Αποψη: Μία αναδρομή με την ευκαιρία των 37 στρεμμάτων δάσους στο Ελληνικό

Αποψη: Μία αναδρομή με την ευκαιρία των 37 στρεμμάτων δάσους στο Ελληνικό

4' 8" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τ​​ο κόμμα και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που στοχεύει μέσω αντιπαραθέσεων και γνωμοδοτήσεων «ανεξάρτητων» αρχών στην κατάργηση κάποιων ιδιωτικοποιήσεων, έχει στρατολογήσει τα κατάλληλα προς τούτο στελέχη πολύ πριν έλθει στην εξουσία.

Στη διάρκεια της μεταπολίτευσης τα οργανωμένα επιστημονικά μέλη της Αριστεράς (ΚΚΕ εσωτ., Συνασπισμός) είχαν παρεισφρήσει σαν σύμβουλοι σε πολλούς φορείς του δημοσίου τομέα. Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση μάλιστα έκαναν και τις μεγαλύτερες καριέρες. Οι αντιθέσεις τους στις αποφάσεις των εκλεγμένων πλειοψηφιών και οι αντιστάσεις τους με κάθε μέσο, με πρακτικές επαναστατικών ασκήσεων, έπιαναν πολλές φορές τόπο. Θυμίζω τις κατά παραγγελία γνωματεύσεις και μελέτες «ακαταλληλότητας» που υποστήριξαν το πρόσφατο «αντάρτικο» της Κερατέας και του Γραμματικού για τους «Χώρους Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων-Υπολειμμάτων». Παλαιότερα, τον «επαναστατικό» αγώνα της τότε ροζ Μαρίας Δαμανάκη, μετέπειτα ΠΑΣΟΚ, που κατάφερε να καταργήσει τη σύμβαση της ελεγχόμενης στάθμευσης στην Αθήνα με παρκόμετρα, αναβάλλοντας για πολλά χρόνια τη βελτίωση της κυκλοφοριακής λειτουργίας της πόλης. Αποδεικνύοντας το πόσος χρόνος χάθηκε αλλά και το ότι «ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο». Εμμονική και φαντασιακή επιδίωξη που στις πλείστες φορές χρησιμοποιείται σαν ΑΝΤΙ-θέση απέναντι σε αποφάσεις που επιλέγουν τον (επικηρυγμένο ταξικό εχθρό) ιδιώτη επιχειρηματία – αξιοποίηση Ελληνικού επί υπουργίας Σουφλιά, ιδιωτικοποίηση Λιμένος Πειραιώς (Cosco) κ.ά. Και όλα αυτά σε μια Ελλάδα που ποτέ (μα ποτέ) και σε κανένα (μα κανένα) δημόσιο έργο δεν έχει εγκαταστήσει ανεξάρτητο διαχειριστικό φορέα που θα φρόντιζε είτε τη συνέχεια είτε τη συντήρηση του υλοποιημένου έργου. Παραδείγματα, οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις, το εγκαταλελειμμένο πάρκο Τρίτση, το πρόσφατα αναπλασμένο και βανδαλισμένο πάρκο του Πεδίου Αρεως, ο πολύ-πολύ-μελετημένος τριτοκοσμικός ακόμα Ελαιώνας –δίπλα στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας– 9.000 στρ. και 10 νομοθετήματα από το 1954 έως σήμερα. Και σε πλήρη αντίθεση έχουμε τα παραδείγματα διαχείρισης των ιδιωτικών επενδύσεων: αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος», Αττική Οδός, αυτοκινητόδρομοι κ.ά.

Εκεί όμως που η ευρύτερη αριστερά κυριάρχησε ιδεολογικά ήταν στα πολυτεχνεία και στους συλλογικούς επιστημονικούς φορείς, ιδιαίτερα των μηχανικών, οι οποίοι λόγω του γνωστικού τους αντικειμένου είχαν σε πολλές περιπτώσεις παρέμβει θετικά στον εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας και των υποδομών της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.

Παράδειγμα 1ο Νέο Μουσείο Ακρόπολης.

Σε άλλες όμως περιπτώσεις, με κέντρα ιδιαίτερα τα συλλογικά όργανα αρχιτεκτόνων και τις αρχιτεκτονικές σχολές, υπήρξαν επιστημονικές γνωματεύσεις που ξεκινούσαν από τις μαξιμαλιστικές απαιτήσεις απέναντι στις εκάστοτε αποφάσεις της θεσμικής πλειοψηφίας. Κορυφαίο παράδειγμα η μεγάλη περιπέτεια του νέου μουσείου της Ακρόπολης, του οποίου η μελέτη χρειάστηκε πάνω από 25 χρόνια για να ανατεθεί! Σε αυτήν την περίοδο (1976-2001) κρίθηκαν άγονοι τέσσερις αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί από τους οποίους οι τελευταίοι ήταν και διεθνείς!

Σήμερα, το νέο μουσείο της Ακρόπολης (στην ένατη θέση της παγκόσμιας κατάταξης και πέμπτο καλύτερο της Ευρώπης, με 11 εκατ. επισκέπτες σε οκτώ χρόνια) αποδεικνύει ότι όχι μόνο εξυπηρετεί τις μουσειακές ανάγκες των γλυπτών του Παρθενώνα αλλά πλείστες φορές και με τον παγκόσμιο συμβολισμό που αυτό εκπέμπει, εξυπηρετεί τις ανάγκες του κράτους για μεγάλες δημόσιες δράσεις.

Παράδειγμα 2ο Ελληνικό.

Στον χώρο επίσης της ευρύτερης αριστεράς, εμμονικοί πανεπιστημιακοί, τοπικοί άρχοντες και ιδιώτες, λειτούργησαν σαν προπαγανδιστές δογματικών και ακραίων, ανεφάρμοστων (οικονομικά και διαχειριστικά) σχεδίων. Χρησιμοποίησαν την Ελλάδα σαν πειραματόζωο στο χειρουργικό τραπέζι προκειμένου να δοκιμάσουν, ανέξοδα για τους ίδιους, σχέδια και θεωρίες ανεξάρτητα από τις χαμένες ευκαιρίες ανάπτυξης και το κόστος που θα πλήρωνε η χώρα. Πρόσφατη περίπτωση η καταστροφική οικονομικά «Βαρουφακιάδα» και παλαιότερη αυτή της αξιοποίησης του Ελληνικού. Κατά την οποία οι γειτονικοί δήμοι, εμφορούμενοι από ακραία τοπικιστική ιδιοτέλεια σε όφελος της ποιότητας ζωής και των υπεραξιών γης και ΜΟΝΟ των δήμων τους, ολοκλήρωναν σε αγαστή συνεργασία με πανεπιστημιακούς των πολυτεχνείων μελέτες κατά παραγγελία και με προκαθορισμένο το τελικό αποτέλεσμα. Αρνούνταν επίμονα και δογματικά (…και με τα μυαλά στα κάγκελα) εναλλακτικές προτάσεις δημιουργικής σύνθεσης και το κυριότερο, οικονομικά βιώσιμες για την αξιοποίηση της περιοχής. Οι οποίες συνδυάζοντας τη μεταφορά μέρους των οικονομικών ωφελειών της αξιοποίησης στις πολύ υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας, θα διατηρούσαν ταυτόχρονα μεγάλη έκταση του δημόσιου πρασίνου, που ήταν και το κύριο αίτημα – προτάσεις Στέφανου Μάνου επί υπουργίας Σουφλιά. Την ίδια περίοδο με άρθρα μου είχα επίσης παρέμβει με βελτιωτικές, πιστεύω, προτάσεις στις αντίστοιχες του Στ. Μάνου.

Αποτέλεσμα όλων αυτών σήμερα; Οι εντόπιοι νέο-εκλεγμένοι άρχοντες αποκαμωμένοι από την παρακμιακή κρίση και συμμορφούμενοι με τις επιταγές της (παλαιότερα φίλιας αριστερής αντιπολίτευσης) σημερινής κυβέρνησης, υφίστανται την ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού. Η ιστορία εκδικούμενη επιστρέφει σαν μπούμερανγκ και δημιουργεί στο Ελληνικό, της αριστεράς, τη δική μας «Ντουμπάι-λαντ» και πάλι της αριστεράς. Η οποία βεβαίως όχι μόνο θα διατηρήσει άλλα και θα απογειώσει τις υπεραξίες γης των δήμων τους – έξυπνο! Οσο δε αφορά τις υπόλοιπες, υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας, αυτές αποστερούνται διά παντός τα οφέλη που εμπεριέχοντο στις παρελθοντικές έλλογες προτάσεις. Κάθε χθες και καλύτερα. Με τις υγείες μας…

Η έννοια του διαχρονικού σχεδιασμού, της συνέχειας, της βελτίωσης και όχι της κατάργησης, αποτελεί αδιανόητη αντίληψη για κόμματα και πολιτικούς φορείς σ’ όποιον κοινωνικό χώρο κι αν αυτοί λειτουργούν.

Ομως τους ιδιοτελείς βουλευτές, τους προπαγανδιστές και τους ψευτοδιανοούμενους, οι όποιοι μέσω έμμονων ιδεαλισμών και επαναστατικών ασκήσεων έχουν την ευθύνη για την παρακμιακή καθήλωση της ανάπτυξης του τόπου μας, καλό θα ήταν τα πρόσωπα και τα ονόματά τους να μην τα ξεχάσει κανείς.

* Ο κ. Σωτήρης Παπαδόπουλος είναι αρχιτέκτονας.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή