Ευκαιρία για τον Σταύρο Θεοδωράκη

Ευκαιρία για τον Σταύρο Θεοδωράκη

4' 3" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στη σεζόν που τελείωσε με τις διακοπές του καλοκαιριού, ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε μια μεγάλη προσωπική κακοτυχία: τη γνωστή ασθένεια, η οποία αντιμετωπίσθηκε επιτυχώς με εγχείρηση και τώρα ο ίδιος είναι πολύ καλά, παρά την κατινίστικη φημολογία. Ταυτοχρόνως –και κατά τρόπο ειρωνικό– οι περιστάσεις τού προσφέρουν μια ευκαιρία μοναδική, από αυτές που σπανίως δίνει η τύχη με τέτοια απλοχεριά. Μιλώ για την ευκαιρία να κάνει αληθινή επανεκκίνηση στην πολιτική παρουσία του και να της ξαναδώσει νόημα.

Οι περιπέτειες της υγείας, μετά τη μέση ηλικία, είναι διαδικασίες που σε κάνουν να εκτιμάς καλύτερα την αξία των πραγμάτων· ο κόσμος το καταλαβαίνει αυτό, ιδίως ο κόσμος εκείνος που είχε στηρίξει τις ελπίδες του για πολιτική ανανέωση στο Ποτάμι όταν ξεκινούσε. Οτι, ειδικά στον Σταύρο, η εμπειρία αυτή επιτάχυνε τη συνειδητοποίηση των λαθών του το πιστεύω. Διότι η περιπέτεια συνέπεσε με τη φάση της «τραγικής αναγνώρισης» στην προσωπική ιστορία του Θεοδωράκη. Συνέπεσε, δηλαδή, με μια περίοδο αναθεώρησης και επανεκτίμησης θέσεων, την οποία θα μπορούσαμε να περιγράψουμε ως στροφή προς το Κέντρο.

Εκείνο όμως που κάνει την ευκαιρία πρώτης τάξεως είναι οι ιδεώδεις πολιτικές συνθήκες. Κακά τα ψέματα, ώς εκεί μπορούσε ο Κυριάκος να στρέψει εμφανώς τη Ν.Δ. προς το Κέντρο. Είναι πια αντιληπτό ότι προέχει για τον ίδιο να διατηρήσει την ενότητα του κόμματος και, προφανώς, δεν θέλει να ταράξει τις ισορροπίες. (Ρεαλιστικά, η ασφαλέστερη επιλογή, αφού οι αλλαγές δεν επιχειρήθηκαν στην αρχή.) Ο Σταύρος, επομένως, έχει τον χώρο, το κοινό και το σωστό timing για να πει αυτός όσα ο Κυριάκος δεν μπορεί να πει, υπό τις παρούσες συνθήκες. Εχει την ευκαιρία να γίνει η διακριτή φωνή του κεντρώου πραγματισμού.

Oλα αυτά, βέβαια, ισχύουν υπό την προϋπόθεση ότι τελικά ο Θεοδωράκης θα είναι υποψήφιος στην εκλογή προέδρου της ΔΗΣΥ. (Διότι, για το Ποτάμι και το μέλλον του, βαριέμαι να τα ξαναλέω. Τα υπονοώ με τη φωτογραφία…)

Quiz

Είναι οπωσδήποτε ένας από τους πιο έξυπνους ανθρώπους σήμερα στην πολιτική – και μιλώ για τη χώρα μας. Το λέω με αυτή τη σιγουριά διότι, ενώ έχει μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών M.Sc. από γνωστό βρετανικό πανεπιστήμιο (το έχει και κορνιζαρισμένο στον τοίχο, να το βλέπουν οι άλλοι να τον καμαρώνουν), δεν μιλάει ούτε γρι αγγλικά! Πέραν ενός βιαστικού «χελό», εννοείται.

Πώς εξηγείται; Για έναν τόσο έξυπνο άνθρωπο είναι απλό: συγκεντρώθηκε δύο μηνάκια και έμαθε αγγλικά, φοίτησε ένα χρόνο στην Αγγλία και πήρε το δίπλωμα, έπειτα ξέχασε τα αγγλικά (δεν του χρειάζονταν πια…) για να μην πιάνουν περιττό χώρο στο παραγωγικό και φοβερών δυνατοτήτων μυαλό του. Εχετε δει, λ.χ., κάποιο αυτοκίνητο της F1, εφοδιασμένο με στερεοφωνικό και κλιματισμό; Ετσι είναι και με τα ανώτερα μυαλά που αγγίζουν την τελειότητα…

ΥΓ.: Υπάρχει και η σοβαρή ή, μάλλον, η αληθινή εξήγηση –γιατί σοβαρή δεν τη λες– του παράδοξου γεγονότος ότι κάποιοι πολιτικοί, χωρίς λειτουργική γνώση της πιο διαδεδομένης ξένης γλώσσας, κατάφεραν να έχουν μεταπτυχιακούς τίτλους από αγγλικό πανεπιστήμιο. Φυσικά, δεν γράφεται…

Η σειρά του

Σίγουρα δεν κομίζω γλαύκα· ίσως μια καρακάξα στην καλύτερη περίπτωση, αν δηλαδή το γεγονός που σκοπεύω να σας πω δεν είναι ήδη γνωστό. Φαίνεται ότι, σε μια κατηγορία στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, πέφτει πολύ γράψιμο – με την καλή έννοια γράψιμο. Μετά τον Βαρουφάκη, τώρα είναι η σειρά του Κ. Δουζίνα να βγάλει βιβλίο με εντυπώσεις, κρίσεις και, απαραιτήτως, θεωρίες για το μέλλον της Αριστεράς από τη διετή διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Στην ιστοσελίδα του εκδοτικού οργανισμού Wiley, βλέπω ότι από τον τρέχοντα Αύγουστο διατίθεται, επιτέλους, στο παγκόσμιο κοινό το έργο του Κ. Δουζίνα «Syriza in Power: Reflections of an Accidental Politician» (Ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία: Σκέψεις ενός κατά τύχην πολιτικού). Καιρός ήταν – αν και τον πρόλαβε ο Βαρουφάκης. Δύο χρόνια περιμένει και δεν αξιοποιήθηκε. Ως και ο Γαβρόγλου έγινε υπουργός. Αυτός που, όταν γεννιόταν η ελπίδα μετά τον Δεκέμβριο του 2008, ήταν πρόεδρος στο επιστημονικό συμβούλιο κοινωφελούς ιδρύματος σπουδαίας οικογενείας του πλούτου, ενώ ο ίδιος αρθρογραφούσε υπερασπιζόμενος «το Δεκέμβρη του οχτώ» και δούλευε στο αμόνι της σκέψης του την ιδεολογία του Δεκέμβρη! Το ότι ο Κ. Δουζίνας γράφει βιβλίο με αυτό τον τίτλο είναι ίσως ένας τρόπος για να πει ότι τραβιέται από το παιχνίδι: αποστασιοποιούμεθα και εξαργυρώνουμε, η επένδυση δεν βγήκε…

Ο Κ. Δουζίνας είναι ένας νάρκισσος και διανοούμενος της Αριστεράς, πρώην καθηγητής στο Birbeck του Λονδίνου, του οποίου τα κύρια ερευνητικά ενδιαφέροντα, φαντάζομαι, επικεντρώνονται στον εαυτό του – είναι ίδιον μιας κατηγορίας διανοουμένων της Αριστεράς αυτό. Φιλόδοξος και PRίστας, ξέρει να πουλάει τον εαυτό του. Οπωσδήποτε, επίσης, θα γράφει καλά στα αγγλικά. Ατυχώς, όλες αυτές τις αρετές, τις απαραίτητες για τη συγγραφή ενός ενδιαφέροντος αναγνώσματος, ο Κ. Δουζίνας τις έχει σε εμφανώς μικρότερο βαθμό εν σχέσει με τον Βαρουφάκη, ο οποίος προώθησε σημαντικά τα όρια της διείσδυσης του ναρκισσισμού στην πολιτική. Με λίγα λόγια, πολύ δύσκολο ο Δουζίνας να έχει γράψει κάτι πιο ζουμερό από την αφήγηση Βαρουφάκη…

Οχι. Δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να δώσω λεφτά για ένα βιβλίο του Δουζίνα. (Δεν το είπατε, αλλά ήξερα ότι το σκεφτήκατε…) Εξάλλου, πάντα βασιζόμουν στην καλοσύνη των ξένων…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή