Σε άνθηση το ισπανικό σινεμά

Σε άνθηση το ισπανικό σινεμά

2' 2" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το καλοκαίρι φτάνει στην κορύφωσή του, όμως οι Ισπανοί (καλύτερα οι ισπανόφωνοι) συνεχίζουν να μας «προμηθεύουν» με ποιοτικά θρίλερ, δείχνοντας την πρόοδο, αν όχι τη δημιουργία σχολής που έχουν πετύχει τα τελευταία χρόνια οι κινηματογραφιστές τους. Αυτήν την εβδομάδα, ταιριαστά για την εποχή, το «Κανείς δεν μπορεί να μας σώσει» μάς μεταφέρει στην καλοκαιρινή Μαδρίτη, χτυπημένη από τον καύσωνα, εν αναμονή της επίσκεψης του Πάπα και με μια σειρά άγριων δολοφονιών να απασχολούν τις Αρχές.

Ο Λουίς και ο Χαβιέ, δύο φαινομενικά αταίριαστοι ντετέκτιβ, αναλαμβάνουν να εξιχνιάσουν μια υπόθεση άγριου φόνου μετά βιασμού μιας ηλικιωμένης γυναίκας. Οι δύο συνεργάτες παίρνουν εντολή να χειριστούν το θέμα με μυστικότητα (λόγω των εορτασμών), όμως ο δολοφόνος σύντομα ξαναχτυπά. Το αστυνομικό θρίλερ μπλέκεται με το δράμα χαρακτήρων, ακολουθώντας τα καλύτερα παραδείγματα του είδους και διαθέτοντας εξαιρετικούς πρωταγωνιστές για να το φέρουν εις πέρας. Ο αντικοινωνικός και με πρόβλημα στην ομιλία Λουίς (Αντόνιο ντε λα Τόρε) στέκεται απέναντι από τον παρορμητικό και συχνά βίαιο Χαβιέ (Ρομπέρτο Αλαμο), μέσα σε μια Μαδρίτη που μοιάζει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, με υψικάμινο: ο κόσμος διαδηλώνει στους δρόμους, μερικοί ζητιανεύουν, άλλοι δοξάζουν τον Πάπα, κι ένας παράφρων εκτελεί ηλικιωμένες.

Η κοινωνική σήψη και παρακμή είναι το θέμα που διατρέχει το φιλμ του Ροντρίγο Σορογκόγιεν («Στοκχόλμη»), ο οποίος χτίζει ρυθμό και ατμόσφαιρα, αντάξια ενός καθηλωτικού διώρου. Ο Σορογκόγιεν είναι ο τελευταίος σε μια σειρά Ισπανών κινηματογραφιστών, όλοι τους 40-45 ετών, οι οποίοι καταπιάνονται σχεδόν αποκλειστικά με το είδος του φιλμ αγωνίας και μάλιστα στην πιο σκοτεινή μορφή του. Ταινία-ορόσημο αποτελεί αναμφίβολα το «Μικρό νησί» του Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ, επίσης αστυνομικό θρίλερ, τοποθετημένο στα πρώτα χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ισπανία. Ο εκ των πρωταγωνιστών της ταινίας Ραούλ Αρέβαλο, είναι εκείνος που, με τη σειρά του, υπογράφει το έντονα ψυχογραφικό «Η οργή ενός υπομονετικού ανθρώπου», το οποίο είδαμε πριν από λίγους μήνες και στις ελληνικές αίθουσες.

Αρκετά πιο περίπλοκος αλλά όχι λιγότερο συναρπαστικός ήταν ο «Αόρατος επισκέπτης» του πιο γνωστού ίσως από αυτούς τους δημιουργούς, του Οριόλ Πάουλο, ο οποίος εισήγαγε πολύ επιτυχημένα και το στοιχείο του χρόνου στη «συνταγή». Τέλος, στην ίδια κατηγορία, αν και προέρχεται από την Αργεντινή, πρέπει να συμπεριληφθεί και το ιστορικό θρίλερ «Ο πιλότος» του Σεμπάστιαν Μπόρεντσταϊν. Ολες οι παραπάνω ταινίες εκτός από λογικές διαφορές έχουν και βασικά κοινά σημεία: σύγχρονη αντίληψη όσον αφορά την αφήγηση, ανάλυση χαρακτήρων σε βάθος, κοινή αισθητική βάση. Κυρίως δημιουργούν την εντύπωση πως το ισπανικό σινεμά βρίσκει νέους –και πολύ ενδιαφέροντες– τρόπους εκτέλεσης μιας παλιάς και πάντα αξιόπιστης συνταγής.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή