07.00
Δεν μου αρέσει το πρωινό ξύπνημα, ποτέ δεν μου άρεσε: μαθήτρια, μου έβαζα απουσία στο απουσιολόγιο που παραλάμβανα αργοπορημένη από το γραφείο της κυρίας γυμνασιάρχου. Δεν αρέσει ούτε στην Αμαλία, κι έτσι, αρχές Σεπτεμβρίου, προτού επιστρέψει εκείνη στον παιδικό σταθμό και οργανώσω εγώ εκ νέου την εργασιακή μου ρουτίνα μετά την πρόσφατη παραίτησή μου από την ευθύνη των ειδικών εκδόσεων για «Το Βήμα» και «Τα Νέα», απολαμβάνουμε κι οι δυο μας το κρεβάτι. Το ξυπνητήρι του Γιώργου χτυπά στις 7, το αγνοώ. Οσο ακούω τους οικείους ήχους της πρωινής του προετοιμασίας, βλέπω μεταξύ ύπνου και ξύπνιου τις μόνες εικόνες που ίσως και να θυμάμαι ξυπνώντας. Κατά τα άλλα, δεν έχω ιδέα για το τι συμβαίνει στο υποσυνείδητό μου, δεν τα ξέρω τα όνειρά μου.
09.00
Σηκώνομαι, να προφτάσω καφέ προτού ξυπνήσει η Αμαλία, που εν τω μεταξύ έχει μετακομίσει στο κρεβάτι μου. Πίνω διπλό εσπρέσο, αλλά λαχταράω φρέντο καπουτσίνο και τη γεύση της απαγορευμένης πια νικοτίνης. Κάθε πρωί, σκέφτομαι να γίνω συνδρομήτρια πρωινής εφημερίδας για να τη διαβάζω τρώγοντας φρυγανισμένο ψωμί όπως στις διαφημίσεις, αλλά δεν έχω νεαρό γκόλντεν ριτρίβερ, μόνο την 15ετή ημίαιμη κυρία Σαββινάκη.
10.30
Εχω προφτάσει να δω τα μέιλ μου και τις ειδοποιήσεις στο Facebook, να ανταλλάξω μηνύματα με τον Γιώργο για την ύλη του dim/art, να σημειώσω άλλο ένα βιβλίο που θέλω να διαβάσω, να μιλήσω στο τηλέφωνο με την Αναστασία, τη Μαγδαληνή ή τη Μαρία και να σκεφτώ ότι, όταν μεγαλώσω, θα γίνω ταξιδιώτισσα. Ξυπνάω την Αμαλία με φιλιά, φεύγουμε για την αγορά.
12.30
Αποκαλόκαιρο· προτού ο χρόνος γίνει και πάλι αυστηρός, απολαμβάνω το δώρο της παρέας μαζί της. Μπαίνουμε στην κουζίνα –που δεν είναι το βασίλειό μου αλλά της γιαγιάς Σταυρούλας όποτε είναι σπίτι μας– πασαλειβόμαστε με ζύμες, κάτι μαγειρεύουμε. Καθόμαστε έπειτα στον πίσω κήπο, εκείνη στη σκηνή της, κι εγώ κλέβω λέξεις από το βιβλίο μου ή κοιτάζω τα χειρόγραφά μου, εκκρεμότητες προς επίλυση. Ισως είναι κι αυτός άλλος ένας ορισμός για την επιμέλεια: να ανακαλύπτεις τις αφανείς εκκρεμότητες ενός κειμένου που θέλει να γίνει βιβλίο.
15.30
Το παιδί κοιμάται κι εγώ βλέπω τις καινούργιες εκδόσεις, κοιτάζω κάτι για μια εκδοτική σειρά που έχω κατά νου, οργανώνω τις αναθεωρημένες σημειώσεις του σεμιναρίου μου στο Κολλέγιο. Αυτή την περίοδο είναι οι καθημερινές σαν Σαββατοκύριακο, σκέφτομαι πόσα Σαββατοκύριακα στη ζωή μου ήταν σαν καθημερινές.
18.30-19.00
Παίζουμε κρυφτό ή μπουγελωνόμαστε στον κήπο παριστάνοντας πως ποτίζουμε. Πάμε στην παιδική χαρά, συναντάμε μικρούς φίλους. Εναλλακτικά, βγάζουμε βόλτα την κυρία Σαββινάκη. Συχνότατα, αναλαμβάνει ο Γιώργος την έξοδο μετά κόρης, και μένω εγώ μπροστά στον υπολογιστή να τα πούμε οι δυο μας. Γλυκοκοιτάζω ένα μισοτελειωμένο αρχείο με ένα δικό μου κείμενο, το χαιρετάω, σαν παράνομο έρωτα, ακούω στο μυαλό μου τη Δέσποινα να με μαλώνει. Και επιστρέφω στη δουλειά. Ή βγαίνω.
22.00
Αν είμαστε τυχεροί, η μικρή θα κοιμάται ήδη, ύστερα από το 62ο παραμύθι. Αν είμαστε τυχεροί, θα έχουμε μοιραστεί ένα κρασί και θα προσπαθούμε κάτι να γράψουμε. Ο καθένας τα δικά του, αλλά μαζί. Κάθε βράδυ θα ορκίζομαι ότι αύριο θα δούμε μια ωραία ταινία. Και όταν τα καταφέρουμε, θα με πάρει ο ύπνος στον καναπέ, ίσως και επειδή απολαμβάνω την αφήγηση της υπόθεσης από τον Γιώργο την επομένη. Μπορεί και να αποκοιμηθώ με ένα από τα βιβλία που συσσωρεύονται στο κομοδίνο. Οπως και να ’χει, το επόμενο πρωί οι λέξεις θα κάνουν φασαρία στο κεφάλι μου. Εχουμε παραγνωριστεί, μου φαίνεται.
H Ελένη Κεχαγιόγλου είναι φιλόλογος. Εχει επιμεληθεί εκατοντάδες βιβλία και έχει δημιουργήσει εκδοτικές σειρές. Δίδαξε Επιμέλεια Εκδόσεων στο Εργαστήρι του Βιβλίου στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου έως το τέλος της λειτουργίας του. Από τον Οκτώβριο θα διδάξει το σεμινάριο «Περί γλώσσας και άλλων (εκδοτικών) δαιμονίων» στο Πρόγραμμα Επιμόρφωσης Ενηλίκων του Κολλεγίου Αθηνών.