Το όνομά της είναι Χρυσή, από τις χρυσαφένιες αμμουδιές. Οποιος την έχει επισκεφθεί μαγεύεται από την ομορφιά της, τα καταγάλανα νερά, τα κοχύλια, τους κέδρους. Είχα κάνει μια μονοήμερη εκδρομή στο μικρό, πανέμορφο νησάκι πριν από αρκετά χρόνια, με καραβάκι από την Ιεράπετρα. Θυμάμαι πόσο πολύ με είχε εντυπωσιάσει το τοπίο, ένιωθα ότι βρισκόμουν σ’ έναν από τους τελευταίους παραδείσους της Ελλάδας. Και δεν το κρύβω, ότι είχα κάνει τη σκέψη: «Πώς και δεν την έχουν διαλύσει ακόμη;». Οπως συμβαίνει συνήθως, έτσι και στην περίπτωση της ταλαιπωρημένης Χρυσής, ήταν θέμα χρόνου να μυριστούν κάποιοι χρήμα, εύκολο, γρήγορο και, κυρίως, ανεξέλεγκτο. Η απόβαση που έγινε στο νησί, άναρχα και βίαια, είναι ολέθρια. Είναι αποκαλυπτικό το ρεπορτάζ που δημοσίευσε πριν από λίγες ημέρες η «Καθημερινή» –το υπογράφει ο Γιώργος Λιάλιος– βασισμένο σε πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτη το οποίο μεταξύ πολλών άλλων αναφέρει:
«Ο Δήμος Ιεράπετρας “αδειοδοτεί τα καταστήματα κατά παράβαση της ισχύουσας νομοθεσίας”. Επιπλέον δεν έλεγξε επαρκώς τις δραστηριότητες των ιδιοκτητών των παράνομα εγκατεστημένων καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος στο νησί, των εμπόρων και των παράνομα διανυκτερευόντων τουριστών. Δεν φρόντισε για την καθημερινή αποκομιδή των απορριμμάτων. Και καθυστέρησε σημαντικά να στείλει στο υπουργείο Περιβάλλοντος την ειδική περιβαλλοντική μελέτη για το νησί.
Το Αυτοτελές Γραφείο Δημόσιας Περιουσίας δεν έλεγξε επαρκώς τις αυθαίρετες χρήσεις που εντοπίστηκαν στο νησί. “Δεν έχουν διασφαλιστεί μέχρι σήμερα η προστασία της δημόσιας περιουσίας, η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, ενώ καταστρατηγούνται οι ειδικές διατάξεις προστασίας της νήσου”, αναφέρεται. Το υπουργείο Περιβάλλοντος δεν έστειλε τους επιθεωρητές Περιβάλλοντος για αυτοψία τα δύο προηγούμενα έτη. Η αποκεντρωμένη διοίκηση δεν διενήργησε αυτοψία μετά το 2015 για τις αυθαίρετες κατασκευές στο νησί, με αποτέλεσμα τα υλικά από όσες είχαν παλαιότερα κατεδαφιστεί… να επαναχρησιμοποιηθούν για την κατασκευή νέων!». Εχουμε δηλαδή ένα πλέγμα υπηρεσιών, από τον δήμο μέχρι το υπουργείο Περιβάλλοντος, όπου δεν λειτουργεί απολύτως τίποτα. Δεν υπάρχει ούτε ένας μηχανισμός που να ρίχνει κάποιο στοιχειώδες δίχτυ προστασίας.
Το πιο εξοργιστικό απ’ όλα όσα αναφέρονται στο δημοσίευμα είναι ότι, παρόλο που οι καντίνες οι οποίες λειτουργούν στο νησί διατάχθηκε να κλείσουν, με απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Λασιθίου επετράπη να λειτουργήσουν έως τον Οκτώβριο… για λόγους δημοσίου συμφέροντος!
Η Χρυσή είναι άλλη μία παράλογη ιστορία, άλλος ένας υποψήφιος χαμένος παράδεισος, αν δεν είναι ήδη πολύ αργά. Εύθραυστα, πολύτιμα πράγματα σε ανίκανα χέρια. Μια γνωστή ελληνική ιστορία. Κάποιος να σώσει τη Χρυσή. Αν υπάρχει ακόμη χρόνος.