Η Αρλέτα της Σερενάτας

2' 15" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μονάχα ένα κομμάτι, ένα εξόρυγμα ψυχής μπορεί να συν-κινήσει ένα κομμάτι της ψυχής των άλλων. Για αυτό και πάντοτε, φανερά ή συγκαλυμμένα, τα αριστουργήματα ήταν αυτοβιογραφικά. Στίχοι, κείμενα, βιβλία, ταινίες. Εκείνα που κάναν γκελ στον κόσμο ήταν σε όσα ο δημιουργός δεν δίστασε να εκτεθεί, να εξομολογηθεί. Το αντίθετο, δεν ισχύει. Κάθε εξομολόγηση δεν είναι απαραιτήτως και αριστούργημα. Τις περισσότερες φορές απέχει μακράν.

Φοιτήτρια, στην Ισαύρων, ένα ευγενικό πεζοδρομημένο στενάκι στην Ναυαρίνου, άκουγα την Σερενάτα της Αρλέτας ξανά, και ξανά. Είχα και εγώ γάτα, που είχε γεννήσει κάτι τιγρέ γατάκια, και προπάντων ήμουν τσιμπημένη με έναν Παναγιώτη, τον καθηγητή που δίδασκε Σπιζόνα και Αριστοτέλη.

Οι στίχοι της Σερενάτας, δεν ανήκαν στην ίδια την Αρλέτα. Τους είχε γράψει η Μαριανίνα Κριεζή. Ο τόνος όμως και η βαθύτητα της ερμηνεύτριας είχαν κάτι το γνήσια βιογραφικό. Έτσι ήταν η Αρλέτα, ό,τι κι αν εξιστορούσε, ό,τι κι αν πιάναν τα χείλη της να διηγηθούν. Τα Ήσυχα Βράδια, «Και δεν θα σου λείπω, γιατί θα ναι η ψυχή μου το τραγούδι της ερήμου που θα σ' ακολουθεί». Batilda De Coco, Ζητάτε Να Σας Πω, Ίσως Φταίνε Τα Φεγγάρια. Κυρίως τα κατάδικά της λόγια. Το Μπαρ Tο Ναυάγιο, «Αν θες ν' αγιάσεις πρέπει πρώτα να αμαρτήσεις, ε, κι αν προλάβεις, να μετανοήσεις». Καθείς έχει τα δικά του αγαπημένα, εκείνα που τραγουδούσαν τα σώψυχά του.

«Αν δεν μπορεί το τραγούδι να σταθεί με ένα όργανο και μια φωνή, δεν νομίζω πως είναι τραγούδι», επέμενε. Αν δεν μπορεί μία φωνή να σταθεί με ένα όργανο και ένα τραγούδι, δεν είναι φωνή.Με το άκουσμα της εκδημίας της Αρλέτας, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πλημμύρισαν με  τραγούδια της εις ένδειξη πένθους για την δημιουργό, μα κυρίως για την περασμένη νιότη που είχε μαρκάρει. Ο Σοπενάουερ, είχε γνωρίσει την επιτυχία σε ιδιαίτερα προχωρημένη ηλικία. Όταν πια τον γυροέφερναν φοιτήτριες, είχε πει αγανακτισμένος. «Τι να την κάνω τώρα την επιτυχία;» Κάθε φορά που φεύγει κάποιος αγαπημένος, ο οποίος εξέθεσε στο φως την δική του συνείδηση, προκειμένου να φέρουμε βόλτα όλοι εμείς τον ανοικονόμητο ψυχισμό μας και το κακομαθημένο μας Εγώ, αρχίζουν τα αφιερώματα και οι αφιερώσεις. Τι να τις κάνει τώρα τις αναρτήσεις η Αρλέτα, ή ο Παπαγιώργης; Όσο για την χαμένη νιότη, δεν φταιν τα χρόνια, μοναχά εμείς.

«Έφυγε στη νηστεία του Δεκαπενταύγουστου. Ήταν ένα φάρος». Έγραψε ο Σταμάτης Κραουνάκης με τον οποίον είχε συνεργαστεί. Η Αρλέτα ερμήνευσε Σπανό, Χατζιδάκη, Θεοδωράκη, Παπαδόπουλο, με τον ίδιο πάντοτε απαρατήρητο και διακριτικό τρόπο. Αυτή η ιέρεια του Νέου Κύματος έφυγε Αύγουστο για να μην ξέρει κανείς εάν για την αλμύρα στο πρόσωπό του ευθύνονται τα δάκρυα ή η θάλασσα. Το ήθος της θα προτιμούσε το δεύτερο. Κι ας σιγομουρμούριζε: «Να κοιμηθώ στο πάτωμα, να κλείσω και τα μάτια, γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια».

Καλό ταξίδι, Σερενάτα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή