Ανδρέας Γεωργίου
Κυνηγώντας τον «ακτινολόγο»
Το γεγονός ότι αυτή η απόφαση πανηγυρίστηκε επί τόπου από μπουκέτο ενθουσιασμένων πατριωτών με την ιαχή «Ζήτω η Ελλάς» ήταν κάθε άλλο παρά αναπάντεχο. Για να υπάρχει, η φαντασιακή ποσότητα «Ελλάς» πρέπει να επικρατήσει επί της Ελλάδας ως στατιστικής πραγματικότητας. Γι’ αυτό η «Ελλάς» παθιάζεται για ένα πρόσωπο τόσο άχρωμο όσο ο στατιστικολόγος. Για τη σκιά στην ακτινογραφία δεν μπορεί να φταίει ο πνεύμονας· πρέπει να φταίει ο ακτινολόγος.
Οχι, το θέμα δεν είναι νομικό. Ούτε η πολιτική του διάσταση εξαντλείται στις σκοπιμότητες της κυβέρνησης και των εταίρων της. Το θέμα, που παροχετεύτηκε στη Δικαιοσύνη, είναι η αδυναμία συμφιλίωσης με τη μετρήσιμη πραγματικότητα της χρεοκοπίας. Αυτή την υπαρξιακή εκκρεμότητα δεν μπορεί, βέβαια, να τη διευθετήσει καμία κύρωση του Eurogroup. Δεν θα τη λύσει ποτέ κανένα δικαστήριο.
Χάρρυ Κλυνν
Με τα λάδια καμένα
Ο,τι κι αν πιστεύει κανείς για τον Χάρρυ Κλυνν, ο διορισμός του δεν θα ήταν λάθος. Θα ήταν αντάξιος της σημερινής ΕΡΤ. Θα ήταν σε τέτοια αρμονία με τη συριζαϊκή κουλτούρα, ώστε είναι να απορεί κανείς πώς ο Πόντιος περφόρμερ δεν είχε ήδη κληθεί να την ενσαρκώσει σε κάποιο περίβλεπτο αξίωμα.
Οι ακαριαίες αντιδράσεις, που μπορεί και να συνέβαλαν στη ματαίωση του διορισμού, εστιάστηκαν στην αντιμνημονιακή σταδιοδρομία του Τριανταφυλλίδη, όταν είχε πια πάψει να είναι ο Χάρρυ Κλυνν. Απόμαχος ενός επιθεωρησιακού είδους που σχόλασε νωρίς, ήδη από τη δεκατία του ’90, ο Τριανταφυλλίδης «κατήλθε ολοφυρόμενος» (όπως θα το έλεγε ο Τραμπάκουλας) στην αρένα των (αντι)κοινωνικών δικτύων. Εκεί κράτησε από την παλιά του τέχνη μόνο τα εθνικιστικά και ρατσιστικά στερεότυπα και, βεβαίως, τη βωμολοχία – ό,τι δηλαδή απομένει από τη σκευή της εύκολης σάτιρας, εάν την αποχυμώσεις από το χιούμορ.
Αυτή η πορεία του Τριανταφυλλίδη αντανακλά το ύφος της ιστορικής στιγμής. Η χώρα, όπως εκείνος, μοιάζει να κινείται με τα καμένα λάδια της κλαταρισμένης μεταπολιτευτικής της μηχανής. Θέματα που φαίνονταν προ πολλού λυμένα –τα άσυλα μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια, οι παρελάσεις, οι συμβασιούχοι, η ΕΡΤ, ο ΟΑΣΘ– επιστρέφουν με την ηφαιστειακή ορμή του απωθημένου από το υπέδαφος της ιστορίας.
Οποιος έχει ζήσει τη δεκαετία του ’80 και ζει σήμερα στη συριζαϊκή Ελλάδα δεν μπορεί να μη νιώθει αυτή την άνοστη νοσταλγία. Δεν μπορεί να μη νιώθει κάπως σαν κομπάρσος σε κασέτα του Κλυνν που την έχει μασήσει το βίντεο.