Στο έργο του «Η μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας» ο Κώστας Αξελός αναρωτιέται: «Γιατί οι Εβραίοι άκουσαν τους προφήτες τους ενώ εμείς οι Ελληνες δεν ακούσαμε τους φιλοσόφους μας;» – το παραθέτω από μνήμης. Στη δεκαετία του πενήντα, όταν το έγραφε αυτό, το κροτάλισμα από τα όπλα του Εμφυλίου ήταν τόσο εκκωφαντικό, που σκέπαζε τις φωνές των φιλοσόφων. Και οι Εβραίοι μετά το Ολοκαύτωμα; Εμείς όμως είμαστε τόσο ευχαριστημένοι και υπερήφανοι που είμαστε Ελληνες, που δεν χρειάζεται να ακούσουμε τους φιλοσόφους μας γιατί γεννηθήκαμε απόγονοι του Πλάτωνα. Εξάλλου παράγουμε τόσο θόρυβο όλοι μαζί, που είναι σχεδόν αδύνατον να συγκεντρωθούμε για να σκεφτούμε.
Στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα ήταν ο απαίσιος θόρυβος από τις ερπύστριες των τεθωρακισμένων. Μετά ήταν ο γλυκός θόρυβος της δημοκρατίας και οι συναυλίες του Μίκη. Και πάνω που αρχίσαμε να τον βαριόμαστε ήρθε ο σοσιαλισμός. Αυτός κι αν ήταν θορυβώδης. Είχε με το μέρος του και τη βροντώδη φωνή του Αειμνήστου που έκανε τον θόρυβο ακόμη πιο εκκωφαντικό. Και πάνω που μαράθηκε, ένας άλλος θόρυβος κάλυψε τα κενά της ζωής μας. Αυτήν τη φορά ήταν οι ερπύστριες των εκσκαφέων στα εργοτάξια των Ολυμπιακών Αγώνων. Η τελετή έναρξης τα είχε όλα σε ένα, από Αισχύλο έως Καραγκιόζη, αποκτήσαμε και εθνικό χορευτή, όπως κάποτε είχαμε εθνικούς ποιητές και, όταν έφυγαν τα τηλεοπτικά συνεργεία, είπαμε να επιδοθούμε στην παραγωγή θορύβου που αξίζει περισσότερο και απ’ τον σοσιαλισμό και από το όνομα της Μακεδονίας. Μύκονος!!!
Ρουμάνες νύμφες περιφέρονταν στους ελαιώνες της επικρατείας και ο ελληνικός πολιτισμός έκανε θαύματα στα σκυλάδικα. Η αριστεία ταυτίστηκε με το «πρώτο τραπέζι πίστα» και η ευτυχία με ένα πενθήμερο στη Μύκονο. Ελληνική κωμωδία που τελειώνει στα μπουζούκια. Η Ελλάδα μπήκε στον εικοστό πρώτο αιώνα σαν κωμωδία της Ελλάδας της δεκαετίας του εξήντα. Στην Επίδαυρο ο Ευριπίδης συνέχιζε να λέει ότι η ευτυχία είναι αδελφή με τη δυστυχία, όμως ο σκηνοθέτης δεν ήθελε να στενοχωρήσει το κοινό που συγκεντρώθηκε να απολαύσει τον ήρωα της τηλεοπτικής επιτυχίας του χειμώνα.
Ποια διανόηση αντιστάθηκε στον θόρυβο; Δεν αναφέρομαι σε όσους μιλούσαν για το υπέρογκο χρέος. Μιλάω για την κατάρρευση της εκπαίδευσης και την απονεύρωση της κοινωνικής συνείδησης που μας άφησε άοπλους στην κατάρρευση. Εκεί η διανόηση ακύρωσε εαυτήν. Αν και πολλοί πιστεύουν ακόμη ότι τέλειωσε η δική μας κωμωδία αλλά είναι τέτοια η επιτυχία της που μας περιμένει το Χόλιγουντ. Η ευτυχία του να είσαι Ελληνας.