Ο Κώστας Καβανόζης (Κομοτηνή, 1967) είναι φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση και διδάσκει επίσης Δημιουργική Γραφή. Εχει εκδώσει τέσσερα πεζογραφικά βιβλία, με τελευταίο το μυθιστόρημα «Το χαρτόκουτο» (Πατάκης, 2015). Διηγήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά και τα αλβανικά.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τον «Αρχαϊκό λυρισμό» του Αριστόξενου Σκιαδά και την «Αρχαία ελληνική λυρική ποίηση» του Bowra. Μετρώ τις δυνάμεις μου σε μεταφράσεις αρχαίων λυρικών ποιητών αυτήν την περίοδο. Μόλις έπιασα επίσης στα χέρια μου το «Και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» της Φλάνερι Ο’ Κόνορ.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Μέλιος από το «Ενα παιδί μετράει τ’ άστρα». Ταυτίστηκα μαζί του στα δεκατέσσερα και δεν το έχω ξεπεράσει.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με τον Αργεντινό Ερνέστο Σάμπατο, αλλά εδώ και έξι χρόνια δυστυχώς αυτό δεν είναι πια δυνατόν.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Με θυμώνουν πάρα πολύ συγγραφείς που επειδή έχουν εκδώσει κάποια βιβλία, θεωρούν ότι έχουν και το δικαίωμα να οριοθετούν τη λογοτεχνία.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
«Η μεγάλη πλατεία» του Νίκου Μπακόλα. Ηταν μια οφειλή ετών, που δεν είχα εκπληρώσει. Επιασα το βιβλίο στα χέρια μου και δεν μπορούσα να το αφήσω.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Πολλά. Δεν ξέρω ποιο να πρωτοπώ.
Το «Χαρτόκουτο»: συλλογή διηγημάτων που γίνεται μυθιστόρημα ή ένα μυθιστόρημα που γίνεται συλλογή διηγημάτων;
Ακόμα διατηρώ αμφιβολίες. Νομίζω ότι είναι ένα μυθιστόρημα που κόντεψε να γίνει συλλογή διηγημάτων, αλλά κατάλαβε τελικά τη φύση του και γύρισε πίσω. Την κρύβει καλά όμως. Δεν είναι λίγοι όσοι διάβασαν το βιβλίο και μου έκαναν λόγο για τα «διηγήματα» της τελευταίας μου «συλλογής».
Περιμένουμε κάτι καινούργιο μετά το «Χαρτόκουτο»;
Ναι. Πρόκειται για κάτι που δεν έχω ξανακάνει. Δοκιμάζω να αφηγηθώ μια αληθινή ιστορία χρησιμοποιώντας κυρίως λόγια –προφορικά ή γραπτά– άλλων. Ο τίτλος του μυθιστορήματος είναι «Τυχερό» και προγραμματίζεται να κυκλοφορήσει το φθινόπωρο από τις εκδόσεις Πατάκη.
Εχετε Facebook, Twitter κτλ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Επιμένω να είμαι στο Facebook, αν και κάνει πολλή φασαρία εκεί μέσα. Χρειάζομαι ωστόσο ένα καφενείο πού και πού και θέλω να πιστεύω ότι δεν με εμποδίζει από το να γράφω ή να διαβάζω.