες εργαζόμενους που δίνουν ζωή στα προάστιά της, η Amazon αναπτύσσεται στο κέντρο της πόλης, η Cosco στο λιμάνι, η αλυσίδα Starbucks ξεκίνησε εκεί και νέοι κάτοικοι καταφθάνουν συνεχώς στη φημισμένη Pike Market. Η μικρή –για τα δεδομένα των ΗΠΑ– πόλη υπήρξε κέντρο της τζαζ μουσικής και αφετηρία για τον Ρέι Τσαρλς και τον Κουίνσι Τζόουνς, γενέτειρα του Τζίμι Χέντριξ, ενώ εξέθρεψε την «γκραντζ» με τον Κερτ Κομπέιν και τους Nirvana να σουλατσάρουν στις αποβάθρες, τους Pearl Jam και τους Soundgarden να πρωτοδοκιμάζουν εκεί τη μουσική τους.
Μια πόλη με λιμάνι, χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, διοικητικά κέντρα ή τη φήμη της Νέας Υόρκης μπορεί και στηρίζεται στα πόδια της με τον δείκτη ανεργίας να είναι κάτω από 3%. Το αστείο είναι πως η δημοτική αρχή έχει θέσει βέτο να μη γίνει το Σιάτλ «Σαν Φρανσίσκο», δηλαδή μια πόλη απλησίαστα ακριβή για τους κατοίκους της. Δεν χρειάζεται να γίνουμε το νέο Βερολίνο, ας γινόμασταν λίγο Σιάτλ.