Τι δεν καταλαβαίνεις;

3' 33" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αυτήν την εποχή ταξιδεύω συχνά και παρακολουθώ προγράμματα αυτογνωσίας για να πραγματοποιήσω το δικό μου όνειρο, ένα μάθημα αξιών στα ελληνικά σχολεία που θα ξεκινάει από το Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό.

Όσο πιο πολύ το ψάχνω, τόσο πιο απλό γίνεται. Η ζωή σου είναι η ενέργειά σου. Όσο καλύτερα τη διαχειρίζεσαι, τόσο καλύτερα ζεις. Σαν να παίζεις ένα ηλεκτρονικό. Στην αρχή σού δίνουν τρία κανονάκια. Κάθε κανονάκι έχει γραμμούλες και κάθε φορά που κάνεις βλακεία χάνεις μια γραμμούλα. Όταν τις χάσεις όλες, χάνεις το κανονάκι. Όταν χάσεις και τα τρία κανονάκια, μάντεψε τι γίνεται. Το καλό είναι ότι ανά πάσα στιγμή μπορείς να κερδίσεις γραμμούλες και κανονάκια. Αρκεί να παίξεις έξυπνα και να ακολουθείς τους κανόνες.

Στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο ειδών πράγματα. Αυτά που περνάνε από το χέρι σου κι αυτά που δεν περνάνε. Κάθε φορά που ασχολείσαι με αυτά που δεν περνάνε, χάνεις γραμμούλες. Όσο πιο επίμονα το κάνεις, τόσο πιο πολλές χάνεις. Μπαίνεις στο αεροπλάνο. Δική σου δουλειά είναι να προγραμματίσεις το ταξίδι, να κλείσεις τις ημερομηνίες, να επιλέξεις την αεροπορική εταιρεία και να ετοιμάσεις τη βαλίτσα σου. Το τι καιρό θα κάνει, ποιος θα είναι ο πιλότος κι αν θα πέσει το αεροπλάνο ή όχι, δεν είναι δική σου δουλειά. Το ότι έχεις συνηθίσει να ασχολείσαι και με όλα αυτά, δε σημαίνει ότι είναι και το σωστό. Σου τρώει γραμμές. Απλά, έχεις εθιστεί και δεν το καταλαβαίνεις.

Το τι έχει στο μυαλό του ο άλλος κι αυτό δεν είναι δική σου δουλειά. Τα σενάρια και οι υποθέσεις για το τι υπάρχει πίσω από αυτά που λέει, σου τρώνε ενέργεια. Δική σου δουλειά είναι να είσαι στο δικό σου κεφάλι. Γι’ αυτό τα social media μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις κατάθλιψη. Συχνά τα χρησιμοποιούμε σαν κλειδαρότρυπα. Θα άφηνες ποτέ το δικό σου ηλεκτρονικό για να παίξεις με του διπλανού; Κι όταν χάσεις κανονάκι -γιατί είναι σίγουρο ότι θα χάσεις- θα πιστεύεις ότι φταίει αυτός. 

Κάθε μορφή κριτικής και κουτσομπολιού σού τρώει γραμμές και μάλιστα μπόλικες. Γκρίνια, ζήλια, θυμός, μνησικακία και όλα τα συναφή ανήκουν στην ίδια παρέα. Είναι σαν να πίνεις το δηλητήριο και να εύχεσαι να σκοτώσει τον άλλο. Όλα αυτά στην αρχή νομίζεις ότι σε εκτονώνουν. Στο τέλος όμως σε γονατίζουν. Το να λες αριστερά και δεξιά τον πόνο σου δε βοηθάει. Τράβα πες τον εκεί που πρέπει. Στα ίσια. Άσε που υπάρχουν και οι ειδικοί. Λιγότερα θα σου στοιχίσουν από το γιατρό. Γιατί αργά ή γρήγορα θα πας στο γιατρό.

Μπόλικες γραμμές σού τρώει η κακή διατροφή, η πολλή τηλεόραση, ο λίγος ύπνος, τα πολλά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι ιστορίες που λες και ξαναλές. Το να κάνεις τα ίδια και τα ίδια και να μην τολμάς να πας τη ζωή σου παραπέρα, κι αυτό σε σκοτώνει. Στην αρχή δε φαίνεται, αλλά φτάνεις κάποια στιγμή στα -άντα ή στα -ήντα και σιχαίνεσαι τον εαυτό σου. Το κουτάκι και η ρουτίνα είναι θάνατος. Αργός και βασανιστικός. Το ταλέντο είναι για χρήση κι όχι για αποθήκευση. Αν στοκαριστεί, γίνεται πόνος και μάλιστα μεγάλος. Κάποια στιγμή θα σου λείπει κανονάκι και θα αναρωτιέσαι ποιος σου το έφαγε.

Από την άλλη υπάρχουν απλά πράγματα που αυξάνουν την ενέργειά σου και σου τρέφουν τα κανονάκια σου. Είναι αυτά που συνήθως προσπερνάς ή σνομπάρεις. Οι «καλές πράξεις» που λέγαμε παλιά. Το «παρακαλώ», όταν ζητάς κάτι. Το «ευχαριστώ», όταν σ’ το δίνουν αλλά κι όταν δε σ’ το δίνουν. Το να παραχωρήσεις τη θέση σου στον άλλον, ειδικά όταν δε θα τον ξέρεις. Το να σηκώσεις το σκουπιδάκι από κάτω κι ας μην το έριξες εσύ. Το να κάνεις μια έκπληξη στο δικό σου άνθρωπο που δεν την περιμένει. Το να βοηθήσεις ένα φουκαριάρη στο δρόμο. Κι αν δεν έχεις λεφτά, δεν πειράζει. Πες του μια καλή κουβέντα. Όλα αυτά είναι παιδιά της αγάπης. Κι εκκρίνουν ντοπαμίνη. Γι’ αυτό και σε κάνουν να νιώθεις υπέροχα. Σαν να υπάρχει πραγματικά λόγος που Κάποιος σε έφερε εδώ. Γιατί υπάρχει.

Κάνε όλα αυτά και το ηλεκτρονικό σου θα τρελαθεί.  Θα σου χαρίζει συνέχεια ζωές. «Κόλλησε», λέγαμε μικροί και παίζαμε με τις ώρες. Με το ίδιο δεκάρικο. «Τρελάθηκε το αφεντικό», κοινώς. Γιατί το «αφεντικό» όντως τρελαίνεται από χαρά όταν τα κάνεις αυτά.

Αλλά το μυστικό, αγαπητοί φίλοι, είναι να τρελαίνεστε εσείς από χαρά. 

Γι’ αυτό ήρθαμε εδώ. Για high score κaι όχι για game over.

Τι δεν καταλαβαίνεις; ■

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή