Πέρασε μία εβδομάδα και ούτε μια ανακοίνωση, μια διάψευση, μια επιστολή σε αυστηρούς τόνους. Τίποτα. Οταν οι αρχαιοφύλακες δεν ανέχονται μύγα στο συνδικαλιστικό σπαθί τους και η υπουργός Πολιτισμού κοινοποιεί σχεδόν καθημερινά «μνημόνια συνεργασίας» για να διαψεύσει όσους την κατηγορούν (και) για απραξία. Πώς και η ΠΕΥΦΑ (Ενωση Υπαλλήλων Φυλάξεως Αρχαιοτήτων) δεν αντέδρασε «με έκπληξη και οργή» σε όσα κατήγγειλε η τέως πρόεδρος του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων Ασπασία Λούβη στη συνέντευξη που έδωσε στην «Κ» την περασμένη Κυριακή; Δεν είναι μόνο τα συντριπτικά κατάγματα που κατάφερε η κ. Λούβη σε ένα σύστημα βολεμένο και διεφθαρμένο επί δεκαετίες, αποκαλύπτοντας με σθένος και παρρησία μηχανισμούς που μάχονται οποιαδήποτε απόπειρα εξυγίανσης και εκσυγχρονισμού. Είναι ότι τα στοιχεία φαίνονται αδιάσειστα και τα συμφέροντα κατονομάζονται. Το ίδιο «μοντέλο» ισχύει με μικρές αποκλίσεις σε όλο το ελληνικό Δημόσιο. Ομως, σπανιότατα δημόσιος λειτουργός αναλαμβάνει την ευθύνη να μιλήσει επώνυμα, αναλαμβάνοντας, την ίδια στιγμή, και την ευθύνη για όσα λέει. Από τα 17 εκατ. των υπερωριών (για φέτος) που ζητούν οι αρχαιοφύλακες να τους αποδοθούν, ως είθισται εδώ και χρόνια, χωρίς έλεγχο αν έγιναν, από ποιους και πότε, ώς το καθεστώς εκμισθώσεων των αναψυκτηρίων σε μεγάλους αρχαιολογικούς χώρους (παραχωρούνται με… διαγωνισμό σε τρεις οικογένειες) εδώ και χρόνια ή τα διαφυγόντα κέρδη από δεκάδες χιλιάδες δωρεάν μαθητικά εισιτήρια, κατακαλόκαιρο, στην Ακρόπολη… Πόσα δεν ανέφερε η κ. Λούβη.
Σιωπή. Καμία αντίδραση από τους θιγόμενους ή από την υπουργό, που τρέμει τις ρήξεις με τα κατεστημένα συμφέροντα. Δεν είναι η μόνη, βεβαίως. Ο φόβος, η λασπολογία και η «τιμωρία» που περιμένει τα πολιτικά πρόσωπα που ξεφεύγουν από τη νόρμα είναι οι ισχυρότεροι σύμμαχοι της διαπλοκής.
Μιας διαπλοκής που ιδιοποιείται το Δημόσιο σε μια άτυπη, κρυφή, άγρια, χωρίς κανέναν έλεγχο «ιδιωτικοποίηση». Από τη μία η κυβέρνηση μάχεται την ιδιωτικοποίηση με κανόνες και όρους και από την άλλη μηχανισμοί λυμαίνονται το Δημόσιο για ίδιο όφελος!
Αν κάτι εμπεδώνουμε με την πρώτη φορά Αριστερά, είναι ότι η εξουσία δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο. Οπως και η μάχη με τα συμφέροντα. Τη δίνουν όσοι μπορούν να αντιληφθούν τον δημόσιο ρόλο τους πέρα από το ατομικό συμφέρον. Οσοι θεωρούν υποχρέωσή τους «να υπερασπιστούν την αλήθεια». «Είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω όποιον τολμήσει να με διαψεύσει», δηλώνει η κ. Λούβη. Δεν τη διαψεύδει η σιωπή.