Εχουμε μία απορία: αφού «η Ελλάδα εκπληρώνει πλήρως τις υποχρεώσεις της», όπως λένε με κάθε ευκαιρία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο πρωθυπουργός, τότε γιατί σε κάθε αξιολόγηση απομένουν καμιά πενηνταριά προαπαιτούμενα προς εκπλήρωση; Και γιατί όποτε οι εταίροι ζητούν να τηρηθούν τα συμφωνηθέντα αρχίζουν τις κραυγές περί εκβιασμών που κάνουν οι ανάλγητοι Ευρωπαίοι; Επιπλέον, γιατί θεωρούμε πως κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια –τα αυτονόητα δηλαδή, που έχουν εφαρμοστεί στην Ευρώπη εδώ και χρόνια– δημιουργεί «κόστος και πληγές», όπως είπε προχθές στον Γάλλο πρόεδρο και ο κ. Αλέξης Τσίπρας;
Είναι αναγκαία η εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, κάτι για το οποίο συμφώνησαν ο κ. Εμανουέλ Μακρόν, ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος και ο πρωθυπουργός. Βεβαίως χρειάζεται υπουργός Οικονομικών της ΟΝΕ, και υπουργός Κοινωνικής Συνοχής, και Κοινοβούλιο της Ευρωζώνης, και ενιαία ευρωπαϊκή αμυντική πολιτική. Αλλά όλα αυτά δεν είναι ένας περίπατος στον οποίο απλώς θα μας πληρώνουν για να συμμετέχουμε. Εχουν και υποχρεώσεις, τις οποίες ως συνήθως παραβλέπουμε, και για τις οποίες θα ελεεινολογούμε την Ευρώπη όταν θα έρθει η ώρα να τις εκπληρώσουμε.
Η συμμετοχή, λοιπόν, στον νέο σκληρό πυρήνα της Ενωσης θα είναι σαν πολλά μνημόνια. Θα έχει περισσότερες ρήτρες από τη συνθήκη του Μάαστριχτ, αυτές που δεν τηρήσαμε και κοροϊδεύαμε διά των greek statistics τους εταίρους. Δεν υπάρχει Κοινοβούλιο –εθνικό, ευρωπαϊκό, πλανητικό– που θα αναγκάζει τους φορολογουμένους μιας Ενωσης να χρηματοδοτούν ελλείμματα της τάξης του 15% ενός κράτους-μέλους, και ας θεωρεί ο κ. Παυλόπουλος τη μείωση των ελλειμμάτων «τιμωρητική επιλογή». Και δεν θα είναι ο «Μινώταυρος του νεοφιλελευθερισμού» που θα απαγορεύει στους υπουργούς Εσωτερικών μιας χώρας να διορίζουν 250.000 συμβασιούχους με ένα προεδρικό διάταγμα. Θα είναι η απλή οικονομική λογική που δεν θα επιτρέπει κυβερνήσεις σαν του κ. Κώστα Καραμανλή να τινάζουν την μπάνκα στον αέρα. Η επιτροπεία σε μια ακόμη πιο σφιχτή Ενωση θα είναι διαρκής και πιο στενή.
Φανταζόμαστε την Ευρώπη, όπως τη θέλει στο μεταναστευτικό ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπαν· α λα καρτ. Θέλουμε αναδιανομή των πλεονασμάτων των πιο παραγωγικών χωρών, αλλά όχι και να μας πουν αυτές ότι πρέπει να μειώσουμε τα ελλείμματα. Θέλουμε κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική, αλλά σε ό,τι αφορά τη Γιουγκοσλαβία χώρια. Θέλουμε ευρωπαϊκές επενδύσεις, αλλά να μη δίνουμε λογαριασμό πού πάνε τα λεφτά· αφήστε δε που «πρέπει να καταθέσεις business plan και για να εγκριθεί θέλει τα έσοδα – έξοδα να είναι θετικά, να έχει συν για να μπορεί να αποπληρωθεί το δάνειο».
Επομένως, καλή είναι η Ευρώπη που θέλουμε, αλλά πρέπει προηγουμένως να την ξέρουμε…