Το πρόβλημα είναι η έλλειψη ίσων ευκαιριών

Το πρόβλημα είναι η έλλειψη ίσων ευκαιριών

2' 27" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το σοβαρότερο πρόβλημα της εποχής μας είναι η εισοδηματική ανισότητα; Ο Μπένι Σάντερς αυτό πιστεύει, όπως και ο Μπαράκ Ομπάμα, αν και δεν το υποστήριξε ανοικτά. Επί των ημερών του είχε εφαρμόσει την πιο επιθετική αναδιανομή εισοδήματος που είχε συμβεί στη χώρα από την περίοδο προεδρίας του Λίντον Τζόνσον, τη δεκαετία του 1960. Πάντως, σε πρόσφατη ευρεία συνάντηση που είχαν ομάδα Δημοκρατικών κυβερνητών, μέλη του Κογκρέσου και Δημοκρατικοί δήμαρχοι μαζί με υπεύθυνους στρατηγικής και εξεύρεσης πόρων, το θέμα αυτό συζητήθηκε. «Είναι πολύ μεγάλη η ανισότητα στα εισοδήματα των Αμερικανών και το οικονομικό σύστημα σε ορισμένα τμήματά του είναι άδικο», επισήμανε ο πρόεδρος του ιδρύματος ερευνών «Τρίτος Δρόμος» Τζον Κάουαν. «Ωστόσο, αυτά τα θέματα δεν είναι ακριβώς η πηγή των προβλημάτων των περισσότερων Αμερικανών. Εκείνο που τους ταλανίζει είναι ότι οι λύσεις δεν ανταποκρίνονται στις φιλοδοξίες, τις ανάγκες και τις αξίες τους». Στη συζήτηση για την ανισότητα χάνεται η ουσία και κάτι παραπάνω, όπως λέει.

Σε μια χώρα όπου μόνον το ένα τέταρτο των ψηφοφόρων θεωρείται φιλελεύθερο και τα δύο τρία πιστεύουν πως «ο μεγάλος δημόσιος τομέας» συνιστά απειλή για το μέλλον του έθνους το να επικεντρωθούν οι Δημοκρατικοί στην αναδιανομή ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία. Ισως θα ήταν πιο ενδεδειγμένο να δώσουν έμφαση σε αυτό που ο κ. Κάουαν περιγράφει ως έλλειψη ευκαιριών, μια κατάσταση που επηρεάζει πάμπολλους Αμερικανούς. Η χρηματοπιστωτική κρίση και η ύφεση που την ακολούθησε αναμόχλευσαν τους φόβους και τις επιθυμίες των ψηφοφόρων, ενώ παράλληλα γεννήθηκαν συναισθήματα οργής για τη στασιμότητα των μισθών, τη διάσωση των τραπεζών, τις κρατικές δαπάνες, τους πυροβολισμούς μαύρων από την αστυνομία και τις χαμηλότερες αμοιβές των γυναικών – για όλο αυτό το «διεφθαρμένο σύστημα» έφταιγαν οι Δημοκρατικοί της κυβέρνησης. Το ερώτημα αφορά το κατά πόσον οι Δημοκρατικοί, τώρα, μπορούν να πείσουν τους ακόμα εξοργισμένους και απογοητευμένους ψηφοφόρους τους. Το θέμα δεν αφορά, προφανώς, μόνο την Αμερική.

Σε πρόσφατη μελέτη τους τρεις οικονομολόγοι από το πανεπιστήμια της Βόννης και του Μονάχου και το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου διερεύνησαν τις πολιτικές επιπτώσεις από τις οικονομικές κρίσεις σε 20 προηγμένες οικονομίες, των ΗΠΑ συμπεριλαμβανομένων, τα τελευταία 140 χρόνια. Κατά μέσον όρο, σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους, τα ακροδεξιά κόμματα αύξησαν την εκλογική τους δύναμη κατά 30% τα χρόνια μετά την εκάστοτε οικονομική κρίση, επειδή οι ψηφοφόροι κατηγορούσαν τις μειονότητες και τους ξένους για τις κακουχίες. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι στις ΗΠΑ, λόγου χάριν, η κριτική γίνεται εις βάρος της κυβέρνησης και όχι των επιχειρήσεων ή της Γουόλ Στριτ. Σε άλλη μελέτη οικονομολόγων από τα πανεπιστήμια του Πρίνστον, του Σικάγου και του Μπρίτις Κολούμπια, μία άλλη συνέπεια της κρίσης είναι πως η κυβέρνηση διαμεσολαβεί μεταξύ των αντικρουόμενων συμφερόντων πιστωτών και οφειλετών. Η μάχη για την ανακατανομή του πλούτου διαμόρφωσε την πολιτική των Δημοκρατικών στον 20ό αιώνα και αποκορύφωμά της ήταν το πρόγραμμα καθολικής ασφάλισης. Τώρα πρέπει να ασχοληθούν με την έλλειψη ευκαιριών. Τα 15 δολάρια ελάχιστο ωρομίσθιο είναι κακή ιδέα. Θα ήταν καλύτερη η επιδότηση μισθών και ένα ανά περιφέρεια ωρομίσθιο το οποίο θα προσαρμόζεται στο κόστος ζωής.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή