Στη Μελβούρνη σαν Αυστραλός

Mπάρμπεκιου, μπίρες, μπόουλινγκ και βόλτες σε μία από τις «καλύτερες πόλεις στον κόσμο για να ζεις».

«Συγγνώμη…». Μια γυναίκα με καπέλο του μπέιζμπολ κινείται απειλητικά κατά πάνω μας.  Αναρωτιέμαι τι πρόκειται να συμβεί. «Εσείς οι δύο, ή φεύγετε αμέσως ή καλώ την ασφάλεια». Με αυτόν τον τρόπο με πέταξαν έξω από την Οδό Ramsey, το φανταστικό δρόμο στα ανατολικά προάστια της Μελβούρνης, όπου ζουν οι χαρακτήρες της αυστραλιανής σαπουνόπερας «Neighbours» (Γείτονες). Για να είμαι δίκαιος όμως, εγώ και ο φίλος μου ο Ross -Βρετανός δημοσιογράφος που έχει μετακομίσει μόνιμα στην Αυστραλία- πηγαίναμε γυρεύοντας, παρακολουθώντας την ξενάγηση της γυναίκας χωρίς να έχουμε πληρώσει.  Ήταν, ωστόσο, ένα μάλλον σουρεαλιστικό φινάλε στο προσκύνημά μας στη δημοφιλή σαπουνόπερα.

Επιστρέφουμε στο κέντρο της πόλης με την ουρά κάτω από τα σκέλια μας γελώντας. Καθώς διασχίζουμε τα προάστια το ένα μετά τ' άλλο, σκέφτομαι πως αυτό που κανένα ταξιδιωτικό οδοιπορικό δεν αποκαλύπτει ποτέ είναι πόσο ατελείωτα και βαρετά είναι. Σε αυτά όμως διαδραματίζεται το καλύτερο σύγχρονο αυστραλιανό μυθιστόρημα, «Το χαστούκι», του ελληνικής καταγωγής Χρήστου Τσιόλκα. Πρόκειται για την παθιασμένη ιστορία ενός καυγά, με φόντο τους Έλληνες της διασποράς των ανατολικών προαστίων της Μελβούρνης.

Στο σπίτι του ξάδελφου του Ross, στο βόρειο προάστιο Fitzroy North, ρίχνουμε μια γρήγορη βουτιά στην πισίνα -στη Μελβούρνη όλοι φαίνεται να έχουν μια πισίνα στην πίσω αυλή τους- και έπειτα συνεχίζουμε για τους Κήπους Edinburgh, για να αράξουμε και εμείς με τις ορδές των ντόπιων κάτω από τον ήλιο και να ενδώσουμε στην αγαπημένη εμμονή των Αυστραλών, το BBQ. ∆εν αποτελεί απλά ένα ακόμα γεύμα. Είναι κοινωνικό γεγονός, με μπίρες και κουβεντολόι, που φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά. Οφείλετε να το δοκιμάσετε τουλάχιστον μία φορά όσο βρίσκεστε εδώ, και στους Κήπους θα βρείτε σκόρπιες κοινόχρηστες ψησταριές για BBQ όπου μπορείτε να ρίξετε τα λουκάνικά σας, τα μπέργκερ σας και ό,τι άλλο τραβάει η όρεξή σας. Εμείς είμαστε τυχεροί που έχουμε μαζί μας και μερικά φιλέτα καγκουρό, που όχι μόνο είναι εύγευστα αλλά και χαμηλά σε λιπαρά. Εφησυχασμένος ότι τρέφομαι υγιεινά… ανοίγω ακόμα μία μπίρα.

Αφού ο Ross επιστρέψει στο Σίδνεϊ, αποφασίζω να μείνω για μερικές ακόμα μέρες στα προάστια και μάλιστα σε… μοναστήρι. Το The Nunnery (nunnery.com.au) στο Fitzroy είναι ένα αυθεντικό πρώην σπίτι καλογριών, που πλέον αποτελεί μία από τις πιο δημοφιλείς και φθηνές λύσεις διαμονής στην περιοχή. Τα πατώματά του τρίζουν και οι τοίχοι του θα 'θελαν να διηγηθούν χιλιάδες ιστορίες.

Οι Κήποι Edinburgh στο προάστιο Fitzroy North σπάνια είναι τόσο γαλήνιοι. (Φωτογραφία: Josie Withers/Visit Victoria)

 

Καθώς η νύχτα πέφτει, οι δρόμοι του Fitzroy πλημμυρίζουν με κάθε λογής νέους που διασκεδάζουν και οι επιλογές μπαρ είναι αμέτρητες, μια και οι κάτοικοι της Μελβούρνης αδράχνουν κάθε ευκαιρία για μια μπιρίτσα (ή και δέκα). Την ημέρα προσπαθώ να κρατηθώ σε φόρμα κάνοντας τζόγκινγκ στα στενά που ενώνουν τους κεντρικούς δρόμους (εδώ τα λένε «laneways»). Παρατηρώ ότι τα κτίρια έχουν έναν αέρα Άγριας ∆ύσης και γι' αυτό έχεις την περίεργη αίσθηση πως βρίσκεσαι σε καουμπόικη ταινία.

Μπορεί το Fitzroy να σφύζει από ζωή, αλλά το Brunswick East -δυο προάστια πιο βόρεια- είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον, γεμάτο κυριλέ εστιατόρια, γκαλερί, μπουτίκ και πολλά ιταλικά café. Συναντώ την Jο, φίλη και αρχισυντάκτρια του Frankie, του πιο φίνου γυναικείου περιοδικού της Αυστραλίας. Με πηγαίνει σε ένα café που ούτε όνομα ούτε διεύθυνση έχει και με συστήνει σε έναν εβδομηντάρη Ιταλό που μιλάει ελάχιστα αγγλικά. Η Jo πιστεύει πως αυτός λανσάρισε το latte art, τα σχεδιάκια δηλαδή -φύλλα, λουλούδια, καρδιές κ.ά.- από αφρό γάλακτος πάνω στον καφέ, ιδίως το latte. Αναρωτιέμαι αν με δουλεύει ή αν όντως ισχύει. Όπως και να 'χει, μου φτιάχνει έναν υπέροχο flat white. Αυτό το είδος καφέ, που μοιάζει με latte αλλά φτιάχνεται με λιγότερο γάλα, είναι η συνεισφορά της Μελβούρνης στην κουλτούρα του καφέ και έχει εξαπλωθεί παντού, από Βερολίνο μέχρι Μπρούκλιν.

Εκτός από τον καφέ, η Αυστραλία είναι συνώνυμη με τη θάλασσα, τον ήλιο και το σερφ, οπότε αποφασίζω να αφήσω για λίγο τα προάστια και να πάω να δω τις παραλίες της Μελβούρνης από κοντά.

Απογευματινό μπάνιο στη St Kilda. (Φωτογραφία: Greg Elms/Visit Victoria)

Η St Kilda είναι η παραλία-σύμβολο της διασκέδασης, που όταν έχει καλό καιρό γεμίζει από ηλιο-διψασμένους ντόπιους και ξένους. Το τεράστιο στόμα που υποδέχεται τους επισκέπτες στο διάσημο θεματικό πάρκο «Luna Park» (ένα από τα παλαιότερα στον κόσμο) χαρίζει στην παραλία έναν αέρα ξεθωριασμένου μεγαλείου. Συναντώ μερικούς φίλους που με πηγαίνουν μπαρότσαρκα στα «ξενοδοχεία» κατά μήκος της παραλιακής. Ξενοδοχεία λένε εδώ στην Αυστραλία τα μπαρ, αν και δεν παρέχουν διαμονή. Με μια παγωμένη lager στο χέρι κοιτάμε τον ήλιο που δύει.

Υπαίθριο μπόουλινγκ στo αθλητικό κέντρο της St Kilda. (Φωτογραφία: © GETTY IMAGES/IDEAL IMAGE)

 

Την επόμενη μέρα, έπειτα από μια σύντομη επίσκεψη στην παραλία, δοκιμάζω ακόμα μια αγαπημένη εκκεντρικότητα των Αυστραλών, το υπαίθριο μπόουλινγκ («bowls») και μάλιστα στo αθλητικό κέντρο της St Kilda, που υφίσταται από το 1865 και φημίζεται για το γκαζόν του. Τους πείθω να με αφήσουν να παίξω, προσπαθώντας να μην ενοχλήσω τους ηλικιωμένους συνταξιούχους δεξιά και αριστερά μου. Σε αντίθεση με το κλασικό αμερικανικό μπόουλινγκ με τις 10 κορίνες, το υπαίθριο είναι πιο αναζωογονητικό, αν και πιο δύσκολο μέχρι να συνηθίσεις πώς να πετάς την μπάλα.

Όλα τα σπορ όμως χαίρουν εκτίμησης στη Μελβούρνη. Εδώ διοργανώνεται το Γκραν Πρι της Αυστραλίας, το ετήσιο τουρνουά τένις Australian Open και το διάσημο Melbourne Cup – ο σημαντικότερος ιππικός αγώνας της χώρας. Εδώ επίσης γεννήθηκε και το εκκεντρικό Αυστραλιανό Ποδόσφαιρο, γνωστό ως «ποδόσφαιρο αυστραλιανών κανόνων» (Australian rules football). Τίποτα, ωστόσο, δεν μπορεί να συναγωνιστεί το μεγαλύτερο ετήσιο αθλητικό γεγονός της πόλης, το κρίκετ. Το στάδιο Melbourne Cricket Ground (MCG) είναι ένα από τα μεγαλύτερα στάδια κρίκετ στον κόσμο και κάθε χρόνο στις 26 ∆εκεμβρίου φιλοξενεί ένα διεθνές ματς μεταξύ της Αυστραλίας και μιας επισκέπτριας χώρας («Boxing Day Test match»). Οι Αυστραλοί σταματούν ό,τι κάνουν, συντονίζονται στους τηλεοπτικούς τους δέκτες και ανοίγουν μια μπίρα. Αν τύχει να βρεθείτε στη Μελβούρνη τη μέρα αυτή στην αρχή του αυστραλιανού καλοκαιριού, αξίζει να προμηθευτείτε εισιτήριο.

Πριν αφήσω την πόλη, έχω ακόμα λίγο χρόνο για να εξερευνήσω το ιστορικό της κέντρο. Στους Κήπους Carlton, το Βασιλικό Εκθεσιακό Κτίριο (Royal Exhibition Building) που στέγαζε το πρώτο κοινοβούλιο της χώρας, τραβάει την προσοχή μου.

Ο Σιδηροδρομικός Σταθμός του 1909 επί της οδού Flinders αποτελεί σήμα κατατεθέν της πόλης. (Φωτογραφία: Robert Blackburn/Visit Victoria)

 

Να και ο Σιδηροδρομικός Σταθμός Flinders Street, ένας από τους πιο εντυπωσιακούς σταθμούς στον κόσμο. Οι παλιές αποβάθρες της Μελβούρνης, όπου ιστορικά κτίρια μοιράζονται το χώρο με μοντέρνους ουρανοξύστες, αξίζουν επίσης μια επίσκεψη.

Έχει έρθει όμως η ώρα της επιστροφής. Μπορεί η Μελβούρνη να είναι λιγότερο διάσημη από το Σίδνεϊ, είναι ωστόσο η ψυχή της Αυστραλίας και δε με εκπλήσσει που κερδίζει τόσο πολλά βραβεία για τη βιωσιμότητά της. Έπειτα από μόνο λίγες μέρες διαμονής αισθάνομαι πως άνετα θα μπορούσα να ζήσω εδώ για πολύ καιρό ακόμη.