Στεγνώνεις στην παραλία. Παρατηρείς σαν υπνωτισμένος τη θάλασσα ακούγοντας τον παφλασμό του κύματος, ανακουφισμένος που βρίσκεσαι μακριά απ’ όλα. Κι απ’ όλους. Κάθε τόσο, αυτός ο εθισμός, σκύβεις και κοιτάς το κινητό: οι συμπλεγματικές αντιδράσεις στο άρθρο του Πύρρου Δήμα. Και όχι από τους ακροδεξιούς τούτη τη φορά, αλλά από ΣΥΡΙΖΑ μεριά – από τους πιο βολεμένους, μάλιστα, του κυβερνητικού κόμματος. Για φαντάσου.
Τη μικρότητα της μικροπολιτικής μιζέριας διαδέχεται η καταστροφή: φωτιά στα Κύθηρα. Τίτλοι και επικεφαλίδες – δεν αντέχεις για περισσότερα. Αναστενάζεις ανακουφισμένος που είσαι εδώ, στην ακτή, βρεγμένος αλλά ζεστός, είναι μεσημέρι, έχει σχετική ησυχία, κλείνεις ξανά το κινητό μισοβρίζοντας και, επιτέλους, αφοσιώνεσαι στο μπλε που απλώνεται γενναιόδωρα μπροστά σου.
Θα μπορούσες και να κοιμηθείς έτσι καθιστός, πάνω στα βότσαλα και την άμμο, όταν μια ξαφνική κίνηση μέσα στη θάλασσα σε ξυπνά απότομα. Μια αφρισμένη αναταραχή λίγο μετά τον αβλέμονα, στο σημείο όπου βαθαίνει απότομα, ο αμμουδερός βυθός γίνεται υποβρύχιος γκρεμός που οδηγεί στο πουθενά και από πράσινη η θάλασσα γυρνάει σε βαθύ μπλε.
Εκεί ακριβώς συμβαίνει το απρόοπτο· τόσα χρόνια αγναντεύεις αυτές τις θάλασσες και δεν το έχεις δει να συμβαίνει ποτέ. Συνειδητοποιείς λοιπόν ότι έχεις τη σπάνια, τη μοναδική τύχη να δεις κάτι που δύσκολα μπορεί ένας λουόμενος να πετύχει: μέσα απ’ το νερό, εν μέσω αφρών, ξεπηδά κατακόρυφα στον αέρα, κάπου ένα μέτρο πάνω από την επιφάνεια, ένας ξιφίας.
Ενας ξιφίας· για φαντάσου. Τινάζεται με μια αρμονική σύσπαση του κορμού του, το ξίφος του κοιτά προς τον ουρανό, η ουρά σαν εκκρεμές τινάζεται πέρα – δώθε, κυρίως όμως αυτό που προλαβαίνεις να διακρίνεις είναι την αστραφτερή γυαλάδα του σώματός του κάτω απ’ τον δυνατό, μεσημεριανό ήλιο.
Το θέαμα δεν διαρκεί περισσότερο από λίγα δευτερόλεπτα. Το ψάρι, κυνηγώντας προφανώς, διεκδίκησε το θήραμά του ακόμα κι έξω απ’ το νερό, οπότε, πολύ γρήγορα, σκάει με πάταγο στην αφρισμένη θάλασσα, στο ίδιο περίπου σημείο απ’ όπου ξεπήδησε. Και κάπως έτσι χάθηκε, για πάντα.
Εσύ, στο μεταξύ, έχεις πεταχτεί όρθιος, έμπλεος ενθουσιασμού, ελπίζοντας να τον ξαναδείς να προβάλλει μέσα απ’ το νερό. Μάταια όμως. Τα μικρά αυτά θαύματα διαρκούν ελάχιστα, όπως τους πρέπει.
Τον φαντάζεσαι τώρα να καταβυθίζεται με την ωραία σιλουέτα του, το φως να διαθλάται πάνω στο σώμα και τα πτερύγιά του. Κάτι τέτοιες στιγμές θυμάσαι τον Χέμινγουεϊ και τα προπολεμικά άρθρα του στο περιοδικό Esquire για το ψάρεμα του ξιφία στ’ ανοικτά της Κούβας. Ο Χέμινγουεϊ βέβαια κυνηγούσε τον ιστιοφόρο ξιφία, τον «μάρλιν», του οποίου το ραχιαίο πτερύγιο μοιάζει όντως με πανί ιστιοφόρου σκάφους. Ο ταπεινός ελληνικός ξιφίας που μόλις είδες διαθέτει ένα μικρό, μονοκόμματο πτερύγιο. Και τι σημασία έχει;
Κάθε καλοκαίρι, μακριά από τοξικά σχόλια και μαζικές κρίσεις κομπλεξικού άσθματος, κρύβει τα μικρά μεγάλα θαύματά του. Μόλις σου προσέφερε το δικό σου μερίδιο στο θαύμα.