Το πρωινό ραδιόφωνο μετέδιδε τη διαφήμιση του Συνδέσμου Εκδοτών Βιβλίου για τo 46ο Φεστιβάλ Βιβλίου που αρχίζει στο Ζάππειο την 1η Σεπτεμβρίου.
Εκπληξη πρώτη, τα φεστιβάλ βιβλίου με όλη την παλιομοδίτικη, μεταπολιτευτική τους αύρα συνεχίζουν να υπάρχουν, σε πείσμα κάθε «λογικής» πρόβλεψης.
Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το ηχογραφημένο μήνυμα διαλαλούσε τις εκδηλώσεις αφήνοντας για το τέλος το καλύτερο: «Επίσης, θα πραγματοποιηθούν αφιερώματα στον μεγάλο μας συγγραφέα Νίκο Καζαντζάκη με τίτλο εκδήλωσης: “Νίκος Καζαντζάκης. Θεατρικός, τηλεοπτικός, κινηματογραφικός” και στην επέτειο των 100 χρόνων από την Οκτωβριανή Επανάσταση και την αλληλεπίδρασή της με το βιβλίο με τίτλο εκδήλωσης “Οκτωβριανή Επανάσταση, 100 χρόνια: Διαρκής έμπνευση για συγγραφείς και κινηματογραφιστές”».
Στην αρχή νόμιζα ότι δεν είχα ακούσει καλά. Αλλά όχι, ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βιβλίου ήταν απολύτως σαφής: θεώρησε απολύτως σωστό να τιμήσει το ιστορικό ορόσημο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος με μια αυτοτελή έκθεση και τίτλο που θα ταίριαζε θαυμάσια σε φεστιβάλ της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας (ΚΝΕ).
Ωστόσο, έχω μερικές απορίες: οι εκδότες που συμμετέχουν στην έκθεση του Ζαππείου συμμερίζονται τη σκληρή, ιδεολογική θέση του συνδικαλιστικού τους οργάνου; Υπάρχει περίπτωση σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του ελεύθερου κόσμου να γινόταν αποδεκτή μια τόσο χονδροειδής πολιτική παρέμβαση;
Τι θα είχε συμβεί αν ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βιβλίου είχε εντάξει στο αφιέρωμά του εκδηλώσεις για τον Ιωάννη Μεταξά ή τη Μάργκαρετ Θάτσερ, που εξελέγη δύο φορές πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες;