Η υπόθεση του Ανδρέα Γεωργίου, του τέως επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, εξελίχθηκε σε μεγάλο αγκάθι για την κυβέρνηση. Στον διεθνή Τύπο, στην Κομισιόν και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αλλά και μεταξύ των αξιωματούχων του ΔΝΤ έχει πάρει διαστάσεις δίωξης ενός τεχνοκράτη που έκανε σωστά τη δουλειά του, με αποτέλεσμα να ασκούνται σχεδόν ταπεινωτικές πιέσεις στην Αθήνα για να βάλει ένα τέλος στην ιστορία. Στο εσωτερικό της Ελλάδας είναι σαφές ότι θεωρείται πολιτικό θέμα, γύρω από το οποίο συγκρούονται διάφορες δυνάμεις, με στόχο να επιρρίψουν ή να καλύψουν ευθύνες.
Η αλήθεια είναι ότι όντως πρόκειται για πολιτικό θέμα και αυτό το γνωρίζουν όσοι εμπλέκονται, αλλά και όσοι το παρακολουθούν από κοντά ή από μακριά. Το περίεργο είναι ότι δεν αφορά άμεσα τη σημερινή κυβέρνηση, η οποία μάλιστα ξεκαθάρισε πρόσφατα με δήλωση του υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου ότι δεν αμφισβητεί τα στατιστικά στοιχεία και επομένως και το έλλειμμα του 2009, όπως αυτά καταγράφηκαν από την ΕΛΣΤΑΤ τον Οκτώβριο του 2010, σύμφωνα με τους κανόνες της Γιούροστατ, έγιναν πλήρως αποδεκτά από όλους τους διεθνείς οργανισμούς και πάνω σ’ αυτά βασίστηκαν όλοι οι υπόλοιποι προϋπολογισμοί του κράτους. Με τη σημαντική επισήμανση επίσης ότι όταν τον Αύγουστο του 2010 ανέλαβε την ΕΛΣΤΑΤ ο Ανδρ. Γεωργίου, η Ελλάδα είχε υπογράψει ήδη το μνημόνιο και το έλλειμμα του 2009 είχε υπολογιστεί στο 13,8% του ΑΕΠ. Επί Γεωργίου έφτασε στο 15,6% γιατί εφαρμόστηκαν οι κανονισμοί της Γιούροστατ που επέβαλαν να περιληφθούν στο έλλειμμα και τα ελλείμματα όλων των άκρως ζημιογόνων οργανισμών του Δημοσίου εκείνη την εποχή. Με αυτήν ακριβώς την έννοια το κυνηγητό που εξαπολύθηκε κατά του Ανδρ. Γεωργίου έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ανελέητης πολιτικής δίωξης που συνεχίζεται και αυτό δεν αμφισβητείται μετά τόσα χρόνια και τόσες παλινωδίες στο πλαίσιο της Δικαιοσύνης.
Αφού λοιπόν το θέμα των πολιτικών ευθυνών του 2009 δεν αφορά άμεσα τον ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση αποδέχεται την ακρίβεια των στοιχείων, τότε πώς και γιατί συνεχίζονται οι διώξεις κατά του Ανδρέα Γεωργίου; Οι «κυνηγοί» του ισχυρίζονται ότι είναι καθαρά δικαστικό θέμα και τελευταία η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία στρεφόταν κατά της Κομισιόν και των παρεμβάσεών της στην υπόθεση, ζητώντας ταυτόχρονα να αφεθεί η ελληνική Δικαιοσύνη να κάνει απερίσπαστη τη δουλειά της. Εκείνο που δεν εξηγεί όμως η ανακοίνωση είναι πώς και γιατί εμφανίζεται τόσο διχασμένη η ίδια Δικαιοσύνη με τις αλληλοσυγκρουόμενες αποφάσεις της στην υπόθεση Γεωργίου επί τόσα χρόνια; Αυτό δεν είναι ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει ίσως την Ενωση, καθώς δεν περιορίζεται πλέον σε αμιγώς συνδικαλιστικά θέματα;
Στο ερώτημα λοιπόν ποιες είναι οι πολιτικές δυνάμεις που συντηρούν μεθοδευμένα και με επιμονή τη δίωξη του Γεωργίου, η απάντηση είναι σαφής. Είναι εκείνες που θέλουν να αποσείσουν από πάνω τους την ευθύνη για την οικονομική κρίση στην οποία βυθίστηκε η χώρα το 2009 και αναγκάστηκε να μπει στα μνημόνια το 2010. Είναι οι δυνάμεις που συμμετέχουν στη διακυβέρνηση της χώρας, είτε ως τρίτος εταίρος –εξ ου και πολλοί θεωρούν τη σημερινή κυβέρνηση τρικομματική ουσιαστικά– είτε ως ΑΝΕΛ και είναι ταυτόχρονα οι ίδιες δυνάμεις που κλείνουν συχνά το μάτι στον Αλ. Τσίπρα, ενώ την ίδια στιγμή δημιουργούν προβλήματα μέσα στη Νέα Δημοκρατία στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Γι’ αυτό και η Ν.Δ. κρατάει αιδήμονα σιωπή στην υπόθεση Γεωργίου.
Η επόμενη πράξη στο Γιούρογκρουπ του Σεπτεμβρίου…