Αν το προσέξατε, η Αθήνα ήταν άδεια χθες το μεσημέρι, διότι ακόμη οι περισσότεροι αδειούχοι δεν έχουν επιστρέψει. Αυτός ήταν ο λόγος· και όχι ότι εκείνη την ώρα ο Γιώργος Καμίνης ανακοίνωνε και επισήμως την απόφασή του να είναι υποψήφιος για την προεδρία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.
Οπως συνηθίζεται, στη σχετική δήλωσή του ο δήμαρχος Αθηναίων έδωσε τις πολιτικές συντεταγμένες της υποψηφιότητάς του. Προτάσσει την ανάγκη «ριζικής αλλαγής πολιτικού προσανατολισμού» της χώρας, «χωρίς τον λαϊκισμό που χαρακτηρίζει την κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά και γνήσια πατριωτική, χωρίς να αποπνέει τον συντηρητισμό της αξιωματικής αντιπολίτευσης» και, με τον τρόπο αυτό, τοποθετεί τον εαυτό του στο κέντρο του φάσματος που καλύπτει η λεγόμενη Κεντροαριστερά. Αυτό είναι το πρώτο μισό της ανακοίνωσης.
Το υπόλοιπο είναι αφιερωμένο στις ενωτικές προθέσεις του. Σκοπός του είναι να γίνει ξανά η παράταξη μεγάλη, «για να διεκδικήσει με αξιώσεις τη διακυβέρνηση της χώρας και όχι να αποτελέσει ένα δευτερεύον συμπλήρωμα στα σχέδια των άλλων». Ενδιαμέσως, υπενθυμίζει: «Εχω ήδη εκπροσωπήσει νικηφόρα την παράταξή μας, σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις στο παρελθόν και με διαφορετικό κάθε φορά αντίπαλο» – χρήσιμη υπενθύμιση οπωσδήποτε, καθώς πολλοί θα το είχαν ξεχάσει.
Ολα αυτά σημαίνουν ότι ο Γ. Καμίνης απευθύνεται εξίσου στους κεντρώους του χώρου και στους άλλους, που είτε ονειρεύονται περασμένα μεγαλεία είτε βλέπουν το μέλλον μέσα από τη σύγκλιση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο συνδυασμός εκφοράς και περιεχομένου δεν αφήνει αμφιβολία για το μήνυμα που στέλνει στους ψηφοφόρους ο δήμαρχος: είμαι καλός με όλους και ακίνδυνος, τους λέει, γι’ αυτό ψηφίστε με. Συμφωνώ απολύτως· καλός και ήπιος, τόσο ώστε να μπορείς να τον αγνοείς και, συγχρόνως, ακίνδυνος είναι προϋποθέσεις απαραίτητες για να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο τα τέρατα, των οποίων ο εγωισμός είναι αντιστρόφως ανάλογος της λαϊκής υποστήριξης που έχουν. Στο κάτω κάτω, στις συγκεκριμένες εκλογές δεν θα ψηφίσουν μόνον οι Αθηναίοι…
Το καρούμπαλο
Η ελευθερία για την Αριστερά είναι σαν το καρούμπαλο στο κρανίο του κ. Δουζίνα: Δεν χρειάζεται, θα μπορούσε να μην υπάρχει. Και, τέλος πάντων, όσο έχεις μαλλιά το σκεπάζεις. Τι γίνεται όμως όταν είσαι τελείως φαλακρός, όπως η Αριστερά μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού; (Διότι η ανελευθερία μαζί με τη φτώχεια ήσαν τα βασικά αίτια της πτώσης.)
