Ζώντες, τεθνεώτες και «-ισμοί»

Ζώντες, τεθνεώτες και «-ισμοί»

2' 11" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ξαναθυμόμαστε τους νεκρούς τις τελευταίες ημέρες και τους επανεμφανίζουμε στο μικρό μας, καθημερινό Κολοσσαίο. Κατά τα ειωθότα, τους τσουβαλιάζουμε, τους αλλάζουμε τον λόγο από και για τον οποίο απεδήμησαν εις Κύριον, μιλάμε εξ ονόματός τους και τους χρησιμοποιούμε όπως μας βολεύει. Τους ξαναδικαιώνουμε, παρότι ήδη δικαιωμένοι, ή τους αφαιρούμε, έστω χάριν εντυπωσιασμού, τη δικαίωση. Οι ζωντανοί προτιμάμε να τσακωνόμαστε για τους νεκρούς. Εξάλλου, έχει επανειλημμένως καταγραφεί η συνήθειά μας να τους εκμεταλλευόμαστε όπως ακριβώς μας εξυπηρετεί. Είναι, ίσως, μια κάποια μάχη με το ανεπίστροφο του θανάτου κι αυτή.

Παρά ταύτα, αν είχατε τη δυνατότητα να συναντήσετε ένα θύμα του φασισμού και ένα του κομμουνισμού, διότι αυτούς τους νεκρούς επαναφέραμε, με ποια ιδεολογία, με ποια κοσμοθεωρία θα ζυγιάζατε τη σημασία της θυσίας τους; Ποιοι είναι περισσότερο μάρτυρες: εκείνοι που πέθαναν από χέρι φασίστα ή εκείνοι που τους λάβωσε θανάσιμα χέρι κομμουνιστή; Ποια θύματα αξίζουν περισσότερο την ανάμνησή μας: όσα απήλθαν στο όνομα της στρατιωτικής δικτατορίας ή στο όνομα της δικτατορίας του προλεταριάτου; Τα θύματα της «17Ν» πού ανήκουν; Των Ερυθρών Ταξιαρχιών; Των Μπάαντερ – Μάινχοφ; Του Ισλαμικού Κράτους σε ποια κατηγορία εντάσσονται; Ποιος νεκρός του φασισμού και του ναζισμού είναι πιο… νεκρός τελικά;

Και όλα αυτά, διότι ένας υπουργός κατάφερε να μετατρέψει μία μη συμμετοχή σε συνέδριο Ευρωπαίων ομολόγων του σε αρένα, όπου οι νεκροί σκοτώνονται ξανά ή ανασταίνονται στο πιτς φιτίλι, για να επιστρέψουν, λίγο αργότερα, στον αιώνιο ύπνο τους. Την ίδια στιγμή, οι ζωντανοί αδυνατούν να βρουν τον τρόπο να συνάψουν οποιαδήποτε ειρήνη – είτε μεταξύ τους είτε με τους τεθνεώτες. Ας μην κοροϊδευόμαστε: αυτό απαιτεί να τα ’χεις καλά με το παρελθόν σου· να ’χεις βρει κι εσύ τη δική σου δικαίωση απέναντι στους νεκρούς σου.

Κυρίως, όμως, απαιτεί να έχεις συνειδητοποιήσει τι είναι η δημοκρατία και τι η ελευθερία που τη συνοδεύει. Να μπορείς να διακρίνεις ότι τα θύματα του κομμουνισμού και του φασισμού ή του ναζισμού είναι πρωτίστως θύματα ενός άρρωστου μυαλού, είτε δεξιού είτε αριστερού. Ενός μυαλού που δεν πιστεύει σε καμιά δημοκρατία – εξάλλου, στις ελάχιστες φορές που εκείνη αναφέρεται, τη μία συνοδεύεται από τον όρο «συγκεντρωτισμός» και όλες τις υπόλοιπες αντιμετωπίζεται σαν βδέλυγμα.

Η δημοκρατία είναι, στον πυρήνα της, στην αντίπερα όχθη οποιουδήποτε τέτοιου «-ισμού», με «αγνές ή δόλιες» προθέσεις. Ο δημοκράτης, όπως και να το κάνουμε, είναι, εκτός από αντιφασίστας, και αντικομμουνιστής.

Και είναι λυπηρό, πολλαπλά λυπηρό, που οι νεκροί γίνονται ζήτημα, τελικά, δημοκρατίας. Εδώ που τα λέμε, όμως, όλα αυτά τα θύματα, του κομμουνισμού και του φασισμού, είναι πρωτίστως θύματα της έλλειψης δημοκρατίας. Τι να κάνουμε; Ετσι συμβαίνει με τις δημοκρατίες – τιμωρούν διά της απουσίας τους. Καμιά φορά, το ίδιο κάνουν κι όσοι δεν είναι πια τριγύρω.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή