Τις τελευταίες εβδομάδες έχουν βρεθεί ξανά στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης ο Γιάνης Βαρουφάκης και η διαβόητη «περήφανη διαπραγμάτευση» του πρώτου εξαμήνου του 2015. O Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί απεγνωσμένα να βάλει πίσω του την υπόθεση. Περιγράφει τη δημόσια συζήτηση επί των χειρισμών του εκείνης της περιόδου ως προϊόν της «υπαρξιακής αγωνίας» του Κυριάκου Μητσοτάκη (Alpha, 26.7) και των ΜΜΕ που τον στηρίζουν, παραδέχεται ότι έκανε «μεγάλα λάθη», ειδικά «στην επιλογή προσώπων» (Guardian, 24.7) και ισχυρίζεται ότι κρίθηκε και συγχωρέθηκε γι’ αυτά στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015.
Είναι φυσικό ο κ. Τσίπρας να θέλει να κοιτάζει μπροστά και, απηχώντας πλήρως τη ρητορική του προκατόχου του, Αντώνη Σαμαρά, να ισχυρίζεται ότι βγάζει τη χώρα από την επιτροπεία στην οποία την έβαλαν οι κακοί προηγούμενοι (με τη διαφορά, μεταξύ πολλών άλλων, ότι οι δικές του άφρονες επιλογές ήταν που την καταδίκασαν για μία ακόμα τριετία σε καθεστώς μνημονίου). Και πράγματι, τα μέσα ενημέρωσης, που έχουν μια δίψα για γαργαλιστικές λεπτομέρειες, έχουν κάνει υπερβολές στην κάλυψη των ημερών Βαρουφάκη.
Ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι η έκταση που δίνεται στην υπόθεση. Λόγω του λαλίστατου και πολυγραφότατου πρώην υπουργού, ο ρόλος του κατά την ολέθρια εκείνη περίοδο έχει αναβαθμιστεί υπέρ το δέον. Η πραγματικότητα είναι ότι ο κ. Βαρουφάκης ήταν έτοιμος να ενδώσει στις απαιτήσεις των Ευρωπαίων από το πρώτο Eurogroup (όταν τον επανέφερε τηλεφωνικώς στη σκληρή γραμμή ο κ. Τσίπρας). Στη συνέχεια οι ερασιτεχνισμοί του οδήγησαν, στα τέλη Απριλίου, στην περιθωριοποίησή του από τη διαπραγμάτευση. Οι προτάσεις του περί παράλληλου νομίσματος, σύμφωνα με τα ίδια του τα λεγόμενα, δεν ξέφυγαν ποτέ από το επίπεδο ασκήσεων επί χάρτου, και, εξ όσων γνωρίζουμε, δεν τις έλαβε ποτέ στα σοβαρά ο πρωθυπουργός.
Οι ευθύνες του κ. Βαρουφάκη παραμένουν μεγάλες. Τα κρίσιμα ερωτήματα για την περίοδο εκείνη, ωστόσο, αφορούν τον προϊστάμενό του, που είναι πλέον ο μακροβιότερος μνημονιακός πρωθυπουργός της Ελλάδας. Είναι άλλωστε αυτός που προκάλεσε εκβιαστικά τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 όταν, όπως σήμερα παραδέχεται (στη Guardian), δεν είχε «καμία αίσθηση» των δυσκολιών που θα αντιμετώπιζε. Αυτός επέλεξε τον κ. Βαρουφάκη ως επικεφαλής οικονομικό διπλωμάτη της χώρας, αυτός έφτασε τη διαπραγμάτευση στα άκρα καθώς εγκλωβίστηκε μεταξύ του τρόμου του Grexit και της αδυναμίας του να επιβληθεί στο κόμμα του – αυτός, εν τέλει, διακινδύνευσε, λόγω ιδεοληψιών και εξουσιομανίας, το μεγαλύτερο στρατηγικό κεκτημένο της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Αυτό δεν αφορά μόνο το παρελθόν. Είναι ένα ασυγχώρητο ατόπημα για κάποιον που θέλει να διεκδικήσει και πάλι τη λαϊκή ψήφο.