Κύριε διευθυντά
Σχετικά με την ωραία συνέντευξη του συνεργάτη σας Νίκου Βατόπουλου από τον παλαιό Βαρβακειόπαιδα Χ. Πετρόπουλο, θέλω, σαν παλαιός και εγώ Βαρβακειόπαις, να διευκρινίσω τα εξής: Το παλαιό κτίριο της Βαρβακείου Σχολής επί της οδού Αθηνάς, δεν κάηκε το 1943, αλλά στα Δεκεμβριανά του 1944.
Ομως, προηγουμένως είχαμε «αποβληθεί» από αυτό, γιατί όταν έγινε, στις 11 Ιανουαρίου του 1944, ο βομβαρδισμός του Πειραιά από τα αγγλικά αεροπλάνα, ένα πλήθος πρόσφυγες από κατοίκους της περιοχής ήλθε στην Αθήνα και η τότε κατοχική κυβέρνηση έκανε επίταξη στο κτίριο της σχολής και στέγασε στις αίθουσές της 750 άτομα. Και από τότε άρχισε η περιπλάνησή μας.
Αρχικά, μετά την επίταξη, μοιρασθήκαμε στα Δ΄ και Θ΄ Γυμνάσια της οδού Μέτωνος και της πλατείας Κουμουνδούρου, και από το σχολικό έτος 1945/1946 συστεγασθήκαμε στην οδό Κωλέττη με τα τότε Α΄ και Γ΄ Δημοτικά Σχολεία που έκαναν μαθήματα στο κτίριο αυτό, αλλά μόνο για τις απογευματινές ώρες (μετά τις 2.30 το μεσημέρι).
Τέλος, έπειτα από αρκετά χρόνια, μεταφερθήκαμε στην πρώην Γερμανική Σχολή της οδού Αραχώβης και μόλις το 1986 μεταφερθήκαμε στο Ψυχικό στη νέα μας πλέον ιδιόκτητη στέγη.
Γεωργιος Κακεπακης, Βαρβακειόπαις απόφοιτος του ’49