Η κατάσταση στην Κεντροαριστερά σήμερα θυμίζει λίγο ΚΚΕ του ’30. Φραξιονισμοί, μαχαιρώματα, κατηγορίες περί οπορτουνισμού. Συζητήσεις αν η αλλαγή πρέπει να έρθει από τα πάνω ή από τα κάτω, αν πρέπει να προηγηθεί η ανάδειξη ηγεσίας ή η συγκρότηση κόμματος, αν η διαδικασία έχει πολιτική χροιά ή όχι. Πολλή κούραση κι όλα αυτά τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά τη συγκρότηση της ομάδας των «58» κι ενώ το αίτημα για έναν ενιαίο φορέα της Κεντροαριστεράς, έναν χώρο ανάμεσα στη Ν.Δ. και στον ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει μεν υπαρκτό, αλλά ευτελίζεται χρόνο με τον χρόνο. Οι αρχικά καλές προθέσεις διαψεύδονται, η πόλωση οξύνεται κι η διαμάχη υποβαθμίζεται ως προσωπική και λιγότερο ιδεολογική. Δεν είναι αλήθεια όμως. Τα πρόσωπα είναι και φορείς ιδεολογίας, έχουν ιστορία και πολιτική δράση, κρίνονται από τα πεπραγμένα τους.
Η Φώφη Γεννηματά π.χ. απείχε από την ψηφοφορία για το σύμφωνο συμβίωσης. Δεν ξέρω γιατί, δεν με νοιάζει, αλλά το θυμάμαι. Από την άλλη μπορεί οι περισσότεροι να την αποκήρυξαν για πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ως προϊόν νεποτισμού, μηχανισμών και βαρυσήμαντου επίθετου, αλλά πέτυχε να κρατήσει το κόμμα της ενωμένο σε δύσκολες εποχές. Ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει δώσει μάχες για θέματα που δεν είναι δημοφιλή στην ελληνική κοινωνία, όπως ο χωρισμός κράτους – εκκλησίας. Χειρίστηκε με γενναιότητα το πρόβλημα υγείας του, χωρίς να εκμαιεύει τον οίκτο, αλλά αποφεύγοντας ταυτόχρονα τη μυστικοπάθεια. Κι αυτό το θυμάμαι. Ο Γιώργος Καμίνης μπορεί να μη διέπρεψε στο θέμα των σκουπιδιών, αλλά μπήκε μπροστά στην εκστρατεία του «ΝΑΙ». Και έχει συνεπή, άτεγκτη στάση στο θέμα της Χρυσής Αυγής. Ο Γιάννης Ραγκούσης συγκρούστηκε με τους οδηγούς ταξί, έναν κλάδο με τον οποίο οι περισσότεροι πολιτικοί προσπαθούν να τα έχουν καλά.
Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ένα 5% ώς 10% των ψηφοφόρων δηλώνει πως «ΝΑΙ» ή «μάλλον ΝΑΙ» θα συμμετάσχει στη διαδικασία. Αν διασφαλιστεί και η εγκυρότητα της ηλεκτρονικής ψήφου, ο αριθμός αυτός θα μπορούσε να διευρυνθεί. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντλεί τη νομιμοποίησή του από τη διαδικασία που τον ανέδειξε. Το ίδιο θα ισχύσει και για τον ηγέτη της Κεντροαριστεράς. Κάποια στιγμή θα πρέπει κι αυτός ο χώρος να ξεπεράσει τον παρωχημένο φραξιονισμό και να διατρανώσει με κομμουνιστική στοχοπροσήλωση: «Ενα είναι το κόμμα. Η Κεντροαριστερά». Ολα τα υπόλοιπα θα βρεθούν στην πορεία.