Περπατώντας μέσα στην πυκνή, παραδείσια ζούγκλα που έφτιαξε ο Αντριάν Βιγιάρ Ρόχας στον Λόφο των Νυμφών είναι εύκολο να ξεγλιστρήσεις για λίγο από τον χώρο και τον χρόνο της Αθήνας. Καλαμπόκια που μοιάζουν με φράχτες, αγκινάρες και καρπούζια συμβιώνουν λίγα μέτρα μακριά από τα γραφεία του Εθνικού Αστεροσκοπείου. Δύσκολο να αντισταθείς και να μη χαράξεις ένα μεγάλο Χάλοουιν χαμόγελο στις τροφαντές πορτοκαλί κολοκύθες που χάσκουν δεξιά και αριστερά στα μονοπάτια του λόφου. Η αλλαγή στην εσωτερική γεωγραφία του Αστεροσκοπείου είναι από μόνης της εντυπωσιακή, αλλά, κατά τη γνώμη μου, το δύνατο σημείο του «Θεάτρου της Εξαφάνισης» βρίσκεται αλλού. Στις Σπηλιές. Σε ένα μέρος απαγορευμένο για προσωπικό και επισκέπτες ο Βιγιάρ Ρόχας συγκέντρωσε τη ματαιοδοξία μας και την τοποθέτησε ευλαβικά μέσα στις προθήκες του. Ιστορίες κατάκτησης λαών, εξαφάνισης ειδών, λεηλασίας, εξερεύνησης νέων κόσμων, κομμάτια και θραύσματα της ανθρώπινης ιστορίας θαμμένα στο χώμα.
Τα οστά της «Λούσι», του μακρινού μας πρόγονου που χάθηκε στην εξέλιξη, τα γιγαντιαία άλμπατρος που εξαφανίζονται από τον άνθρωπο, ένα παρατημένο Curiosity Rover σε μια μελλοντική χωματερή του Αρη, μουσκέτα, κράνη από τον πόλεμο των Φόκλαντ, εμβλήματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μια διαστημική στολή με κεντημένο τον Αγιο Γεώργιο και σπαθιά στο στήθος, χαντς φρι ακουστικά πάνω σε σταλακτίτες δημιουργούν μια ιστορία που αψηφά τον χρόνο αλλά θέτει ερωτήματα: τι μένει στο τέλος εκτός από το χώμα; Στο κέντρο, το ομοίωμα της Νίκης της Σαμοθράκης κείται οριζόντια επάνω σε στρωματόλιθους, στα απολιθωμένα βακτήρια που κατοίκησαν πρώτα τη Γη, και είναι καλυμμένη με γκράφιτι και αφίσες που πήρε ο καλλιτέχνης από τους δρόμους της Αθήνας. Ο Βιγιάρ Ρόχας δεν δυσκολεύτηκε να μας καταλάβει.