Ολες οι πλευρές στη βορειοκορεατική κρίση συμφωνούν ότι δεν υπάρχουν θετικές εναλλακτικές λύσεις. Οι κυρώσεις ελάχιστες επιπτώσεις έχουν, εκτός αν επιβληθεί εμπάργκο πετρελαίου. Σε αυτήν την περίπτωση, θα διολισθήσει στο χάος ολόκληρη η χώρα, κάτι στο οποίο αντιτίθεται η Κίνα. Μια στρατιωτική επίθεση, από την άλλη, θα οδηγούσε σε αντίποινα και σε χιλιάδες θύματα που θα ξεπερνούσαν τη Χιροσίμα. Ούτε όμως και η διπλωματία, η τρίτη λύση, θα μπορούσε να είναι αποτελεσματική. Η Πιονγιάνγκ έχει απορρίψει την πρόταση για διάλογο. Δεν είναι τυχαίο ότι στη Μανίλα, στη σύνοδο της Ενωσης Χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας, δεν υπήρξε συνάντηση του Αμερικανού YΠΕΞ Ρεξ Τίλερσον και του Βορειοκορεάτη ομολόγου του Ρι Γιονγκ Χο. Πολλοί Αμερικανοί διπλωμάτες πιστεύουν, άλλωστε, ότι οι διαπραγματεύσεις στον παρελθόν όχι απλώς απέτυχαν αλλά χρησιμοποιήθηκαν ως κάλυψη ή παρείχαν κίνητρο στην Πιονγιάνγκ να οικοδομήσει το πυρηνικό της οπλοστάσιο.
Υπενθυμίζεται ότι οι εξαμερείς διαπραγματεύσεις Βόρειας Κορέας, Πεκίνου, Ουάσιγκτον, Τόκιο, Μόσχας και Σεούλ εγκαινιάστηκαν το 2003 και διήρκεσαν για έξι γύρους, χωρίς όμως να επιτύχουν το σωστό μείγμα καρότου και μαστιγίου, το οποίο θα μπορούσε να πείσει τη Βόρεια Κορέα να τερματίσει το πυρηνικό της πρόγραμμα. Οι υποστηρικτές της διαδικασίας, ειδικά η Κίνα, επιμένουν ότι οι συνομιλίες οδήγησαν σε συμφωνίες, ειδικότερα στο κοινό ανακοινωθέν του 2005 που περιέγραφε τη διαδικασία για τη σταδιακή αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου. Η Κίνα εξακολουθεί να θεωρεί ότι αυτό είναι και το μοναδικό φόρουμ για την αποκλιμάκωση της κρίσης, προτείνοντας «πάγωμα» των κοινών ασκήσεων ΗΠΑ – Νότιας Κορέας, με αντάλλαγμα το πυρηνικό πρόγραμμα της Πιονγιάνγκ. Κατά την Ουάσιγκτον, ωστόσο, η πρόταση αυτή δεν είναι πλέον βιώσιμη μετά τον καταιγισμό δοκιμών εκ μέρους της Βόρειας Κορέας.