Η πολιτική και επικοινωνιακή ευελιξία των κυβερνώντων είναι απαράμιλλη. Μπορούν ταυτοχρόνως να εμφανίζονται ως σύμμαχοι της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και διεκδικητές του χώρου του παλαιού ΠΑΣΟΚ. Ως σφοδροί επικριτές της… νεοφιλελεύθερης ατζέντας του Γάλλου προέδρου και πρώτοι φίλοι του. Επειδή όμως η πραγματικότητα είναι αμείλικτη, ειδικά στην οικονομία, έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Με τους «παλαβούς», που αν είχαν εισακουσθεί δεν θα είχαν κτισθεί το Πάρκο Νιάρχου, το Μουσείο της Ακρόπολης και πολλά ακόμη έργα; Ή με την πλευρά της λογικής, που λέει ότι η Ελλάδα χρειάζεται δουλειές, επενδύσεις, θέσεις εργασίας που δεν μπορεί να θυσιάζονται στον βωμό ιδεοληψιών και αγκυλώσεων; Ο κ. Τσίπρας στα λόγια μετακινείται από εκεί που ήταν. Στην πράξη, φοβάται να κόψει κεφάλια και να σπάσει αυγά. Το κόστος το πληρώνει η χώρα.
Σε δύο βάρκες
40" χρόνος ανάγνωσης
