«Τη στιγμή που έπειτα από 2,5 ώρες πεζοπορία φτάσαμε στην κορυφή της Γκίμπρενας δεν θα την ξεχάσω ποτέ», περιγράφει στην «Κ» ο 17χρονος Χάρης το δέος που ένιωσε ο ίδιος και οι συνομήλικοι συνοδοιπόροι του όταν ολοκλήρωσαν μια από τις πιο όμορφες διαδρομές μέσα στο Εθνικό Πάρκο Δάσους Δαδιάς – Λευκίμης – Σουφλίου. «Από κάτω μας ήταν ο γκρεμός, από πάνω μας πετούσαν αρπακτικά πουλιά, ενώ απέναντι διακρίναμε τουρκικά χωριουδάκια», σημειώνει, «ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν στα σύνορα της Ελλάδας». Η πενθήμερη εξόρμηση, που σχεδιάστηκε από την κατασκήνωση των ΣΤΑΣΥ Α.Ε. «Χαρούμενο Χωριό», απευθυνόταν σε νέους 16 έως 25 ετών, οι οποίοι μετά τη «θητεία» τους ως κατασκηνωτές προαλείφονται να αναλάβουν ρόλους ευθύνης, όπως αυτόν του ομαδάρχη, και προετοιμάζονται για τις προκλήσεις της ενήλικης ζωής. «Οταν κάνεις πεζοπορία, πρέπει να έχεις και τον διπλανό σου έννοια», λέει με νόημα ο Χάρης, «αυτό αποτελεί άλλωστε και την πεμπτουσία στον ρόλο του ομαδάρχη». «Στην αρχή, όταν είσαι μέσα στο δάσος, έχεις την ευθύνη του εαυτού σου, μετά αναλαμβάνεις και των υπολοίπων», προσθέτει η 16χρονη Αναστασία, που είχε πρόσφατη την πρώτη της εμπειρία ως ομαδάρχισσα. «Μέσα από αυτόν τον ρόλο κατάλαβα ότι θέλω να γίνω εκπαιδευτικός», ομολογεί και η 17χρονη Μυρτώ, που ακολούθησε την παρέα μέχρι τον Εβρο, πεπεισμένη ότι η επαφή με τη φύση και με τους άλλους θα τη βοηθήσει να γνωρίσει ακόμα καλύτερα τον εαυτό της.
«Η μοναδική μου εξόρμηση φέτος το καλοκαίρι, λόγω επικείμενων Πανελληνίων, ήταν η Δαδιά και το Σουφλί», υπογραμμίζει ο Χάρης, που «φλερτάρει» το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών. Το απόσταγμα της εν λόγω εμπειρίας, οι 70 συνολικά συμμετέχοντες, θα μεταδώσουν απόψε σε γονείς και φίλους «επιστρατεύοντας» την τέχνη. «Εστιάζω στον ρόλο των αρπακτικών, τα οποία όλοι συνδέουμε με αρνητικούς συνειρμούς, ωστόσο είναι τόσο απαραίτητα για την ισορροπία της φύσης: καθαρίζουν το δάσος από τα κουφάρια», λέει ο Χάρης, που συνέγραψε μέρος του θεατρικού κειμένου. Οι ιδιότητες των αρπακτικών μονοπώλησαν και τον φωτογραφικό φακό των εκδρομέων. «Καταγράψαμε τους βράχους απ’ όπου ο αετός πετάει τις χελώνες, ώστε να σπάσει το καβούκι τους και να τις φάει».
Το Μουσείο Μετάξης
Τροφή για σκέψη έδωσε και η ξενάγηση στο Μουσείο Μετάξης στο Σουφλί. «Η γενιά μου έχει την τάση να υποτιμάει τη βιομηχανική ιστορία του τόπου μας, επειδή αυτή δεν είχε αίσιο… τέλος», παρατηρεί ο 20χρονος Στέφανος Κουφάκης, τριτοετής φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Μέσα από την ιστορία της εκμετάλλευσης του μεταξοσκώληκα αποτυπώνεται το τότε επιχειρηματικό περιβάλλον της χώρας, ενώ γίνονται κατανοητές οι επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης στον κλάδο. «Μακάρι να βρεθούν άνθρωποι με μεράκι να καταπιαστούν εκ νέου με το μετάξι», σχολιάζει ο 20χρονος φοιτητής που κατάγεται από τη Θράκη. «Εχω ακούσει διηγήσεις της γιαγιάς μου που ως παιδί και η ίδια είχε τη δεκαετία του ’50 και του ’60 εργαστεί στην καλλιέργεια μεταξοσκώληκα, που τότε ήταν συστηματική όχι μόνο στο Σουφλί αλλά και στην ευρύτερη περιοχή», θυμάται ο Στέφανος, για τον οποίο η εκδρομή στάθηκε μια εξαιρετική ευκαιρία να αφήσει πίσω τους έντονους ρυθμούς της καθημερινότητας, καθώς σπουδάζει και εργάζεται παράλληλα. «Η φυσιολατρική περιήγηση μας έδωσε την ευκαιρία να αφουγκραστούμε τις ανάγκες μας, να καλλιεργήσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και να αναστοχαστούμε», καταλήγει ο αρχηγός της κατασκήνωσης, κ. Ηλίας Πίτσικας.