07.00 – 07.30
Είναι Αύγουστος και, παρόλο που έχω σταματήσει να δουλεύω στις Εκδόσεις της Εστίας λίγο λιγότερο από μήνα (εν αναμονή της αναχώρησής μου για το εξωτερικό), συνεχίζω να ξυπνώ τέτοια ώρα. Βοηθάει και το φως που μπαίνει από το παράθυρο στο σπίτι μου στο Λαγονήσι: λίγο ν’ ανασηκωθώ, βλέπω μέχρι τη θάλασσα και είναι το ωραιότερο ξύπνημα του κόσμου.
07.30 – 09.30
Θα σηκωθώ, θα μαζέψω το σπίτι –σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται από το προηγούμενο βράδυ– και θα ταΐσω τα γατιά μου. Τα περισσότερα όλο και κάποιο φάρμακο χρειάζονται (κουτσοί, στραβοί…). Ειδικά στον γάτο μου τον Ρίκο, που έχει νοσήσει από FIV, προσπαθώ να του κάνω τη ζωή που του απομένει όσο πιο άνετη και ανώδυνη γίνεται. Υστερα θα πλυθώ, θα ντυθώ (δεν αντέχω να κυκλοφορώ με φόρμες, παρότι στο εξοχικό) και θα πάω ν’ αγοράσω την «Καθημερινή».
Γύρω στις 10.00
Κάποια στιγμή πρέπει ν’ αφήσω τα υπόλοιπα και να στρωθώ στη μετάφραση. Κάνω πολλά πράγματα ταυτοχρόνως (αρθρογραφώ, διαβάζω, στήνω καταλόγους, επιμελούμαι) αλλά η μετάφραση είναι πια ο βασικός κορμός της εργασιακής μου ημέρας. Μέχρι το μεσημέρι έχω βγάλει έναν αξιοπρεπή αριθμό σελίδων κι έχω μάθει, σίγουρα, ένα-δυο ολοκαίνουργια πράγματα: κάποιο συνθέτη που αγνοούσα· την ιστορία κάποιας μικρής ρουμανικής πόλης· ένα απίθανο επεισόδιο από την ιστορία της Νορβηγίας. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι η εμπειρία του μεταφραστή θυμίζει αυτή του δημοσιογράφου: μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου ανακαλύπτεις πράγματα που δεν υποψιαζόσουν και, ψάχνοντας λίγο παραπάνω, αποκτάς του κόσμου τις γνώσεις – όπως ακριβώς ένας δημοσιογράφος γνωρίζει ενδιαφέροντες ανθρώπους κι αυτοί τού κάνουν ένα μικρό «ιδιαίτερο» σε κάποιον τομέα που δεν κατείχε.
Αργά το μεσημέρι
Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που απολαμβάνουν τον μαγειρικό μόχθο άλλων – αν και το φαγητό ήταν πάντα για μένα βενζίνη, κυρίως. Θα φάω κάτι στα γρήγορα και θα διαβάσω την εφημερίδα μου ή κάποιο βιβλίο –συνήθως ποίηση ή δοκίμια, κάτι που να μη μου αποσπάσει την προσοχή για περισσότερο χρονικό διάστημα από το διάλειμμά μου– και θα επιστρέψω μετά στη μετάφραση. Δεν το πετυχαίνω πάντα: πολλές φορές με συναρπάζουν ιδέες ή στίχοι κι αντί να στρωθώ στη μετάφραση, ξαναπιάνομαι με την ποίηση.
Αργά το απόγευμα
Είναι η ώρα για μπάνιο στη θάλασσα, η ώρα της βόλτας του Μάρκου (Αυρήλιου, του σκύλου μου) ή η ώρα για τρέξιμο – αναλόγως. Εχουμε ένα μεγάλο χωράφι κι έτσι ο Μάρκος τρέχει και παίζει όλη μέρα, αλλά όταν μπαίνει στο αυτοκίνητο να πάει στη θάλασσα, δεν κρατιέται! Αλλες φορές, βάζω απλώς τα αθλητικά μου παπούτσια και τρέχω· 10-12 χλμ. Τώρα το καλοκαίρι με τις ζέστες είναι δύσκολο – άλλες εποχές βγάζω άνετα τα χιλιόμετρα στον Εθνικό Κήπο, αλλά εδώ πρέπει να περιμένω το σούρουπο. Και όσα φωσφορούχα γιλέκα και να φορέσεις στο Λαγονήσι, οι οδηγοί δεν σε βλέπουν, πράγμα που καμιά φορά με σταματά. Το τρέξιμο με ηρεμεί αφάνταστα. Παίρνει όλη την ένταση της ημέρας – που είναι μεγάλη, γιατί είμαι ιδιαίτερα αγχώδης άνθρωπος.
23.00
Τον τελευταίο χρόνο έχω αποκτήσει τη συνήθεια να πηγαίνω για ύπνο νωρίς. Μετά το τρέξιμο και το μπάνιο, τρελαίνομαι να κάθομαι στη βεράντα και να χαζεύω τ’ άστρα που εμφανίζονται σιγά σιγά. Τα ζώα είναι ταϊσμένα, το ίδιο και οι άνθρωποι, και –μ’ ένα ποτό στο χέρι– συζητάμε περί ανέμων και υδάτων, με τη σιγαλιά του κήπου τριγύρω. Μου αρέσει να βλέπω τον έναστρο ουρανό, που μου υπενθυμίζει πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος μπροστά στο τεράστιο σύμπαν. Είναι πολύ καθησυχαστικό. Και με αυτή τη γλυκιά ηρεμία, πηγαίνω να διαβάσω το βιβλίο μου (μυθιστόρημα αυτή τη φορά) και να κοιμηθώ, με τους γρύλους να τρίζουν έξω από το παράθυρο.
Η πρόσφατη ποιητική συλλογή της Κρυστάλλης Γλυνιαδάκη, «Η επιστροφή των νεκρών», κυκλοφόρησε από τις εκδ. Πόλις προ ολίγων μηνών. Στο μεταφραστικό ενεργητικό της συμπεριλαμβάνονται αρκετά μυθιστορήματα του Τζο Νέσμπο.