Παγερός πόλεμος

1' 48" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​Βορειοκορεατικοί διηπειρωτικοί πύραυλοι. Αμερικανικά βομβαρδιστικά πάνω από τη Βόρεια Κορέα. Επίδειξη ισχύος του κινεζικού στρατού, με επετειακή αφορμή. Επίδειξη ισχύος του ρωσικού πολεμικού ναυτικού, από κοινού με το κινεζικό, με την ευκαιρία της «Ημέρας του Ναυτικού». Νέες κυρώσεις κατά της Ρωσίας από τις ΗΠΑ, με την Ευρωπαϊκή Ενωση, τη Γερμανία δηλαδή, να δυσανασχετεί σε τέτοιον τόνο ώστε να ακούγεται αλλά και να μην ακούγεται. Αντίμετρα της Ρωσίας, που διέταξε να αποχωρήσουν από την επικράτειά της 775 Αμερικανοί διπλωμάτες, με τον Βλαντιμίρ Πούτιν να δηλώνει τα εξής καθησυχαστικά: «Αποφάσισα πως είναι καιρός να δείξει η Ρωσία ότι δεν θα αφήσει τίποτε αναπάντητο».

Ψυχρός πόλεμος; Μάλλον παγερός. Παγώνουμε μες στο κατακαλόκαιρο με όσα βλέπουμε, αλλά και με όσα φοβόμαστε πως είναι πιθανό να γίνουν, κι ας φαίνονται αδιανόητα. Η Ιστορία, και η κοντινή μας, έχει δείξει ότι τίποτε το αδιανόητο δεν υπάρχει γι’ αυτήν και ότι το εφιαλτικό είναι ένα επιπλέον επίθετο μέσα στα τόσα. Αδιανόητο δεν ήταν να εκθεμελιωθεί ολόκληρη χώρα, η Συρία, σε πέντε χρόνια;

Το μείγμα αχαλίνωτων προσωπικών φιλοδοξιών, εθνικών «δικαίων», επιχειρηματικών συμφερόντων και ανθρώπινης βλακείας μπορεί να εκραγεί πολύ πιο εύκολα απ’ ό,τι πιστεύουν όσοι υποθέτουν ότι το καβαφικό περί υπεροψίας και μέθης αφορά αποκλειστικά το παρελθόν. Οσο για το δόγμα «ένας στριμωγμένος ηγέτης ενδέχεται να αντιδράσει με καταστροφικό ανορθολογισμό», που κυκλοφορεί εσχάτως στο Διαδίκτυο σε διάφορες παραλλαγές, μπορεί να γράφεται σε συσχετισμό κυρίως με τον Ντόναλντ Τραμπ, αφορά όμως εξίσου και τον Βλαντιμίρ Πούτιν και τον Κιμ τον Γ΄. Αν τον Αμερικανό πρόεδρο τον στριμώχνουν η αδυναμία του να προωθήσει τα σχέδιά του, η καταβαράθρωση της δημοτικότητάς του και τα αλλεπάλληλα αποκαλυπτήρια των οριακών δυνατοτήτων που του προσφέρει ο αλαζονικός θεατρινισμός του, ο Ρώσος ομόλογός του κάθε άλλο παρά εύκολα θα συνεχίσει να απορροφά το πολιτικό κόστος από τις «εθνικά μειωτικές» αμερικανικές κυρώσεις. Ο δε δυνάστης της Βόρειας Κορέας, όσο λειψή κι αν έχει τη σκέψη του, δεν μπορεί παρά αργά ή γρήγορα να αντιληφθεί ότι ένας λαός που πεινάει για ψωμί, θα πεινάσει και για ελευθερία.

Ενδέχεται άραγε να αντιδράσει «κινηματογραφικά» κάποιος από τους τρεις, δηλαδή σύμφωνα με τα σενάρια ταινιών πολιτικής ημιφαντασίας, και να πατήσει το κουμπί του εφιάλτη; Φαίνεται αδιανόητο. Μόνο που αυτό δεν είναι καθόλου παρηγορητικό.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή