Τι σημαίνει «ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης» και πόσο απόλυτα πρέπει να υπερασπιζόμαστε αυτήν την αρχή; Το ζήτημα τέθηκε εκ νέου την περασμένη εβδομάδα με την καταδικαστική απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων Αθηνών για τον τέως επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, Ανδρέα Γεωργίου. Η απόφαση προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων, από όσους θεωρούν ότι ο κ. Γεωργίου είναι το θύμα ενός συνωμοσιολογικού αφηγήματος για τα αίτια της κρίσης, το οποίο απαλλάσσει από τις ευθύνες τους αυτούς που φέρουν την κύρια ευθύνη για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό του 2009.
Στην κριτική για την ετυμηγορία του δικαστηρίου, που εκφράστηκε διά στόματος της εκπροσώπου του επιτρόπου Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων της Ε.Ε. και ευρύτατα στο διεθνή Τύπο, οι πολέμιοι του κ. Γεωργίου εγείρουν ενστάσεις υποκρισίας. Οπως ισχυρίζονται, οι υποστηρικτές του τέως προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ ξεχνούν τις μεγαλόστομες διακηρύξεις τους περί ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης στις οποίες καταφεύγουν όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βάλλει κατά δικαστικών αποφάσεων. Επικαλούνται δε (όσοι πιστεύουν στην ενοχή του) την πρόσφατη ανακοίνωση της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων κατά της Κομισιόν. Στην ανακοίνωση αναφέρεται ότι οι ελληνικές δικαστικές αρχές «οφείλουν να αντιμετωπίζουν ισότιμα όλους τους πολίτες χωρίς να έχει καμία σημασία η ειδική σχέση που μπορούν αυτοί να έχουν με υπηρεσίες υπαγόμενες στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή» και ότι «η ανεξαρτησία και το ανεπηρέαστο […] των δικαστών και των εισαγγελέων μιας χώρας αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο του δημοκρατικού πολιτεύματος».
Οι δικαστικές αποφάσεις δεν είναι υπεράνω κριτικής. Η δημοσιογραφική έρευνα για υποθέσεις που απασχολούν τη Δικαιοσύνη είναι θεμιτή και απαραίτητη – ιδιαίτερα αν δείχνει ότι κάποιοι στερούνται το δικαίωμα της ισότιμης μεταχείρισης. Οι τοποθετήσεις πρωθυπουργών και επιτροπών για δικαστικές αποφάσεις, από την άλλη, είναι ιδιαιτέρως προβληματικές, καθώς υπονομεύουν τη διάκριση των εξουσιών. Η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης είναι βασικός πυλώνας του κράτους δικαίου, της ευγενούς ιδέας της «διακυβέρνησης των νόμων, όχι των ανθρώπων», όπως το έθεσε ο Τζον Ανταμς. Η προσήλωση σε αυτήν είναι απόλυτη. Αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, τη συνεχή επαγρύπνηση απέναντι σε τυχόν παρασκηνιακές απόπειρες μιας κυβέρνησης που θεωρεί τους θεσμούς «εμπόδια» στην κυριαρχία της, να θέσει υπό τον έλεγχό της την κρίση των δικαστών.