Ευπρόσδεκτες οι διαδικασίες αναγέννησης του χώρου της Κεντροαριστεράς, έστω κι αν το σχήμα μοιάζει πρωθύστερο. Πριν καν συζητηθεί τι κόμμα θα συγκροτηθεί, με ποιο πρόγραμμα θα απευθυνθεί στους πολίτες και υπό ποια οργανωτική δομή θα λειτουργήσει, επιλέγεται ο αρχηγός του. Ακόμη κι αν υπάρχουν, εύλογες θεωρώ, αμφιβολίες για το ειδικό βάρος του όποιου νέου ηγέτη της Κεντροαριστεράς και τον βαθμό που θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες, η διαδικασία –έστω και έτσι– έχει θετικό πρόσημο. Σε αυτό συμβάλλει τα μάλα και η σύνθεση κύρους της επιτροπής, υπό τον Νίκο Αλιβιζάτο, που ανέλαβε το δύσκολο έργο να οδηγήσει τα… βιλαέτια της Κεντροαριστεράς στην πορεία προς ένα νέο, ενιαίο σχήμα. Αυτή, ωστόσο, η προσπάθεια κινδυνεύει να υπονομευθεί από τους ίδιους τους, δυνάμει, πρωταγωνιστές της. Παρακολουθώντας το ρεπορτάζ των συναδέλφων (μετά πολλά έτη, η Κεντροαριστερά γίνεται θέμα συζήτησης), αριθμώ από επτά έως εννέα υποψηφίους για την προεδρία. Κι αυτό, χωρίς να μπορεί να αποκλειστεί κάποια νέα υποψηφιότητα μέχρι την 8η Σεπτεμβρίου, οπότε λήγει η σχετική προθεσμία.
Την προσοχή σας, παρακαλώ. Εννέα υποψήφιοι για έναν πολιτικό χώρο που, στις τελευταίες εκλογές, κατόρθωσε να συγκεντρώσει συνολικά το 10,37% του εκλογικού σώματος (6,28% το ΠΑΣΟΚ, 4,09% το Ποτάμι). Με απλά λόγια, σε κάθε έναν από τους εννέα υποψηφίους αντιστοιχεί ένα ποσοστό 1,15% από την εκλογική επίδοση του 2015!
Πρόκειται, όντως, για έναν παράδοξο μαθηματικό υπολογισμό. Ομως, «οι αρχηγοί του 1,15%» αποτυπώνουν, εμφατικά, τον κίνδυνο «μπαχαλοποίησης» της διαδικασίας. Ο πληθωρισμός υποψηφίων ούτε δείγμα μαζικότητας είναι, ούτε απόδειξη εμβάθυνσης της δημοκρατίας, ούτε βέβαια συνιστά προϋπόθεση επιτυχίας του εγχειρήματος.
Είναι θεμιτή η φιλοδοξία κάποιων να «καταγραφούν» σε μία λίστα υποψηφίων προέδρων, προκειμένου να κεφαλαιοποιήσουν αργότερα την όποια δυναμική ή απλώς για να αντιμετωπίσουν το όποιο πολιτικό τους αδιέξοδο. Είναι, επίσης, αναμενόμενα και τα τακτικά παίγνια ενόψει της εκλογής, καθώς είναι βέβαιον ότι κάποιοι εκ των σημερινών υποψηφίων έχουν αποφασίσει την απόσυρσή τους από την κούρσα πριν καν ανακοινώσουν την απόφασή τους να μπουν σε αυτή.
Τα έχουμε δει όλα αυτά και παλαιότερα. Μήπως, όμως, η συγκυρία απαιτεί από την ίδια την Κεντροαριστερά να υπερβεί τις πρακτικές του παρελθόντος; Να αντιμετωπίσει, δηλαδή, τη διαδικασία ως μία πραγματική, την τελευταία, ευκαιρία ανασυγκρότησης και όχι ως πεδίο άσκησης προσωπικών συμφερόντων ή αναμέτρησης μηχανισμών;
«Οι πρόεδροι του 1,15%» δεν έχουν παρά να κάνουν μία βόλτα και να ρωτήσουν τους πολίτες: «Θα με βλέπατε πρόεδρο της Κεντροαριστεράς;». Και μετά, ας αποφασίσουν.