Η επιστροφή του Πίτερ Τιμπόρις στη διεύθυνση ορχήστρας ήταν μία από τις μεγάλες ειδήσεις του 13ου Φεστιβάλ του Αιγαίου στην Ερμούπολη της Σύρου. Πέρυσι ο αρχιμουσικός και καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ βρισκόταν σε ανάρρωση από εγχείρηση και είχε διευθύνει ελάχιστα και καθιστός. Φέτος επανήλθε δυναμικά για να διευθύνει στο θέατρο «Απόλλων» όλες τις συμφωνικές συναυλίες, επικεφαλής της Πανευρωπαϊκής Φιλαρμονίας της Βαρσοβίας, μόνιμης ορχήστρας του φεστιβάλ τα τελευταία χρόνια.
Από τις συναυλίες παρακολουθήσαμε τρεις, αρχής γενομένης την Τρίτη 18 Ιουλίου 2017, όταν ο Νικ Κανελλάκης, Νεοϋορκέζος ελληνικής καταγωγής με μεγάλη εμπειρία στη μουσική δωματίου και γνώριμός μας από το περυσινό φεστιβάλ, ερμήνευσε το Κοντσέρτο για τσέλο και ορχήστρα του Αντονίν Ντβόρζακ. Ο λεπτοκαμωμένος σολίστ εμφανίστηκε στη σκηνή αγχωμένος σαν πρωταγωνιστής ταινίας του Γούντι Αλεν, αλλά ο ιδρώτας του δεν πήγε χαμένος, αφού η ερμηνεία του ήταν εξαιρετικά φροντισμένη, δεξιοτεχνικά άρτια και με μεγάλη μουσική ευαισθησία.
Τονικά ασφαλέστατη
Καταχειροκροτήθηκε και θα ήταν κέρδος για τους ακροατές αν ο ερμηνευτής είχε ανταποκριθεί στον ενθουσιασμό τους και είχε παίξει εκτός προγράμματος κάποιο απόσπασμα από την πρώτη σουίτα για βιολοντσέλο σόλο του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, με την οποία ο ίδιος άνοιξε, ακόμη πιο αγχωμένος, τη συναυλία του Σαββάτου, 22 Ιουλίου. Ηταν μια ωραία και ισορροπημένη ερμηνεία, με συναίσθημα, στοχαστικότητα, τονικά ασφαλέστατη και με ωραίο ήχο, που απέδωσε ανάγλυφα τις μουσικές ιδέες του μεγάλου συνθέτη. Ακολούθησε η
Σονάτα για βιολοντσέλο και πιάνο, έργο αρ. 40, του Ντμίτρι Σοστακόβιτς, με τον πιανίστα Σπύρο Σουλαδάκη. Οι δύο νέοι και ταλαντούχοι μουσικοί μάς χάρισαν σε άρτια σύμπραξη μια πραγματικά λαμπερή ερμηνεία γεμάτη μουσικότητα και αυτοπεποίθηση, επανέλαβαν δε εκτός προγράμματος το 2ο μέρος της σονάτας με ακόμη μεγαλύτερη ερμηνευτική φλόγα.
Ενδιαμέσως, την Πέμπτη, ακούσαμε το Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα αρ. 19 του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ με σολίστ τον Χρίστο Παπαγεωργίου. Ο δημοφιλής πιανίστας και ραδιοφωνικός παραγωγός διατηρεί τη γνωστή ευγλωττία του και στα πλήκτρα, μας έπαιξε μια ερμηνεία πολύ εκφραστική και επικοινωνιακή, χωρίς ψευδοακαδημαϊσμό, αλλά με προσοχή να μην παραφορτώσει το έργο με κακώς εννοούμενα ρομαντικά στοιχεία. Στο τρίτο μέρος επέτρεψε στον εαυτό του μεγαλύτερη ελευθερία και ένα τζαζ παιχνίδισμα στη φραστική, και παρασύρθηκε λίγο στην ταχύτητα.
Ανάδειξη της μελωδίας
Ορχήστρα και αρχιμουσικός συνέπραξαν υποδειγματικά με τους σολίστ στα δύο κοντσέρτα, ενώ στο δεύτερο μέρος και των τριών συναυλιών ερμήνευσαν την Τέταρτη Συμφωνία του Πιοτρ Ιλιτς Τσαϊκόφσκι. Η πολύ σωστή αντίληψη του ύφους του συνθέτη, η ανάδειξη της πλούσιας μελωδικής σκέψης και της οργάνωσης του έργου ήταν μεγάλα συν της ερμηνείας, ενώ συνολικά η ορχήστρα εμφανίστηκε βελτιωμένη σε σχέση με πέρυσι, και συγκεκριμένα προβλήματα, όπως η ορθοτονία των κόρνων, φέτος είχαν επιλυθεί. Η ικανότητα του αρχιμουσικού να κινητοποιεί τους περίπου πενήντα πέντε νεαρούς μουσικούς στο να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, όπως και η δική τους προθυμία να ανταποκριθούν σε αυτό, ήταν επίσης σημαντικός παράγοντας της επιτυχίας.
Η εντυπωσιακή έναρξη με τα χάλκινα πνευστά ήταν πολύ σωστή τονικά και εν συνεχεία ο αρχιμουσικός κατάφερνε να φωτίζει τις μεταβαλλόμενες διαθέσεις κατά την εξέλιξη των διαφορετικών ενοτήτων του πρώτου μέρους: στο τμήμα moderato assai, quasi andante ήταν τόσο ωραίο να βλέπεις όλα τα έγχορδα να κινούνται απολύτως συγχρονισμένα δεξιά και αριστερά στο κάθισμά τους, με κίνηση φυσική και αρμονική σαν ένα κυματάκι, για να βγάλουν καλύτερα και πιο καλοσχηματισμένη τη μουσική φράση, επάνω στην οποία ακουμπούσαν με ανάγλυφη πλαστικότητα οι φράσεις των πνευστών οργάνων. Μας συνεπήραν η βαθιά μεγαλόπνοη μελαγχολία του δεύτερου μέρους, τα ανάλαφρα γελαστά πιτσικάτι του τρίτου, η δυναμική ορμή του φινάλε.