Αντισυμβατικός, χωρίς αμφιβολία, ο ρόλος που χρειάστηκε να υπηρετήσουν κάποιοι μπαμπάδες, όταν ανέλαβαν αποκλειστικά το μεγάλωμα του παιδιού τους. Η απουσία της μητέρας-τροφού, επιβεβλημένη από την ίδια τη ζωή. Το κενό, τεράστιο. Οπως και ο αγώνας, στον οποίο αποδύθηκαν οι συγκεκριμένοι πατεράδες. Η άνευ όρων αγάπη, η απόλυτη αφοσίωση και η επιβολή ορίων, καθώς και η καλλιέργεια της αυτονομίας των παιδιών, βασικά συστατικά για την επιτυχημένη –αν και αντίξοη– διαδρομή, που δεν επέλεξαν, αλλά τελικά τους ανέδειξε σε ήρωες της καθημερινότητας.
«Θα παίξουμε μπάλα;»
Ενα ζευγάρι μπλε μάτια που λάμπουν περιμένει τον μπαμπά από τη δουλειά κάθε μεσημέρι. «Θα παίξουμε μπάλα;». Ο εξάχρονος Γιάννης έχασε τη μητέρα του όταν ήταν ενάμισι έτους. «Υστερα από το “συμβάν”, ανέλαβα μόνος μου το παιδί», λέει ο κ. Νίκος Κουδούνης, γιατρός. «Εργαζόμουν ως αθλητίατρος, αποφάσισα όμως να εγκαταλείψω τη δουλειά προκειμένου να μεγαλώσω το παιδί μου. Φοβόμουν να φέρω ξένη γυναίκα. Ευτυχώς, ο βιοπορισμός καλυπτόταν από εισοδήματα ακινήτων. Μη βλέποντας, ωστόσο, το παιδί τη μητέρα του, στα δυόμισι σταμάτησε να μιλάει. Τρελάθηκα από αγωνία, έκλαιγα τα βράδια. Ξεκίνησε λογοθεραπεία και εργοθεραπεία, πήγε σε παιδικό σταθμό (σ.σ. δακρύζει). Οταν τον ξανάκουσα να μιλάει ενάμιση χρόνο αργότερα, ήταν η ωραιότερη μέρα της ζωής μου! Τότε επέστρεψα στα καθήκοντά μου – κάνω τώρα τη δεύτερη ειδικότητα στα επείγοντα περιστατικά, στο Ιπποκράτειο».
Αναζητεί ο Γιάννης τη μαμά του; «Δεν με έχει ρωτήσει ποτέ πού είναι. Φωτογραφίες της υπάρχουν παντού. Τις κοιτάζει. “Θέλεις να βγάλουμε και όλοι μαζί μία;” τον ρωτάω και τραβάμε μ’ εκείνη πίσω μας. Υστερα πηγαίνουμε να παίξουμε. Κατά τα άλλα, αφήνω το σχολείο να κάνει τη δουλειά του. Καθώς σχεδόν στις μισές περιπτώσεις οι γονείς είναι χωρισμένοι, τα μικρά διδάσκονται τα μονογονεϊκά μοντέλα οικογένειας, γεγονός που με έχει βοηθήσει αφάνταστα», καταλήγει.
