Τα κόμματα της αντιπολίτευσης αντέδρασαν χθες έντονα για το προεδρικό διάταγμα που ορίζει ότι οι σημαιοφόροι, παραστάτες και υπεύθυνοι για κατάθεση στεφάνου στο δημοτικό θα επιλέγονται με κλήρωση. Αρχισε πάλι η συνήθης αντιπαράθεση περί υπονόμευσης της αριστείας, ισοπέδωσης των πάντων, επιβράβευσης της τεμπελιάς, τα γνωστά. Ομολογώ ότι εμένα μου φάνηκε προοδευτική η απόφαση. Τα παιδιά στο τέλος του δημοτικού, στην ηλικία των 12 ετών (πόσο μάλλον τα μεγαλύτερα), ζουν ήδη καθημερινά βασανιστήρια εικονικού πνιγμού: προσπαθούν να βρουν τη θέση τους στον κόσμο και να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των γονιών και των εκπαιδευτικών τους κι όλα αυτά υπό την πίεση των συνομηλίκων τους. Είναι όμορφα ή ασχημομούρικα; Ψηλά ή κοντά; Εξυπνα ή στούρνοι; Είναι οι επιδόσεις τους στο σχολείο προοίμιο των όσων θα πετύχουν στη ζωή; Εχουν φίλους, είναι αγαπητά; Φορούν τα σωστά ρούχα; Εχουν τα απαραίτητα (τσάντα – παπούτσια – κινητό) που αποτελούν το εισιτήριό τους για την ομάδα των δημοφιλών; Γιατί να μην αφαιρέσουμε ένα ούτως ή άλλως επουσιώδες άγχος από τη ζόρικη προεφηβική τους ζωή; Ορθώς λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, ελήφθη η σχετική απόφαση.
Εμένα πάλι στην ανάγνωση της επίμαχης παραγράφου με ενόχλησαν τα εξής: Πρώτον ότι το 2017 εξακολουθούμε να θεωρούμε αυτονόητες τις παρελάσεις, ενώ τη χώρα κυβερνάει μια –θεωρητικά– αριστερή κυβέρνηση, υπό διαρκή ομηρία από έναν λαϊκίστικο, εθνικιστικό σχηματισμό. Το μέγεθος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων είναι φαίνεται αντιστρόφως ανάλογο με την επιρροή που ασκούν στην κυβέρνηση. Κι έτσι ενώ θα περίμενε κανείς να καταργηθεί το παρωχημένο αυτό έθιμο στα σχολεία, εμείς εξακολουθούμε να τσακωνόμαστε για τον τρόπο ανάδειξης των σημαιοφόρων, λες και πρόκειται για κάτι νομοτελειακό. Δεύτερον, θυμήθηκα πως το υπουργείο Παιδείας εξακολουθεί να αποκαλείται «Ερευνας και Θρησκευμάτων», σαν να ζούμε ακόμη στη δεκαετία του ’50, αν και τότε λεγόταν υπουργείο «Εθνικής Παιδείας». Καμία κυβέρνηση μέχρι σήμερα (ούτε της Ν.Δ., ούτε του ΠΑΣΟΚ, ούτε οι μνημονιακές πολυκομματικές, ούτε η ΠΦΑ) δεν έχει καταφέρει να απομακρύνει τα «Θρησκεύματα» από την «Ερευνα» και την «Παιδεία» κι έχουμε μάθει πλέον να ζούμε με αυτό το οξύμωρο, διά βίου μάθηση λέγεται, αν το βλέπεις συνέχεια μπροστά σου, το συνηθίζεις, το αφομοιώνεις, δεν το προσέχεις καν έπειτα από λίγο.