Να άλλη μια πρώτη ύλη που έδωσε πολλά στο παρελθόν, περιφρονήθηκε, ξανααπόκτησε τίτλους ευγενείας και πωλείται πια σε ματσάκια στις υπεραγορές. Η αρμύρα ή αλμυρίδα είναι ένα υπέροχο χόρτο – σαλατικό του καλοκαιριού που εξαφανίζεται με τα πρωτοβρόχια. Καλλιεργείται πλέον και αυτή, αν και είναι πιο σκληρή, άγευστη και θέλει καλό καθάρισμα, αλλά τη βρίσκουμε και άγρια στις Κυκλάδες, στα Μεσόγεια και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, με την προϋπόθεση φυσικά να είναι παραθαλάσσια.
Η αρμύρα, λόγω της μεγάλης περιεκτικότητας σε ανθρακικό νάτριο (Na2CO3) χρησιμοποιήθηκε επί αιώνες για την παρασκευή καυστικής σόδας – ποτάσσας -αλυσίβας – καλίου. Η τελευταία λέξη θα μας δώσει – μέσω των Αραβικών – και τον χαρακτηρισμό αλκαλικό (βασικό), το αντίθετο του όξινου. Εξ άλλου τοπικές ονομασίες της αρμύρας το υπενθυμίζουν: αλυσίβα, καλιά.
Πώς τρώγεται;
Ωμή ή βρασμένη, η αρμύρα ταιριάζει πολύ με το ψάρι και τα θαλασσινά, αλλά συμμετέχει υπέροχα και στις σαλάτες όπως ακριβώς και η αντράκλα ή η γλιστρίδα. Επίσης τα πιο χοντρά φύλλα και στελέχη της μας δίνουν πολύ νόστιμο τουρσί. Μια ενδιαφέρουσα παρασκευή είναι η μετατροπή της σε σάλτσα: ωμή αλμυρίδα με λίγο λεμόνο, σκόρδο, λάδι και αλατοπίπερο και κατευθείαν στον πολτοποιητή. Ταιριάζει πολύ ωραία σε κρύο λευκό κρέας ή σε σαλάτες.