Αν και λιγότερο οδυνηρή, σίγουρα περισσότερο «συγκεχυμένη» η κατάσταση στην περίπτωση του κ. Γ.Σ., αφού η μητέρα του 37χρονου πλέον γιου του, Δημήτρη, πολύ νωρίς επέλεξε μία προσωπική διαδρομή, η οποία δεν περιελάμβανε την ανατροφή του παιδιού: «Ανέλαβα το παιδί από τεσσάρων χρόνων», εξηγεί ο ίδιος. «Αντί για νταντάδες, προτίμησα να εξασφαλίσω την οικογενειακή θαλπωρή μεγαλώνοντας το παιδί μόνος, με τη μητέρα μου. Φρόντιζα μάλιστα να κάνουμε διακοπές πάντα κοντά σε οικογένειες με παιδιά. Από τις βασικές δυσκολίες, το ότι, παρά τις προσωπικές μας διαφορές, προσπαθούσα να κρατώ σε υψηλό επίπεδο την εικόνα της μαμάς. Το παιδί το δεχόταν, όμως δεν μπορούσε να το ξεπεράσει. Από την άλλη, γινόμουν χίλια κομμάτια για να βρίσκομαι κοντά του σε όλες τις δραστηριότητες. Σαν διευθυντής σε μεγάλη ασφαλιστική εταιρεία, τα ωράριά μου ήταν ιδιαίτερα απαιτητικά, ήθελα όμως να συμμετέχω σε όλα. Δεν έχανε παιδικό πάρτι…».
Πώς ισορρόπησε την προσωπική του ζωή με το μεγάλωμα του παιδιού; «Οι σχέσεις μου με τις γυναίκες δεν υπήρξαν καλές, γιατί δεν ήθελαν “βαλιτσάκια” – βάρη, δηλαδή. Εκτός αυτού, προσπαθούσα να κρατώ αποστάσεις, γιατί ο Δημήτρης επεδίωκε τη γυναικεία αγκαλιά». Στην εφηβεία «είχαμε πολλές κόντρες. Τον άφησα να φάει τις “σφαλιάρες” του μεγαλώνοντας, έχοντας προηγουμένως απλώσει ένα δίχτυ ασφαλείας γύρω του, τον παρότρυνα να πάρει τη ζωή στα χέρια του. Το δέσιμό μας αποδείχθηκε τελικά πολύ ισχυρό. Μάλιστα, ο ίδιος μου ομολόγησε πρόσφατα ότι με την αγάπη και την ασφάλεια που του έχω δώσει, τον βοήθησα να ανοίξει τα φτερά του και να μη φοβάται».
Αν όμως ο κύκλος της ανατροφής έχει πλέον κλείσει για την οικογένεια του Γ.Σ., πώς φαίνεται να εξελίσσεται το μέλλον για τον κ. Κουδούνη; «Φέτος θα φοιτήσει στην Πρώτη Δημοτικού. Ευτυχώς, οι συνάδελφοί μου στο νοσοκομείο κατανοούν την κατάσταση και δεν μου βάζουν Σαββατοκύριακα εφημερίες – η συμπαράστασή τους, πολύτιμη. Τις υπόλοιπες 4-5 εφημερίες του μήνα, θα έρχεται μία παιδαγωγός να τον κρατά. Εξυπακούεται ότι δεν υπάρχει προσωπικός χρόνος από το 2012 – έξοδος με φίλους, διασκέδαση, σταθερή σχέση. Για την αποφυγή της προσκόλλησης στο πρόσωπό μου από τον Γιάννη, προσπαθώ να μην είμαι υπερπροστατευτικός. Τον βλέπω να εξελίσσεται σε μία δυναμική προσωπικότητα, ξέρει να διεκδικεί, δείχνει όμως σεβασμό. Αυτήν τη στιγμή κάνει διακοπές με καλούς φίλους και δεν με αποζητεί – ένδειξη απόλυτης υγείας. Καμαρώνω που τον βλέπω να προχωρεί με τα σωστά βήματα, να γίνεται πιο ανεξάρτητος».
Τα μεγαλύτερα άγχη
Τα μεγαλύτερα άγχη των δύο πατεράδων για τα παιδιά τους; «Αντιμετωπίζοντας καθημερινά τόσα στα επείγοντα με νέους ανθρώπους, φοβάμαι μη μου συμβεί κάτι και το παιδί μου μείνει χωρίς κανέναν στη ζωή του», αποκαλύπτει ο κ. Κουδούνης, με τον κ. Γ.Σ. να προσθέτει τη δική του αγωνία: «Θέλω ο Δημήτρης να αγαπήσει τον σωστό άνθρωπο, γιατί είναι βαρύ το “μαχαίρι” μέσα του».