Η αδυναμία αυτή φανερώνεται στις λίγες αράδες που ο Κ. Δουζίνας αφιερώνει όλες κι όλες στο ερώτημα περί ελευθερίας, σε περισπούδαστο, δισέλιδο άρθρο στην «Αυγή», με θέμα την υπεράσπιση του κομμουνισμού. Γράφει: «Ελευθερία δεν σημαίνει να αγοράζεις ή να κάνει ό,τι θέλεις. Δεν απορρέει από την ιδιοκτησία ή την ατομική ασυδοσία. Πρέπει λοιπόν να υποστηρίξουμε πρακτικά, με μέτρα και πολιτικές, την ερμηνεία της ελευθερίας ως ατομικής και συλλογικής αυτονομίας αντί της επιλογής περιορισμένων και προαποφασισμένων καταναλωτικών αγαθών». Μπούρδες, πολύ απλά. Μπούρδες, επειδή δεν έχει να πει τίποτε το σαφές.
Κακά τα ψέματα, όσο και αν ο Σλαβόι Ζίζεκ είναι ένας ψυχοπαθής, δεν παύει να είναι ο μόνος που αναγνωρίζει ότι η ελευθερία, όπως την εννοούμε στη Δύση, είναι εμπόδιο στην εφαρμογή του σοσιαλισμού. Είναι ο μόνος που αντιμετωπίζει ευθέως το πρόβλημα (δεν έχει κανένα πρόβλημα με την επαναστατική βία, δεν κουράζεται να το λέει συνεχώς), χωρίς ανούσιες βερμπαλιστικές ακροβασίες. Γι’ αυτό και είναι σταρ στον χώρο της αριστερής παλαβομάρας, ενώ ο Κ. Δουζίνας δεν είναι καν υπουργός στην κυβέρνηση.
Την ίδια αδυναμία να κατανοήσει την ελευθερία παρουσιάζει, βεβαίως, και η τρομερή κ. Αυλωνίτου. Αλλά πόσο πιο χαριτωμένα την παραδέχεται, έστω και ακουσίως! «Τα καθεστώτα αυτά», έλεγε τις προάλλες, «δεν σκότωναν μαύρους, ομοφυλόφιλους κ.ά. Στο κάτω κάτω, αν ήσουν με το καθεστώς δεν σε πείραζαν». Ομοφυλόφιλους, ναι, δεν σκότωναν· τους έστελναν στα γκουλάγκ – εκτός αν συνέβαινε ο ομοφυλόφιλος να είναι πολύτιμος για τη βιτρίνα του καθεστώτος, όπως π.χ. ο πιανίστας Σβιατοσλάβ Ρίχτερ. Μαύρους, πράγματι, δεν σκότωσαν ούτε και Ινδιάνους, διότι δεν είχαν από αυτούς. Σκότωσαν κατά κόρον, όμως, Λιθουανούς, Πολωνούς, Γερμανούς, Τατάρους, Τσετσένους, Κοζάκους κ.λπ. Τους μετέφεραν με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούσαν οι ναζί για τα θύματά τους, δηλαδή στοιβαγμένους σαν ζώα σε βαγόνια που προορίζονταν για ζώα. Η διαφορά είναι ότι δεν τους οδηγούσαν σε στρατόπεδα για να τους εξοντώσουν εκεί με χημικά μέσα, οι κομμουνιστές τούς παρατούσαν κάπου στη Σιβηρία και άφηναν τα υπόλοιπα στα στοιχεία της φύσεως. (Πρωτοπόροι και στην οικολογία, οι σταλινικοί…)
Ομως, η ξεχωριστή αξία της δήλωσης βρίσκεται στην αφέλεια της παραδοχής ότι «αν ήσουν με το καθεστώς δεν σε πείραζαν». Μα, αυτό ακριβώς είναι η ελευθερία: να μπορείς να διαφωνείς και να μη χρειάζεται να το κρύβεις, επειδή η ζωή σου θα απειληθεί αν το τολμήσεις. Πού να το καταλάβει, όμως, αυτό η κ. Αυλωνίτου; Την ευχαριστούμε, ωστόσο. Με την απύθμενη ανοησία της μας βοήθησε να καταλάβουμε ποια ακριβώς είναι η σχέση της Αριστεράς με την ελευθερία – καλύτερα, πάντως, από τον Κ. Δουζίνα…