Στη Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών εμπεριέχονται κείμενα αγίων Πατέρων, ασκητών, που φτάνοντας στη θεία κατάσταση της αδιαλείπτου νήψεως άφησαν έναν οδικό χάρτη για όσους αποπειραθούν να βιώσουν τη χάρη του πνευματικού και ενάρετου βίου. Ενθεος, άθεος ή αγνωστικιστής αδυνατείς να ανακαλύψεις ίχνη εκούσιου ψεύδους. Για σεμινάριο προβοκατόρικων ρητορικών τίτλων τούτος δω: «Ηταν ο Ανδρέας ψεύτης;» και απόδειξη ότι τσιμπήσαμε όλοι, αφού πριν, ξαναβάλαμε στο χρονοντούλαπο τη νεκραναστημένη διαμάχη περί ναζισμού και σταλινισμού. Διαβάζοντάς το προσεκτικά (δις) και ως λογοτεχνική πρόκληση, ταπεινοφρονώ πως η χρονικώς ευφυής στοχοθετημένη γραπτή πρωθυπουργική παρέμβαση εντάσσεται αμασητί στη φιλοκαλία του πολιτικού τραμπαλισμού.
Ανδρέας – Αλέξης. Μακράν –αύριο αφικνείται ο Μακρόν, μεταξύ μας, ο φίλος Εμανουέλ όπως και η σύζυγός του Μπριζίτ– το πιο ευδιάκριτο κοινό στοιχείο του αρχηγού του γάργαρου αριστερού ΣΥΡΙΖΑ με τον ιστορικό ηγέτη είναι η (αρχικώς) θετική προδιάθεση που εγείρει στο ακροατήριο η δημόσια χρήση του μικρού ονόματος, καθιστώντας το πρόσωπο επιφανειακά οικείο. Ως χαρισματικό περιγράφει ο κ. Τσίπρας τον Ανδρέα Παπανδρέου, αφού υπό την αιγίδα του ένα μικρό κόμμα «με το στίγμα του εξτρεμιστή» απογειώθηκε σε πανίσχυρο φορέα εξουσίας. Ηταν ο Ανδρέας που, λέει ο Αλέξης, συμβόλιζε πριν από τη δικτατορία το αίτημα αλλαγής και ρήξης με το τότε κατεστημένο. Ηταν ο Ανδρέας, λέει ο Αλέξης, που δέχθηκε σφοδρά πυρά, ως «λαϊκιστής, ψεύτης, επενδυτής σε απάτες και αυταπάτες». Ηταν ο Ανδρέας, λέει ο Αλέξης για να μαθαίνουν οι νεότεροι, που διείδε τις ιστορικές συνιστώσες των καιρών και συνενώνοντας τις γενιές της Εθνικής Αντίστασης, του 1-1-4 και του Πολυτεχνείου έδωσε δικαίωμα σε εκατομμύρια καταπιεσμένους ώστε «να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση». Κι ήταν ο Γκράμσι, συνυπογράφει ο Αλέξης, που απεφάνθη: Οι ιδέες είναι μεγάλες όταν είναι εφικτές, όταν γίνονται κτήμα των μαζών και των εργαζομένων. Διατρέχοντας τα αίτια μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ, από τον ιδρυτή στους επιγόνους, και της εκλογικής του απίσχνανσης, ο Αλέξης ξαναμιλά για τον –θυμίζω χαρισματικό, διεμβολιστή– Ανδρέα, αντιφατικό όμως πια, την κτητική του σχέση με την εξουσία και (προσδεθείτε!) την απόσταση ανάμεσα στον λόγο και στην πράξη του ΠΑΣΟΚ. Ηταν ο Ανδρέας ψεύτης, ΝΑΙ ή ΟΧΙ; – δημοψήφισμα μυρίζει. Πάντως, αυτό το αναγνωρίζουν και οι εχθροί του: Δεν μνημονεύεται ως ελάσσων, κατά συρροήν, αυταπατηθείς.