Η ημέρα της μητέρας

2' 42" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οι Κυριακές μου, γυρίζοντας πίσω στον χρόνο, δεν ήταν ποτέ όπως περίμενα να είναι, χαλαρές, ανέμελες, διασκεδαστικές. Στην αρχή της εβδομάδας έμοιαζαν πάντα μεγαλύτερες, φαίνονταν να χωράνε όλες μου τις επιθυμίες και όλες μου τις υποχρεώσεις. Όταν όμως επιτέλους ξημέρωνε Κυριακή, ο χρόνος συρρικνωνόταν εξωφρενικά. Τελικά, μόνο οι υποχρεώσεις στριμώχνονταν, και αυτές με δυσκολία.

Οι περίφημες Κυριακές, δήθεν ημέρες ραστώνης και χαλαρότητας, περνούσαν πριν προλάβω να πω «κύμινο» και υπό το άγχος της… Δευτέρας. Η Κυριακή ήταν πάντα το προοίμιο της Δευτέρας, η προηγούμενη μέρα ενός διαγωνίσματος, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, στο οποίο βέβαια έπρεπε να γράψω καλά.

Μικρή, όταν πήγαινα δημοτικό, το σάουντρακ της Κυριακής ήταν ο ήχος ενός ραδιοφώνου με παράσιτα και η φωνή του εκφωνητή που ασθμαίνοντας προσπαθούσε να προλάβει τα γκολ σε όλα τα ποδοσφαιρικά ματς που διεξάγονταν στα γήπεδα ανά την Ελλάδα. Εγώ, κλεισμένη στο δωμάτιό μου, προσπαθούσα να προλάβω όλα τα μαθήματα για την επομένη, να χωρέσω μέσα σε λίγες ώρες όλη την επιμέλεια που απαιτούνταν να έχει μια καλή μαθήτρια. Κατέληγα πάντα να ξενυχτάω. Και όταν η μαμά μου χτυπώντας την πόρτα ρωτούσε εκνευρισμένη «καλά, αφού είχες τόσο διάβασμα, γιατί δεν έκανες και κάτι από χθες;», νευρίαζα και θύμωνα πολύ. Πόσο ελεύθερη είναι η ζωή των μεγάλων που την Κυριακή τους μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν!

Όσο οι τάξεις στο σχολείο προχωρούσαν, τόσο οι Κυριακές γίνονταν μονοθεματικές. Μερικές φορές, κάτω από τα βαρετά σχολικά βιβλία έκρυβα και κανένα εξωσχολικό για να διασκεδάσω την ανία μου, αλλά οι μαθητικές υποχρεώσεις αποτελούσαν τη σταθερή κυριακάτική μου απασχόληση.

Με την είσοδό μου στο πανεπιστήμιο, οι Κυριακές μου απέκτησαν περισσότερο ενδιαφέρον, για… λίγο. Έπειτα η ανάγκη για οικονομική αυτονομία υπερίσχυσε: βρήκα δουλειά το Σαββατοκύριακο. Έτσι, και οι Κυριακές της φοιτητικής μου ζωής έπαψαν να είναι μέρες αργίας. Χρόνο με τον χρόνο η απαρέσκειά μου για τη συγκεκριμένη ημέρα της εβδομάδας μεγεθυνόταν.

Η δημοσιογραφία αφαίρεσε από τις Κυριακές μου και το τελευταίο ψήγμα γοητείας, αφού πολλές φορές δούλευα.

Έμαθα να μην ποντάρω στην έβδομη μέρα της εβδομάδας για καλοπέραση. Μέχρι τη στιγμή, πριν από περίπου τέσσερα χρόνια, που γεννήθηκε ο Άρης, ο γιος μου. Τότε σταδιακά, ανεπαίσθητα, αλλά τελικά ολοκληρωτικά, η διάθεσή μου απέναντι στις Κυριακές άλλαξε.

Στην αρχή τις Κυριακές, όπως και κάθε ημέρα της εβδομάδας, τις παρέσυρε το ρεύμα της καταιγιστικής, επείγουσας καθημερινότητας. Όταν όμως οι ώρες και οι μέρες άρχισαν να αποκτούν και πάλι το σχήμα τους και τα όριά τους και εγώ επέστρεψα και στην υπόλοιπη «κανονική» μου ζωή, οι Κυριακές μου απέκτησαν άλλη αίγλη.

Είναι η μέρα της εβδομάδας που είμαι all day mom. Χωρίς διακοπές, χωρίς άγχος, χωρίς περισπασμούς.

Ξυπνάμε νωρίς -υπερβολικά νωρίς αναγκαστικά όλοι-, αλλά έτσι η μέρα χωράει πολλά. Και διασκεδάσεις, και γκρίνιες, και γέλια, και νεύρα. Και βόλτες, και τηλεόραση, και φίλους, και μοναξιές. Άλλες φορές κάνουμε κάτι συγκεκριμένο μαζί και άλλες χαζολογάμε χωρίς πρόγραμμα. Υπάρχουν βέβαια και τα παιδικά πάρτι, αλλά τελικά είναι λιγότερο βαρετά από ό,τι φανταζόμουν. Τέλος πάντων, τις λατρεύω τις Κυριακές, όπως και να είναι.

Το πιο παράξενο; Και οι Δευτέρες μου έγιναν πολύ καλύτερες, δεν τις φοβάμαι πια, αντίθετα τις προσμένω. Έρχονται -μου φαίνεται- τη στιγμή που χρειάζομαι μια γερή δόση από τη μεγαλίστικη ζωή μου. Εντάξει, το παραδέχομαι, μερικές φορές θα ήθελα οι Κυριακές να είχαν μεγαλύτερη διάρκεια από τις υπόλοιπες ημέρες της εβδομάδας. ■

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή