«Εισβολείς που έφεραν μίσος στην πόλη μας»

«Εισβολείς που έφεραν μίσος στην πόλη μας»

3' 56" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Για εισβολή από έναν πραγματικό στρατό που «είχε φέρει μίσος στην πόλη μας» μιλάει περιγράφοντας τα γεγονότα στο Σάρλοτσβιλ ο Μπιλ Ανθόλης, επικεφαλής του Κέντρου Μίλερ του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια, ενός από τα καλύτερα της Αμερικής, που εδρεύει στην πόλη. Από τους πιο έγκυρους αναλυτές της αμερικανικής πολιτικής, ο ελληνικής καταγωγής Ανθόλης, ο οποίος έχει διατελέσει αξιωματούχος του Λευκού Οίκου και υψηλόβαθμο στέλεχος σημαντικών think tanks –του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων, του German Marshall Fund και, μέχρι πρόσφατα, του Brookings, του οποίου ήταν εκτελεστικός διευθυντής– μιλάει για τη μεγάλη ευκαιρία που έχασε ο Ντόναλντ Τραμπ να δείξει ότι είναι πρόεδρος όλων των Αμερικανών και για τους φόβους των παραδοσιακών Ρεπουμπλικανών, αλλά και για την προσωπική του εμπειρία από διαδηλώσεις στην Ελλάδα της κρίσης.

– Πώς νιώσατε βλέποντας τέτοια βία στην πόλη σας;

– Εδειχνε σαν εμπόλεμη ζώνη, πολύ περισσότερο από ό,τι έχω βιώσει σε άλλες περιπτώσεις. Οταν ξυπνήσαμε το πρωί εκείνης της ημέρας, είδαμε την πόλη γεμάτη από ημιφορτηγά και μικρά λεωφορεία γεμάτα διαδηλωτές με ναζιστικές σημαίες και άλλα σύμβολα λευκής ανωτερότητας. Ηταν επίσης προετοιμασμένοι –φορούσαν κράνη, μάσκες, στολές– για να αντιμετωπίσουν δακρυγόνα. Τουλάχιστον 25 άτομα, απ’ όσο μπορούσα να δω, κρατούσαν ημιαυτόματα όπλα και τα επιδείκνυαν δημοσίως.

– Ηταν άτομα από την πόλη;

– Οχι. Δεν ήταν από το Σάρλοτσβιλ. Οι περισσότερες πινακίδες των αυτοκινήτων ήταν από άλλες πολιτείες. Πολλοί είχαν έρθει στην πόλη με νοικιασμένα λεωφορεία. Είχαμε υποστεί μια εισβολή από έναν πραγματικό στρατό που είχε φέρει μίσος στην πόλη μας.

– Τι ξεχωρίσατε από τη συγκεκριμένη διαδήλωση;

– Ηταν διαφορετική σε σχέση με άλλες. Πρώτον, υπήρχαν όπλα, ειρηνικοί διαδηλωτές κρατούσαν όπλα. Και, δεύτερον, το μίσος ήταν στο επίκεντρο της διαμαρτυρίας. Και σας το λέω ως κάποιος που έχει βρεθεί σε πολλές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας: δύο συνόδους κορυφής του G7, τη διάσκεψη του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου το ’99 στο Σιάτλ, σε διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης και σε δύο μεγάλες συγκεντρώσεις στην Ελλάδα. Εχω δει από κοντά τη δύναμη της διαμαρτυρίας, αλλά και το χάος που αυτή μπορεί να προκαλέσει. Εχω δει διαμαρτυρίες να επηρεάζουν την κοινή γνώμη. Εχω νιώσει τα μάτια μου να καίγονται από δακρυγόνα και έχω δει να γίνεται καταχρήσεις από την αστυνομία αλλά και από διαδηλωτές. Αυτή ήταν διαφορετική.

– Πώς αποτιμάτε πολιτικά τη στάση του Ντόναλντ Τραμπ;

– Στην καλύτερη περίπτωση ο πρόεδρος έχει μεγάλη άγνοια για το τι συνέβη. Δεν ξέρω και δεν είμαι σε θέση να κρίνω τον τρόπο που σκέπτεται ή τις διαδικασίες που ακολούθησαν στον Λευκό Οίκο. Αλλά σφάλλει σε τεράστιο βαθμό αν ειλικρινά πιστεύει ότι «ευθύνονται και οι δύο πλευρές». Εχασε μια μεγάλη ευκαιρία να δείξει ότι είναι πρόεδρος όλων των Αμερικανών. Με τη θολή στάση που επέλεξε, δίνει την αίσθηση ότι εγκρίνει τους υποστηρικτές της λευκής ανωτερότητας.

– Σημειώθηκαν έντονες αντιδράσεις από Ρεπουμπλικανούς.

– Υπάρχουν πολλές και μεγάλες διαφωνίες από Ρεπουμπλικανούς. Είναι κάτι που άρχισε από την προεκλογική του εκστρατεία, πριν από δύο χρόνια. Αλλά αυτό το συμβάν δείχνει τόσο διαφορετικό. Κοιτάξτε. Στις έρευνες για τη Ρωσία και τις κυρώσεις ή για την ανεξαρτησία του FBI, πολλοί Ρεπουμπλικανοί εναντιώθηκαν δημοσίως στον πρόεδρο. Αλλά εδώ έχω την αίσθηση ότι παρακολουθούμε κάτι μεγαλύτερο. Διακυβεύεται το ίδιο το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Είναι μια μάχη για την ψυχή του κόμματος.

– Πόσο βαθιά είναι η διαίρεση;

– Υπάρχουν αυτοί που διαφωνούν με φιλελεύθερες πολιτικές στήριξης ή προώθησης μειονοτήτων, οι οποίοι κατανοούν τον πρόεδρο και πιστεύουν –έχουν κάθε λόγο να το κάνουν– ότι δεν είναι ρατσιστές. Αλλά κανείς από αυτούς δεν υποστηρίζει τέτοιες διαδηλώσεις μίσους από οπλισμένους ανθρώπους. Με τη στάση του ο πρόεδρος επιχειρεί να «θολώσει» τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις δύο προσεγγίσεις. Και αυτό είναι κάτι που δεν επιθυμούν και που φοβούνται πολλοί παραδοσιακοί μετριοπαθείς Ρεπουμπλικανοί.

Σαν να ήταν τρομοκράτες

– Αναφερθήκατε σε διαδηλώσεις στην Ελλάδα.

– Ημουν στην Αθήνα το καλοκαίρι του 2011. Ηταν νομίζω 15 Ιουνίου. Θυμάμαι ήταν μια απεργία. Ηρθαν ΜΑΤ, έφεραν κλούβες της αστυνομίας για να κλείσουν τη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, έπεφταν δακρυγόνα. Θυμάμαι, περπατούσα με τα παιδιά μου που ήταν τότε ηλικίας 7 και 9, και την πεθερά μου που είχε βγει έξω από τα σύνορα της Αμερικής μόνο μία φορά στη ζωή της και, φυσικά, δεν είχε ξαναδεί ποτέ τέτοιο πράγμα. Βρισκόμουν ξανά στην Αθήνα τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του ’15 όταν έκλεισαν οι τράπεζες, πριν από το δημοψήφισμα.

– Μια και μιλάτε για την Ελλάδα, κάποιοι συνέκριναν τους ακροδεξιούς του Σάρλοτσβιλ με τη Χρυσή Αυγή.

– Για να είμαι ειλικρινής δεν γνωρίζω αρκετά για τη Χρυσή Αυγή για να κάνω τη σύγκριση. Αυτό που μπορώ όμως να σας πω είναι πως οι ενέργειες των διαδηλωτών στο Σάρλοτσβιλ αγγίζουν τα όρια της τρομοκρατικής δράσης. Κρατούσαν ημιαυτόματα όπλα. Οταν σχεδίασαν τη διαδήλωση στους χώρους του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια είπαν στην πανεπιστημιακή αστυνομία ότι θα περπατήσουν από ένα συγκεκριμένο δρόμο και τελικά πήγαν από άλλον.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή