Από τον πρώτο τους δίσκο («Fleet Foxes», 2008) μέχρι τον δεύτερο («Helplessness Blues», 2011), που τους χάρισε παγκόσμια αναγνώριση, οι Fleet Foxes είχαν καταφέρει να επαναπροσδιορίσουν τη φολκ μουσική στη ροκ εκδοχή της, ωθώντας εκατομμύρια ανθρώπους να αγαπήσουν ένα «δύσκολο» είδος. Έκτοτε όμως βρέθηκαν σε μια κατάσταση ημιδιάλυσης. Ο ντράμερ τους, Τζος Τίλμαν, εγκατέλειψε το συγκρότημα για να ακολουθήσει σόλο καριέρα (και να διαπρέψει), ενώ ο φρόντμαν Ρόμπιν Πέκνολντ πέρασε μια βαθιά υπαρξιακή κρίση, ταξίδεψε στον κόσμο, παράτησε την κιθάρα του και τελικά πήγε στη Νέα Υόρκη για σπουδές, κόβοντας τα μαλλιά του και ξυρίζοντας το μούσι του, για να μην τον αναγνωρίζει κανένας.
Ήταν μάλλον απρόσμενη η είδηση της κυκλοφορίας ενός τρίτου δίσκου και ακόμα μεγαλύτερη η έκπληξη όταν τον ακούσαμε προ ημερών, καθώς το «Crack-Up» είναι πιθανόν η καλύτερη δουλειά τους. Ένα σύνθετο έπος δουλεμένο στη λεπτομέρεια, σαν χειροποίητο κόσμημα, σε έναν κόσμο γεμάτο με προκάτ δημιουργίες. Ο δίσκος απαιτεί αρκετές ακροάσεις μέχρι την τελική συμφιλίωση, η μουσική του είναι ελιτίστικη, αλλά είναι συγχρόνως τόσο ισχυρή, που μπορεί να γεμίσει στάδια. Μία από τις κορυφαίες κυκλοφορίες του 2017.
Όσο για τον τίτλο, αποτελεί δάνειο από τη σύντομη έκθεση του Φ. Σ. Φιτζέραλντ, με τον οποίο ο Πέκνολντ λέει ότι ταυτίστηκε την περίοδο της εσωστρέφειάς του. Για την ιστορία, το «Ράγισμα» του Φιτζέραλντ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ροές και στις σελίδες του διαβάζουμε μερικές από τις μεγαλύτερες αλήθειες της ζωής, όπως αυτή: «Το τεστ της άριστης σκέψης είναι η ικανότητα να έχεις δύο αντίθετες ιδέες στο μυαλό σου την ίδια στιγμή και να το διατηρείς παρ’ όλα αυτά σε θέση να λειτουργεί». ■