Εχει ειπωθεί ότι οι άνθρωποι δεν γίνονται ήρωες παρά μόνον όταν δεν έχουν άλλη επιλογή. Παραφράζοντας τον Κλοντέλ, ίσως κι εμείς να μην τους κάναμε ήρωες, αν είχαμε άλλη επιλογή. H συλλογική υστερία γύρω από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο –πρώιμη και ύστερη φάση– μάλλον επιβεβαιώνει και τα δύο. Η εθνική παραφορά μας για την απόφαση του νεαρού να μην ενισχύσει τελικά την εθνική ομάδα μπάσκετ λόγω του τραυματισμού του και η αντίδραση της ΕΟΚ που έσπευσε να μιλήσει για «σκηνοθετημένο σχέδιο» των Μπακς από πόσο διαφορετικό σκεπτικό, διαπνέονται, άραγε, σε σχέση με αυτό των γνήσιων ρατσιστών που έκαναν bullying στον Αντετοκούνμπο για το χρώμα του;
Πιθανόν είναι οι ίδιοι που δίπλα στον αφορισμό «δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ…» έχουν έτοιμο το κάδρο της selfie για να αυτο-αποθεωθούν μαζί με το ίνδαλμα κάθε φορά που βρίσκεται στην Ελλάδα. Μαζί με αυτούς, σαν έτοιμοι από καιρό αποκαθηλώνουν το είδωλο και όσοι μοιράζουν απλόχερα «ψόφους» και κομπλεξισμό στα social media.
«Ελληνας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Δεν μπορεί να μου πει κανείς ότι δεν είμαι Ελληνας: Δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο…». Ηταν συγκλονιστική η πρόσφατη εξομολόγηση του Αντετοκούνμπο στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, όπως και η αποκάλυψη της υποκρισίας που κρύβουν οι εκ του ασφαλούς selfies…
Υπάρχουν αυτοί που ποτέ δεν θα δεχθούν ότι Ελληνας πράγματι γίνεσαι, δεν γεννιέσαι. Εξίσου τοξικοί με αυτούς, αν όχι περισσότερο, είναι, όμως, και όλοι αυτοί που σπεύδουν με ευλάβεια να «λεκιάσουν» οτιδήποτε προβάλλει ως υγιές, φρέσκο και –φευ!– επιτυχημένο. Και υπάρχουν και εκείνοι που εξέλαβαν τη μη συμμετοχή του Γιάννη στην Εθνική περίπου ως εθνική προδοσία.
Οι τρεις παραπάνω κατηγορίες μοιράζονται πολλά κοινά. Κυρίως, την ενσωμάτωση της μιζέριας και τη μετατροπή της σε δόγμα. Εντάξει. Δεν αντέχουν που ο Γιάννης δεν τιμά την ελληνική σημαία…Λες και την έχουν τιμήσει οι ίδιοι… Αυτό που δεν λένε είναι ότι κατά πάσα πιθανότητα αυτό που δεν αντέχουν είναι ότι ο νεαρός βρήκε τον δρόμο του και ξέφυγε από τη μιζέρια. Και ότι, ναι, μπορεί να είναι καλύτερος, δυνατότερος, πιο τυχερός από τους υπόλοιπους. Και ίσως να μην έχει ανάγκη την Εθνική, γιατί δεν έχει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν: Ούτε ότι είναι ήρωας, τίτλο που εμείς σπεύσαμε να του απονείμουμε για να τον αποκαθηλώσουμε με τη γνωστή ευκολία.
Σε τελευταία ανάλυση, το μόνο ηρωικό στην υπόθεση –εκτός από το ταλέντο, την αντοχή και την επιμονή του Αντετοκούνμπο που τον έφερε εκεί που τον έφερε σε μια σπάνια νεοελληνική ενσάρκωση του American Dream– είναι ο τρόπος με τον οποίο ο ίδιος μιλά για την Ελλάδα. Γιατί η πικρή αλήθεια είναι ότι δεν μας χρωστάει τίποτα. Εκτός, ίσως, απ’ αυτό που μας αξίζει: να ρίξει μαύρη πέτρα.