Τα χταποδάκια λιάζονταν στο σχοινί, η βιτρίνα του καταστήματος ήταν γεμάτη ψάρια. Πεσκανδρίτσες, σκάροι, μια συναγρίδα γύρω στα τέσσερα κιλά, ένας ροφός, μπαρμπουνάκια, μπαλάδες, σκορπίνες, όλα φρεσκότατα και λαχταριστά. Και οι τιμές απίστευτα καλές για τον Αθηναίο που έχει συνηθίσει να βάζει το χέρι βαθιά στην τσέπη εάν θέλει να φάει φρέσκο ψάρι σε εστιατόριο της πρωτεύουσας. Αλλά αυτός ο τόπος που επιλέξαμε για τις αυγουστιάτικες διακοπές μας, ένα μικρό νησί του βορειοανατολικού Αιγαίου, αντέχει ακόμη, αν και λαβωμένος από την υπεραλίευση. Παραμένει καλός ψαρότοπος και με σπουδαίους ψαράδες.
Καθήσαμε στο τραπέζι μας μπροστά στη θάλασσα και όπως συνηθίζεται, μετά τον αρχικό ενθουσιασμό, αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια μία μία οι ενστάσεις, που συχνά φλερτάρουν με τις νευρώσεις του ανθρώπου των αστικών κέντρων. «Το ψάρι εξαιρετικό, αλλά με τα υπόλοιπα δεν τα πάνε καλά». «Η καθαριότητα του μαγαζιού ελέγχεται». «Πρέπει να κουνάς το χέρι σου σαν τον ανεμόμυλο μισή ώρα για να δουν, δεν είναι σέρβις αυτό». Μόνο που τα περισσότερα απ’ όσα ειπώθηκαν ήταν λίγο-πολύ αληθινά. Τις επόμενες μέρες που ζήσαμε το νησί, είδαμε ότι δεν είναι γραφικό, τα περισσότερα σπίτια είναι άναρχες κατασκευές χωρίς αισθητική –με εξαίρεση τα καΐκια τους, που συναγωνίζονται το ένα το άλλο σε ομορφιά–, ο επαγγελματισμός σε ό,τι έχει να κάνει με τον τουρισμό είναι άγνωστη λέξη με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Απέναντι σε όλα αυτά υπάρχει η μοναδική φυσική ομορφιά του νησιού με τη δαντελωτή ακτογραμμή γεμάτη ορμίσκους, τις υπέροχες παραλίες και τα κρυστάλλινα, πεντακάθαρα νερά. Και εδώ ξεκινάει το ντιμπέιτ. Να αναπτυχθεί τουριστικά το νησί –καθόλου εύκολο φυσικά για ένα μέρος όπου το πλοίο της γραμμής περνάει δύο φορές την εβδομάδα μέσα στο καλοκαίρι– ή να παραμείνει έτσι όπως είναι; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Ούτε βέβαια πιστεύω στην ανάπτυξη με… μέτρο, γιατί όπως έχει αποδειχθεί πάρα πολλές φορές και σε διάφορες περιπτώσεις δεν υπάρχει μέτρο στην ανάπτυξη ούτε έλεγχος και περιορισμοί. Οπότε ας αλλάξουμε την ερώτηση, κάνοντάς την πιο προσωπική. Θα ξαναπήγαινα στους Φούρνους; Κατηγορηματικά ναι! Θα ξαναπήγαινα για τη γλυκύτατη ιδιοκτήτρια-μαγείρισσα-σερβιτόρο του μικρού μεζεδοπωλείου στο λιμάνι, που δεν μπορούσαμε να την πείσουμε να μας φέρει ψωμί γιατί ήταν χθεσινό, για τη Φιλιώ που με ξεπροβόδισε από το ενοικιαζόμενο δωμάτιο με ένα βαζάκι θρούμπι – «να το βάλεις στο ψάρι και θα με θυμηθείς», μου είπε. Η ανθρώπινη κουβέντα, η χειρονομία, πάντα θα στρογγυλεύουν τις γωνίες. Θα ομορφαίνουν τους τόπους. Για όσους, φυσικά, ακόμη, αυτό είναι αρκετό.